சபரிநாதன் நேர்காணல்

”தனது காலத்தின் அகச்சமநிலையை மீட்க முயல்வதுதான் கலையின் நோக்கம்.”

 நேர்கண்டவர் : பிரவீண் பஃறுளி

சபரிநாதன் தமிழ் நவீன கவிதையில் அண்மையில் வெளிப்பட்டுள்ள ஒரு சுதந்திரமான குரல். இவரது கவிதைகள் தொண்ணூறுகளின் மாற்றங்களை ஒட்டி தமிழ்க்கவிதையில் நிகழ்ந்த புனைவுத்தன்மை, புறவயமான விரிவு, உரைநடைமொழிபு போன்ற இயல்புகளின் நீட்சியில் ஒருபுறமும் மறுபக்கம் செவ்வியல் ஒழுங்கு, உணர்வெழுச்சி, பாடல்தன்மை, கட்டிறுக்கம், மொழிச்செறிவு, ஒருமெய்யறிதலாகக் கவிதையின் ரகசியபாதைகள் என தனித்த ஒரு உணர்திறனிலும் இயங்குகின்றன. நமது காலத்தின் ஒரு உள்ளீடற்ற தன்மை, குழப்படிகள் மீது நுட்பமான அறிதல்களை நிகழ்த்துகின்றன. ’சமகாலம்’ என்பது போன்ற விமர்சன வழக்குச்சொல்லில் தன்னை பொருத்திக்கொள்ள விரும்பாத மனவியல்புடன், ஒரு கவிஞனாக தனது காலம் பல்வேறு காலங்களோடும் பல்வேறு மரபுகளுடனும் மயக்கம் கொண்டது என்கிறார். கவிதை சார்ந்த தனது நேரடிக்காலத்தின் அழுத்தங்களிலிருந்து விலகி தனதேயான மிகச் சுதந்திரமான பாதைகளை உருவாக்கிக் கொள்கிறார். மிகச் சாவதானமான ஒரு மயக்கமும் தற்போக்கான மனவெழுச்சிகளும், சுதந்திரமான எடுத்துரைப்புகளும் சபரிநாதன் கவிதைகளில் தனித்த அழகு சேர்க்கின்றன. தனது கவியுலகம் குறித்து தன் சுயம் சார்ந்து பேசுவதில் ஒருவித தயக்கமும் சந்தேகமும் கொள்கிறார். ’கவிதை தன் விளிம்பில் இருப்பதே அதன் தொழிலுக்கு உகந்ததாக இருக்கும்’ என்கிறார்.

1989 இல் பிறந்தவர். சொந்த ஊர் தூத்துக்குடி மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த கழுகுமலை. பொறியியல் பட்டதாரி. தற்போது உதகையில் அரசுப்பணியில் உள்ளார். களம் – காலம் -ஆட்டம்( புதுஎழுத்து வெளியீடு, 2011) வால் (மணல்வீடுவெளியீடு, 2016) ஆகிய இரு கவிதைத்தொகுப்புகள் வெளியாகியுள்ளன. உறைநிலைக்குக்கீழ் (கொம்பு வெளியீடு) என்னும் ஸ்வீடிஷ் கவிஞர் தாமஸ் ட்ரான்ஸ்ட்ரோமரின் கவிதைகளின் மொழியாக்கநூல் வெளிவந்துள்ளது. கவிதையியல் சார்ந்த ஆழ்ந்த விமர்சன கட்டுரைகளும் எழுதிவருகிறார். தேவதச்சன் கவிதைகள் குறித்த தேவதச்சம் கட்டுரை குறிப்பிடத்தக்கது.

இந்த நேர்காணல், ’இடைவெளி’ இதழுக்காக, மின்னஞ்சல் வழியே மேற்கொள்ளப்பட்டது.

***

கே : தொண்ணூறுகளின் இறுதி மற்றும் இரண்டாயிரத்தின் தொடக்கங்கள் தமிழ்க்கவிதையில் ஒரு உடைப்பு நிகழ்ந்தகட்டமாக இருந்தது. இருண்மை, அகவயத்தன்மை, சுயத்தின் ஆத்மபரிசோதனை, துக்கம், தத்துவார்த்த அழுத்தம் என்பதிலிருந்து விலகி வேடிக்கை, விளையாட்டு, உரைநடை, எளிமை, புனைவிய குதூகலங்கள், குறிப்பாக மற்றமை, சமூகம் எனபு றவயமாக, கவிதை ஒரு புதிய மனச்சூழலை அடைந்த கட்டமாக அது உள்ளது. கவிதைக்குள் குதூகலமான, புத்துணர்வான நம்பிக்கைகள் எழுந்த கட்டமாக அது இருந்தது. இதற்குபிறகான ஒரு தலைமுறையில் , ஒரு இடவெளிக்குப்பின் நீங்கள் எழுத வருகிறீர்கள். நீங்கள் எழுத வரும்போது கவிதைக்குள் என்ன ஒரு மனச்சூழலை உணர்கிறீர்கள். ? இன்று நீங்ங்கள் பொதுவான படைப்புச்சூழல், மனத்தளம் என்று உணரத்தக்கதாக ஒன்று உள்ளதா?

ப : நான் நவீனக்கவிதை எழுதத்துவங்கிய காலத்தில் சமகால தமிழ் இலக்கியச்சூழல் குறித்த பரிச்சயம் மட்டுமல்ல தோராயமான ஒரு அகவரைபடம் கூட என்னிடம் இல்லை. வானம்பாடி கவிதைகள் ஆசிரிய விருத்தங்களில் துவங்கி ஆங்கில கவிதை வாசிப்பின் மூலம் நான் எனதேயான ஒரு கற்பனை உலகில் வாழ்ந்தேன் என்று தான் கூறமுடியும். அத்தகைய கவிதைகளை அதிக அளவில் எழுதிக்கொண்டு கவிஞன் என்ற சுயவரையறையோடு இருந்தேன். அதனால் தொடக்கத்தில் தமிழ் இலக்கியச் சூழலின் எதார்த்தத்தை புரிந்துகொண்டு அதில் என்னை பொருத்திக் கொள்வதற்கான வாய்ப்பு எனக்கு அமையவில்லை. முழுபிரக்ஞையுடன் நான் நவீன தமிழ்க்கவிதையை அறிமுகம் செய்துகொண்டது 2009 வாக்கில். 2011 இறுதியில் என் முதல் தொகுப்பு வெளியானது. எனக்கு தமிழ் இலக்கியச் சூழல் குறித்து பெரிய அவதானிப்பெல்லாம் அப்போது இல்லை. அந்த சமயம் தமிழின் முக்கியமான நிறைய கவிஞர்களை வாசித்திருந்தேன் எனினும் தமிழ் நவீனக்கவிதை குறித்த ஒருமித்த சித்திரம் எனக்குள் இல்லை. இப்போதும் கூட சமகால கவிதைச் சூழலுக்குள் மட்டுமே நான் என்னை குடியிருத்திக் கொள்ள விரும்பவில்லை. எதார்த்தில் என் காலம் என்பது நான் வாழும் வருடக்கணக்காக இருக்கலாம். ஆனால் என் கற்பனையில் அப்படியில்லை. ஒரு எழுத்தாளனாக என் சமகாலம் என்பது நீண்டது அகண்டது என்றே நம்ப ஆசைப்படுகிறேன்.. அங்கு இளங்கோவடிகளோ மாணிக்கவாசகரோ மிலோஷோ எலியட்டோ என் சமகாலக் கவிஞர்களே..

சமகாலக் கவிதை என்பது ஒருவித விமர்சன மாதிரி அலகாக வேண்டுமானால் இருக்கலாம். ஒரு கவிஞனாக இத்தகைய கால வகைப்பாடுகள் எனக்கு துல்லியமானதாகத் தோன்றவில்லை. எல்லாவற்றையும் தொழில்நுட்பத்தோடு ஒப்பிட்டு நோக்கும் பாங்கு நாம் அறியாமலே நம்மை பீடித்திருக்கிறது. தொழில்நுட்ப சந்தை எப்படி அடிக்கடி தன்னைப் புதுப்பித்துக்கொள்கிறதோ அதே போல வாழ்வின் எல்லா பாதைகளும் தம்மை அடிக்கடி தகவமைத்துக் கொள்ளவேண்டும் என எதிர்பார்க்கிறோம். ஆனால் அது சாத்தியமில்லை. பொருளியல் மாற்றத்தைப் போல விழுமிய மாற்றங்களோ ஆழ்மன மாற்றங்களோ துரிதமாக ஏற்படுபவை அல்ல. அதேபோலத் தான் தொழில்நுட்பத்தின் இயங்குவிசை வேறு இலக்கியத்தின் உள்ளாற்றல் வேறு. கலை இலக்கியத்தின் மாற்றமானது அடிப்படையில் Organic ஆன ஒன்று. அது ஒரு நதியைப் போலத் தான் பயணிக்கும். ஸ்போர்ட்ஸ் காரைப் போல திரும்பமுடியாது அதனால். ஆனால் நாம் அப்படி எதிர்பார்க்கிறோம். இலக்கியச் சூழலிலும் டி20 ஆட்டங்களைப் போல் எதாவது நடந்துகொண்டே இருக்க வேண்டும் என விரும்புகிறோம். அப்படி இல்லை என்றால் இலக்கியம் தேங்கிவிட்டது என விசனிக்கிறோம்.

விமர்சன வகைப்பாடாகக் கொள்வதெனில் சமகாலத்தில் எழுதப்படும் கவிதைகள் பாடுபொருளிலும் பாணியிலும் பெரும்பாலும் தொண்ணூறுகளின் கவிதையின் தூரத்து மெல்லிய நீட்சி என்று தான் சொல்லவேண்டும். அது அப்படித்தான் இருக்கவும் முடியும். ஏனெனில் இப்போதைய எதார்த்தம் தொண்ணூறுகளில் ஏற்பட்ட பொருளியல் மற்றும் கலாச்சார உடைப்பின் மூலம் வார்க்கப்பட்ட ஒன்று தான். அதனின்றும் சமீபத்தில் எழுதப்படும் கவிதைகளை ஏதேனும் ஒருவகையில் தனித்துவப்படுத்த வேண்டுமெனில், முன்னெப்போதுமற்ற ஒரு வகை அளப்பரிய சுதந்திரத்தால் ஆட்பட்ட கவிதைகள் என்று கூறலாம். அதேபோல எண்ணிக்கைப் பெருக்கத்தாலும் மதிப்பீடுகளின் வெற்றிடத்தாலும் போலிவெள்ளத்தாலும் முன்னெப்போதையும் விட கவிதை ‘de-value’ செய்யப்பட்ட காலத்தில் எழுதப்பட்டவை என்றும் சொல்லலாம்.

*

கே : தமிழ் நவீனகவிதை அடிப்படையில் சிறுபத்திரிக்கை இயக்கம் வழியாகவே பரிணமித்து வந்துள்ளது. இன்று சிறுபத்திரிக்கை இயக்கம், அதன்மதிப்பீடுகள் ஒரு வெற்றிடத்திற்கு வந்துள்ளன. எழுத்து–வாசிப்பு என்னும் இடத்தில் , உற்பத்தியும் – நுகர்வும்வைக்கப்பட்டுள்ளன. சிற்பத்திரிக்கைச் சூழலின்அரசியல், கலை, கருத்தியல்கள் அனைத்தும் அவற்றின் சாராம்சங்கள் தூர்ந்து இன்று கவர்ச்சிகரமான நுகர்பொருள்களாக்கப்பட்டுள்ளன. திராவிட இயக்கமொழி, இடதுசாரிகள் உருவாக்கியமொழி, என அனைத்தும் ஒரு வரலாற்று சுற்று முடிந்து காலியாகியுள்ளது போலவே சிறுபத்திரிக்கை மொழியும் இன்று உள்ளீடு காலியாகி தேய்வழக்கான வடிவங்கள், மனநிலைகள், பிரதியெடுப்புகள் என சரிந்துகொண்டுள்ளது. இத்தகைய ஒரு வலுவான எதிர்மறைச்சூழலில் சிறுபத்திரிகை இயக்கம் சார்ந்த ஒரு மறுமலர்ச்சி, மொழிக்குள் ஓர் உள்ளார்ந்த புத்தியக்கம் என்பதற்கு இன்று நவீனகவிதை கொண்டிருக்கும் சாத்தியங்கள் எத்தகையவை?

ப : சிறுபத்திரிக்கையை எவ்வளவு தூரம் இயக்கம் என்று சொல்லமுடியும் என்று தெரியவில்லை. ஆனால் நவீன இலக்கியத்தை பொறுத்தளவில் கிட்டத்தட்ட ஒற்றைப் பெருந்தரப்பாக முன்னெடுத்தது சிறுபத்திரிக்கைகள் தான் என்பதில் சந்தேகமில்லை. உலகம் முழுக்கவே சிற்றிதழ்கள் ஒரு காலகட்டத்தின் தேவையை பூர்த்தி செய்வதற்காகத் தோன்றியவை. ரஷ்யாவிலோ ஐரோப்பாவிலோ செவ்வியல் நாவல்களின் காலத்தில் சிற்றிதழ்கள் இல்லை என்பதைக் கவனிக்கவேண்டும். அந்த விதத்தில் சிற்றிதழ்களை நவீனத்துவத்தின் சிருஷ்டி எனலாம். எல்லா மொழிகளிலும் நவீனத்துவத்தின் குறிப்பாக நவீன கவிதையின் வாகனமாக அது தான் இருந்து வந்தது. நவீனத்துவத்தின் எதிர்நிலை நோக்கை சிற்றிதழ்கள் சுவீகரித்துக் கொண்டன. சிற்றிதழ்களின் விமர்சனத் தரப்பு நவீனத்துவத்தை போஷித்தது. ஆனால் சிறுபத்திரிக்கைகளின் ஆரம்ப காலகட்டத்தோடு ஒப்பிட்டால் நாம் இப்போது இருப்பது முற்றிலும் வேறான ஒரு காலகட்டம் என்பதை ஏற்றுக்கொள்ளத்தானே வேண்டும். இந்த காலகட்டத்தில் சிற்றிதழ்கள் எவ்வாறு இயங்கக் கூடும் என்பது குறித்து எனக்கு மட்டுமல்ல சிறுபத்திரிக்கை ஆசிரியர்களுக்கே கூட தெளிவான திட்டம் இருக்குமா என்பது சந்தேகமே. சிறுபத்திரிக்கைகளின் Crisisக்கு முக்கியமான காரணம் இணையத்தின் வரவு தான். நடுநிலை இதழ்களோடு சிற்றிதழ்களும் சேர்ந்து இயங்குவதற்கான வாய்ப்பு உண்டு. ஆனால் இணையத்தின் வரவு முற்றிலும் புதிய ஊடகத்தை உருவாக்கியுள்ளது. இதன் இயல்முறைகளோ வாய்ப்புகளோ முன்னுதாரமற்றவை. இப்போது நடுநிலை இதழ்களே கூட இணையத்தில் பரவியுள்ள வாசகப்பரப்பைத் தவறவிட விரும்புவதில்லை. அவர்களின் பிரதானமான கவனம் கூட அச்சுவெளி என்பதை விட இணையமாகத் தான் உள்ளது. தவிர இப்போது இலக்கியத்தின் மையமே இணையம் தான். இப்போது இலக்கிய சர்ச்சைகள் மட்டுமின்றி மதிப்பீடுகள் கூட அங்கு தான் உருவாகின்றன. ஒரு புத்தக வெளியிட்டின் புகைப்படத்தை நீங்கள் upload செய்தால் தான் அந்த புத்தகம் வெளிவந்ததாக அர்த்தம். இது எழுத்தாளர்களுக்கு மட்டுமில்லை சாமான்யர்களுக்கும் தான். விர்ச்சுவல் உலகில் அக்கவுண்ட் இல்லாத நபர் ஒருவித ‘non-exitent entity’ தான்.

அதே நேரம் இணைய இதழ்கள் அவ்வளவு மூர்க்கமாக செயலாற்ற முடியும் என்றும் நான் நம்பவில்லை. அதனால் இத்தகைய நிதர்சனத்திற்குள் சிற்றிதழ்களின் புத்தெழுச்சியில் எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை என்று தான் சொல்லவேண்டும். சிற்றிதழுக்கான தேவை இருக்கிறதா என்றால் ஆமாம் அதற்கான சாத்தியம் இருக்கிறதா என்றால் அநேகமாக இல்லை. ஆனால் எல்லாவகை எதார்த்தத்திற்கும் கேள்வியின்றி தகவமைத்துக் கொள்வது trendy ஆக இருக்கலாம் ஆனால் அது ஆபத்தானது. நாம் இழந்தது என்னவோ அதிகம் தான். முக்கியமாக படைப்புத் தீவிரமும் ஆழ்ந்த வாசிப்பும். நீங்கள் சொல்வது போல் உற்பத்தியும் நுகர்வுமாக கலை அனுபவம் மாறியுள்ளது உண்மை தான். அது முன்னமே வால்டர் பெஞ்சமின் போன்ற கலாச்சார மார்க்சியர்கள் ஊகித்தது தானே. ஆனால் அதற்கு பின்னரும் அபாரமான படைப்புகள் எழுதப்பட்டன என்பதை மறந்துவிடக் கூடாது. இப்போதும் எழுதப்படுகின்றன. அதே நேரம் இலக்கியத்திற்குள் சந்தை மதிப்பீடுகள் முன்னெப்போதையும் விட ஆழமாக ஊடுருவியுள்ளது என்பது நிஜம். பின்நவீனவாதிகள் எல்லா மதிப்பீட்டு அடிப்படைகளையும் கேள்விக்குட்படுத்தி காலிசெய்து விட்டால் சுதந்திரம் கிட்டிவிடும் என்று நம்பினார்கள். ஆனால் உலகம் முழுதுமே அப்படி நடக்கவில்லை. அந்த வெற்றிடத்தை சந்தையும் மேலோட்டமான அரசியல் சரிநிலைகளும் கைபற்றின. high culture serious, art போன்ற விஷயங்கள் ரொம்ப நாட்களாகவே மேலை நாடுகளில் சரியத்துவங்கி விட்டது. சமீபத்தில் பாப் டிலனுக்கான நோபல் அச்சரிவின் அதிகாரப்பூர்வ அறிவிப்பு தான்(தனிப்பட்ட ரீதியில் பாப் எனது நாயகர்களில் ஒருவர் தான் எனினும்… )

அதற்காக இப்போது சும்மா இருக்க வேண்டியது தான் என்றில்லை. தீவிர இலக்கியத்தின் மரபார்ந்த மதிப்பீடுகளையும் அடிப்படைகளையும் தக்கவைப்பதற்காக எல்லா வழிகளையும் பயன்படுத்த வேண்டும் என்று தான் கூறுவேன். இலக்கியத்திற்கு தற்போது பொதுவெளியிலும் பிரபல ஊடகங்களிலும் கிடைத்திருக்கும் இடத்தை எதிர்மறையாக நோக்க வேண்டியதில்லை. அவற்றை நாம் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம். என்ன அவை இலக்கிய மதிப்பீடுகளை ஜனரஞ்சகத்தை முன்னிட்டு உருவாக்குவதற்கான ஆபத்தையும் கொண்டுள்ளன. ஒருவகையில் பார்த்தால் அத்தகைய காலகட்டத்தை நோக்கித் தான் நாம் சென்றுகொண்டிருக்கிறோமோ என்று அஞ்ச வேண்டியுள்ளது (இந்த இடத்தில் நான் எனது pessimism த்தை பிரச்சாரம் செய்ய வேண்டாம் என நினைக்கிறேன்) ஆயினும் எல்லாவற்றையும் விட முக்கியமான வழி நல்ல படைப்புகளை உருவாக்க முயல்வதுதான் இல்லையா.. சொல்லப் போனால் அது தான் எளிமையான வழியும் கூட.

இன்னொரு விஷயம் தொண்ணூறுகளின் நாவல் குறித்து நீங்கள் கூறியிருப்பதில் எனக்கு உடன்பாடில்லை. தொண்ணூறுகளில் உருவான நாவலின் எழுச்சி தமிழ் இலக்கியத்தின் பெருநிகழ்வுகளில் ஒன்று என்பது தான் எனது எண்ணம். அதற்கு முன் நல்ல நாவல்கள் வந்தன தான் எனினும் நாவல் வகைமையின் முழுச்சாத்தியத்தையும் அவை பயன்படுத்தவில்லை என்பது நிதர்சனம். இந்நிகழ்வை வெறும் சந்தைமயத்தின் அல்லது அச்சுத்துறையின் வளர்ச்சியின் விழைவாகக் கூறுவதெல்லாம் தத்துவார்த்த க்ளிஷேவில் சொல்வதென்றால் எந்திரவியக் குறுக்கல்வாதம். அப்படி பார்த்தால் ரஷ்ய செவ்வியல் நாவல்களை என்ன சொல்வீர்கள். மகாபாரதத்தையும் கம்பராமாயணத்தையும் எப்படி நியாயப்படுத்துவீர்கள். எல்லா செயல்பாடுகளைப் போலவே இலக்கியத்தின் மீதும் பொருளியல் எதார்த்ததின் தாக்கம் உண்டு தான். ஆனால் அது தான் இலக்கியப்ப்போக்கை தீர்மானிக்கிறது என்பது நடைமுறை உண்மையில்லை. பொதுச்சூழலை வேண்டுமானால் அவை பாதிக்கலாம். ஒரிஜினலான கலைஞர்களைப் பொறுத்தவரை அப்படி குறுக்கிவிட முடியாது. வேறெதையும் விட எழுத்தாளனின் படைப்பைத் தீர்மானிப்பது அவனது சொந்த கனவு தான். அது சொந்தமாகத் தான் இருக்கும் என்பதில்லை பெரும்பாலும் தனது முன்னோடிகளிடம் இருந்து அவன் ஆகர்ஷித்துக்கொண்டதாகக் கூட இருக்கலாம். தாந்தேயை நரகத்தினூடும் சொர்க்கத்தினூடும் வழிநடத்திச் சென்றது விர்ஜில் தானே. அது எப்போதுமே அப்படித்தான் இலக்கியம் சமூக வரலாற்றைக் காட்டிலும் இலக்கிய வரலாற்றுக்கே நெருக்கமானது.

*

கே: உங்கள் கவிதையில் ஒரு வேடிக்கைப்பையன், முதிராமனம், பிள்ளைமைப் பைத்தியநிலை என்பது ஒரு விசாரணைக்குரலாக, கலைத்துப்போடுதலாக, நையாயாண்டித் தரப்பாகவும், மறுபக்கம் மருட்சியும் மடமும் கொண்ட பீதியுற்ற மனமாகவும் வெளிப்படுகிறதே ?

ப : நிஜம் தான். எனக்கு அது போன்ற ‘boyish’ ஆன கவிதை சொல்லியின் குரல் மிகவும் பிடித்துள்ளது. முக்கியமானது அதில் உள்ள vulnerability கூடவே உற்சாகமும். அந்தக் குரல் தடுக்கி விழுந்த கண்டுபிடித்த ஒன்று தான், கவனமாக நெய்யப்பட்டதல்ல. அது தன்னளவிலேயே ஒரு விளிம்பு நிலையில் உள்ள குரல் என்பதால் அதால் பெரிய பாவனையெல்லாம் சுமக்க முடியாது. நம் காலத்தில் நடக்கும் எல்லாவற்றையும் பார்த்து சிரிப்பதற்கான ஒரு கோணம் உள்ளது என நம்புகிறீர்களா, ஒட்டுமொத்தத்தையும் ஒரு நையாண்டியாக மாற்றுவதற்கான வாய்ப்பு எப்போதுமே இருந்திருக்கும். ஆனால் இந்த காலகட்டத்தில் அந்த வாய்ப்பு அதிகம். அதற்காக என் கவிதைகள் American funny videos போன்றோ standup comedy போன்றோ அல்லது feel good moviesகளாகவோ ஆகிவிடக்கூடாது என்ற எச்சரிக்கை எப்போதுமே உண்டு, வாசகப் பொதுவெளி அதை விரும்பினாலும் கூட. அது போன்ற கவிதைகளை நிறைய வாசிக்கமுடிகிறது இப்போதெல்லாம். எனக்குத் தெரியாது நானே கூட அப்படிப்பட்ட சில கவிதைகளை எழுதியிருக்கலாம்.

களம் காலம் ஆட்டத்தில் நிறைய கவிதைகள் நீங்கள் சொல்வது போன்ற முதிராக் குரலில் எழுதப்பட்டிருந்தன என நினைக்கிறேன். ஆனால் வாலில் கணிசமான அளவு அந்த தன்மையை தாண்டியிருப்பதாகவே படுகிறது. ஆயினும் எப்போதும் அந்த பதின்வயது நேரட்டரை கூட கொள்ளவேண்டும் என்றே ஆசைப்படுகிறேன். ஏனெனில் விளையாட்டுத்தனம் படைப்பூக்கத்திற்கு அருகில் உள்ள ஒரு மனோபாவம் தான். அத்தகைய மனோபாவத்துடன் பார்க்கும் போது ரியாலிட்டியில் இல்லாத பல புதிய ரகசிய சுரங்கப் பாதைகளைக் காணமுடிகிறது. கூடவே விளையாட்டு என வரும் போது அதில் மற்றவை அவசியமாகிறது இல்லையா. அது மட்டுமல்ல அந்த மற்றமைக்கு உங்கள் சுயத்துக்குள்ள அதே சரிசமமான இடமும் வழங்கப்பட்டாக வேண்டியுள்ளது. போரில் எதிராளியை அழிக்க வேண்டியுள்ளது. விளையாட்டிலோ எதிராளி அவசியமாகிறான். முக்கியமான விஷயம் அதன் நோக்கம் எந்த எதிர்மறைத்தன்மையும் அற்றது. ஆனால் கவிதையின் நோக்கம் விளையாட்டு காட்டுவதல்ல. வாசகனுக்கு கிச்சுகிச்சு மூட்டுவதல்ல. படைப்பூக்கம் வற்றிவிட்டால் இந்த விளையாட்டுத்தனம் வெறும் கைவித்தையாக மாறிடலாம். பின் சலிப்பூட்டக்கூடிய ஒரு மேஜிக் ஷோ பார்ப்பதைப் போலாகிவிடும். அதில் மந்திரமும் இருக்காது விளையாட்டும் இருக்காது கவிதையும் இருக்காது.

*

கே: 2000த்திற்குப் பிறகு தமிழ்க்கவிதையில் புனைவம்சம் என்பது மேலோங்கி நிற்கிறது. நிறைய மாந்தர்களும், சம்பவ விவரணைச் சித்திரங்களும், காட்சித்தன்மையும் கூடிய கதைப்பரப்பாக இன்றைய கவிதை இருக்கிறது. பிரவர் கவிதை வருகை இதில் ஒரு பெரும்பாதையை திறந்துவிட்டது. உங்கள் கவிதையிலும் அதிஉரைநடைத்தன்மை, சம்பவவிவரணைகள், காட்சிப்புலத்தன்மை, கதைகூறல் அம்சம் மிகுந்து காணப்படுகிறது. பலவிதமான கதைமாந்தர்களும், புனைவுச் சந்தர்ப்பங்களும் நிறைந்த பரப்பாக அது உள்ளது. ஒரு சம்பவம் அடுக்கப்பட்டது போன்ற தோரணை இருந்தாலும், ஒரு விசித்திர ஒழுங்கு, தனித்த அறிதல் என்பது வழியாகவே கவிதைக்கான இணைபிரதி உருவாகிவிடுகிறது. இந்தக்கதை அம்சத்தை உங்கள் கவிதைகள் சார்ந்து கொஞ்சம் விளக்கமுடியுமா?

ப: கவிதையில் Narrative poem என ஒரு வகை உண்டு. விவரணைக் கவிதை எனக் கூறலாம். இது தமிழில் மட்டுமல்ல செம்மொழிகள் எல்லாவற்றிலுமே நீண்ட நெடுங்காலமாக வழக்கில் உள்ள ஒன்று. காப்பியங்களை கதைப்பாடல்களை இதன் வகைப்பாட்டிற்குள் தோராயமாக அடக்கலாம். ஆனால் காப்பிய வகைமைக்கென தனிக்கவிதையியலே உண்டு. ஆனால் சங்ககாலத்தின் ஒவ்வொரு கவிதைக்குப் பின்னும் ஒரு புனைவுத்தருணமும் ஒரு பாத்திரமும் உள்ளன என்பது முக்கியம். கலித்தொகை அகநானூறு போன்ற பழையபாடல்களிலேயே விவரணைக் கவிதைகள் தொடங்கிவிட்டன. அவை சங்கப்பாடல்களின் அழகியலை ஏற்றிருந்தாலும் அதை மீறிச் சென்று நாடகீய சுவாரஸ்யத்தையும் கொண்டிருப்பதைக் காணலாம். நவீனக்கவிதையைப் பொறுத்தவரை தொடக்கம் முதலே விவரணைக் கவிதைகள் எழுதப்பட்டுள்ளன. பிரபலமான உதாரணங்கள் என்றால் பாரதியின் சுயசரிதை, பிச்சமூர்த்தியின் பெட்டிக்கடைநாரணன் போன்றவை விவரணைக் கவிதைகள்தானே… ஞானக்கூத்தன் ஆத்மாநாம் போன்றவர்கள் ஒப்பீட்டளவில் அதிக விவரணைக்கவிதைகள் எழுதியவர்கள் எனலாம்.

கவிதை உரைநடைக்கு பல்லாண்டுகள் மூத்தது. ஆனால் ஆச்சர்யகரமாக நிறைய மொழிகளில் நவீனக்கவிதை உரைநடையுடன் ஒட்டிப் பிறந்ததாகவே உள்ளது. எலியட் ஓரிடத்தில் சொல்கிறார் நவீனக்கவிதை பேச்சுமொழியின் ஓசையைக் கைப்பற்ற வேண்டுமென. கூடவே ஜனநாயகம், நவீன அறிவியல் போன்றவற்றால் உருக்கொள்ளத் துவங்கியிருந்த நவீன உணர்திறனை செய்யுளுக்கு புகுத்துவது அசாத்தியமானதாக இருந்தது. ஒரு நவீனஅனுபவத்தை உரைநடை கலவாமல் செவ்வியல்மொழியில் கூறினால் அது தானாகவே பகடியாக மாறுவதைக் காணலாம். சி.மணி இப்படி நிறைய கவிதைகள் எழுதியுள்ளார். ஆக அது தவிர்க்க முடியாமல் உரைநடையை சென்று சேர்ந்தது. சொல்லப்போனால் உரைநடைக்கவிதைகள் ஆரம்பகால கவிஞர்களான பாதெலேர் மல்லார்மே ஆஸ்கர்ஒயில்ட் போன்றோராலேயே எழுதிப்பார்க்கப்பட்டவைதான். புதியமுயற்சிகள் அல்ல அவை.

ஆனால் கடந்த பத்து பதினைந்து ஆண்டுகள் தமிழில் இந்த விவரணைக் கவிதைகள், கவிதை என்றாலே இந்த வடிவம்தான் எனக் கருதப்படும் அளவுக்கு எழுதிக் குவிக்கப்பட்டுள்ளன. இதற்கு காரணம் என்ன என்று சரியாக ஊகிக்கமுடியவில்லை. வாசகமனோபாவமும் இலக்கியபோக்கும் பேரளவு புனைவை நோக்கித் திரும்பியதாலா அல்லது நவீனபுனைவு கவிதையை உட்செறித்துக்கொண்டதாலா.. அல்லதுசுவாரஸ்யத்தினாலா, பொதுச்சூழல் எனும் புதுச்சிக்கலாலா தெரியவில்லை. நவீனத்தின் தனிச்சுயம் தன்னை காலிசெய்து விட்டு மற்றமையில் ஆர்வம் கொண்டது முக்கியமான விஷயமாக இருக்கலாம். எனது கவிதைகளிலும் நீங்கள் கூறும் புனைவம்சம் நிறையவே உண்டு. எனக்கு தனிப்பட்ட ரீதியில் புனைவில் உள்ள ஆர்வம் கூட காரணமாய் இருக்கலாம். என் கவிதைகளில் இணைபிரதிகள் உருவாவது குறித்து எனக்கு சந்தோஷமே. ஆனால் அது திட்டமிட்டு செய்யப்படுவதில்லை என்பதுதான் உண்மை. அடிப்படையில் அதற்கான பொறுமை இல்லை எனக்கு. நான் பெரும்பாலும் உத்வேகத்தை நம்பி எழுதக்கூடிய ஒருவன். அதனால் இந்த கவிதைத் தொழில் நுட்பத்தில் எல்லாம் எனக்கு பெரிதாக ஆவல் இருந்ததில்லை. ஒரு விமர்சகனாகத்தான் அவை என் கண்ணில்படுகின்றன. அதேசமயம் ‘வால்’ தொகுப்பு குறிப்பிடத்தக்கஅளவில் lyric poemகளை கொண்டிருந்தது என நினைக்கிறேன்.

*

கே: தத்துவம், வரலாறு, மனிதன், விடுதலை, இலட்சியம், புரட்சி–இச்சொற்கள் சென்ற நூற்றாண்டில் ‘மந்திரத்தன்மை வாய்ந்தவை… இந்தநூற்றாண்டில் அவை உள்ளீடு தூர்ந்து காலிச்சொற்கள் ஆகிவிட்டன. நவீனத்துவத்தின் கண்டுபிடிப்பகளும், உழைப்பும், படைப்பூக்கமும் கொண்ட ஒரு வரலாற்றுக்கட்டம் முடிந்து உள்ளீடற்ற மாதிரிகளின் உற்பத்திக்கட்டமாக இது உள்ளது. சாராம்சமற்ற இந்தகாலத்தின், வெற்றிடத்தின் வினோத வேடிக்கைகளை ஒரு துயரமும் கொண்டாட்டமும் கலந்த மனநிலையில் உங்கள் கவிதைகள் அணுகுகின்றன எனலாமா?

ப : அப்படி சொல்லலாம் தான். ஆனால் முதலில் ஒன்றை சொல்லி விடுகிறேன். என் படைப்புகளை என்னால் புறவயமாகக் பார்க்க முடிந்ததில்லை. அவற்றைக் குறித்து நான் பெரிதாக சிந்தித்ததுமில்லை. தவிர கலை இலக்கியம் என்பது ஒருவரது தனிப்பட்ட ஆளுமையின் வெளிப்பாடாகக் கருதவில்லை நான். அதனால் என் உளக்கூறுகளோ நம்பிக்கைகளோ கருத்துக்களோ எவ்வளவு தூரம் என் கவிதைகளை பாதித்துள்ளது என்பது பெரிய சந்தேகமே. பலநேரம் எனக்கு ஒவ்வாத நான் நம்பாத பல விஷயங்களை கோணங்களை எழுதியிருக்கிறேன். எனவே என் கவிதைகள் சார்பாக ஓரெல்லைக்கு மேல் பேசமுடியாது என்பதை சொல்லி விடுகிறேன்.

நான் எப்போதுமே நேரெதிரான உள்விசைகளால் அல்லலுறுபவனாகவே இருந்திருக்கிறேன். வாழ்வின் பிரமாண்டமான அல்லது ஆழமான அடிப்படைகளை நோக்கி ஈர்க்கப்படுபவனாகவும் அதேநேரம் சின்ன சந்தோஷங்களிலும் சிறிய உண்மைகளிலுமே மீட்சி உள்ளதாக நம்புபவனாகவுமே இருந்து வருகிறேன். இந்த இரண்டு தரப்புகளுக்குமே எழுதியுள்ளேன் என நினைக்கிறேன். ஒருவேளை ஒப்பீட்டளவில் இரண்டாவது கட்சிக்கு கூடுதலாக வாக்களித்திருக்கலாம். சமீபத்தில் வெர்ரியர் எல்வின் பற்றி ராமசந்திரா குஹா எழுதிய நூலை ரொம்ப சீரியஸாக படித்துக்கொண்டிருக்கையில் அடுத்த அறையில் அம்மா சமையலில் ஈடுபட்டிருக்கும் சப்தத்தில் கவனம் சென்றது. ஈரப்பாத்திரங்களின் ஒலிகள் கடுகு வெடிக்கும் ஓசை கொத்தமல்லி அறுபடும் சத்தம் தோசை ஊற்றப்படும் நாதம்… நான் சிரித்தபடியே எனக்கு நானே சொல்லிக் கொண்டேன் நான் இந்த இரண்டையுமே எழுத கடமைப்பட்டுள்ளேன் என. புரட்சிக் கவிஞரான நெருதாவின் ‘ode to elementary things’ எவ்வளவு அற்புதமான புத்தகம், தமிழில் அரசியல் கவிஞராக அடையாளப்படுத்தப்படும் ஆத்மாநாம் இயற்கையையும் குழந்தைகளையும் குறித்து அழகான கவிதைகளை எழுதவில்லையா? பேரனுபவங்களையும் இலட்சியங்களையும் போலவே முக்கியத்துவமற்ற எளிய நிகழ்வுகளும் வாழ்வை அர்த்தப்படுத்துகின்றன தானே. புதுமைப்பித்தன் ஓரிடத்தில் எழுதியிருப்பார் ‘இலக்கியத்தின் பணி வாழ்விற்கு பொருள் அளிப்பது’என்று. எவ்வளவு எளிய துல்லியமான கூற்று. இதே போல பாரதி கவிதைத் தலைவியில் எழுதுகிறார் ‘லௌகிக வாழ்க்கையில் பொருளினை இணைக்கும் பேதை மாசக்தியின் பெண்ணே வாழ்க’ என்று.

உள்ளீடற்ற மாதிரிகள் எல்லாக் காலத்திலும் உற்பத்தி செய்யப்பட்டவை தான். என்ன இந்தக் காலத்தில் அவை கொஞ்சம் கூடுதலாக செய்யப்படுகின்றன. உற்பத்தி அளவிற்கு விமர்சன செயல்பாடு இல்லை என்பதால் எழுதுவதெல்லாமே ஆபத்தான மறதிக்குள் செல்ல நல்ல படைப்புகளை இந்த ’பொதுச்சூழல்’ என்ற உருவக எதார்த்தம் முழுங்கிவிடுகிறது. அதனால் தான் நான் ஒரேடியாக சூழலைக் குறித்தே உரையாடுவது பயனற்றது எனக்கருதுகிறேன். மாறாக நாம் தனித்தனிக் படைப்புகளைக் குறித்து பேசுவேண்டும். எல்லாக் காலத்திலுமே ஒரிஜினலான எழுத்தாளர்கள் குறைவாக இருப்பார்கள். முன்னர் நகல்களும் அதனால் மீடியாக்ரிடியும் குறைவாக இருந்தன இப்போது அது சூழலின் ஓர் அம்சமாக மாறியுள்ளது அவ்வளவு தான் வித்தியாசம்.

ஒரு சுவாரஸ்மான விஷயம் என்னெவென்றால் கவிதை நிரந்தரமாக அவசர சிகிச்சை பிரிவில் இருக்கக்கூடிய ஒரு நோயாளியைப் போலவே வாழ்ந்து வந்துள்ளது. பாரதிக்கு பின் வந்தார் பாடை கட்டி வச்சிவிட்டார் என்ற முன்னரே சொல்லியாயிற்று. பாரதியும் அவர் காலக் கவிதையின் நிலை குறித்து வருந்தியுள்ளதாக ஞாபகம். எழுத்தில் இருந்து எந்த சிற்றிதழ்களின் தலையங்கத்தைப் பார்த்தாலும் கவிதை குறித்த உற்சாகத்தை விட கவலையே மிகுந்துள்ளதைக் காணலாம். எழுத்தின் தொடக்க கால கட்டுரைகளில் மட்டும் தான் உற்சாகம் தென்படுகிறது. இப்போது கூட வருடத்தில் நாலைந்து பேராவது சொல்லிவிடுகிறார்கள் கவிதை முட்டுசந்தில் நிற்கிறது மூலையில் நிற்கிறது என. ஒருவேளை கவிதை எப்போதுமே முட்டுசந்தில் தான் நிற்கும் போல. ஒருவேளை எல்லா மொழிகளிலுமே இப்படி தான் போல. ஏனெனில் பொதுவான சூழலைப் பற்றி எண்ணுகையில் அத்தகைய மனநிலை மட்டுமே எஞ்சுவதாக இருக்கலாம். ஆனால் எல்லா சூழலிலுமே நல்ல கவிஞர்கள் தம் போக்கில் எழுதிக்கொண்டிருந்திருப்பார்கள் என்று தான் தோன்றுகிறது, விமர்சகர்கள் கவனித்தார்களோ இல்லையோ.

கலைக்கும் தத்துவத்திற்கும் ஆன உறவு ஒரு கோணத்தில் எதிரானது ஒரு கோணத்தில் நுட்பமானது. பிளேட்டோவின் சிந்தனை கவித்துவத்திற்கு நெருக்கமானது. ஆனால் அவர் கவிஞர்களை நாடு கடத்த விரும்பினார். ஏனெனில் கலை பெருமளவு உணர்ச்சிகளின் மீது வேலை செய்வது. தத்துவ மனதால் அதை ஆபத்தாகத் தான் எடுத்துக்கொள்ள முடியும். ஆனால் இரண்டும் பலநேரம் ஒரே விதமான அடிப்படைக் கேள்விகளை எதிர்கொள்பவை. தற்போது தத்துவம் கிட்டத்தட்ட ஒரு கல்விப்புலமாகச் சுருங்கிவிட்ட பின் அதன் பல கேள்விகள் அறிவியலின் தோளுக்கு மாற்றப்பட்ட பின் தத்துவார்த்தமான அக்கறைகளுக்கு இப்போது இருக்கும் ஒரே இடம் கலை இலக்கியம் தான். அதே நிலை தான் ஆன்மிகத்திற்கும்-ஆன்மிக சந்தையை கணக்கில் எடுக்காவிட்டால். ஆனால் எப்போதுமே இலக்கியம் ஆன்மிகம் தத்துவம் இரண்டிற்குமே மிக நெருக்கமான உறவையே பேணிவந்ததுள்ளது. அது எப்பவும் அப்படித்தான் இருக்கும். அதேநேரம் அவற்றுள் கரையாமல் இருந்து வருவதையும் கவனிக்க வேண்டும். ஏனெனில் அதனுடைய பணி வேறு.

புரட்சி விடுதலை.. இதைப்பற்றி என்ன சொல்ல. நாம் என்ன சொன்னாலும் புரட்சியின் நூற்றாண்டு முடிந்துவிட்டது. அதனால் தான் பகடி இல்லாமல் நம்மால் பொதுவிஷயங்களைக் குறித்து எழுதமுடிவதில்லை. அவநம்பிக்கை தான் சூழ்ந்துள்ளது இதில் பொய்த்தோரணை எல்லாம் காட்ட விருப்பமில்லை. உபயோகம் தான் முக்கியம், மோடி நமது பிரதமராகியுள்ளார் ட்ரம்ப் அமெரிக்க அதிபராகி உள்ளார். சமூக ஊடகங்களின் வருகைக்குப் பின் நாம் எல்லோருமே பிரபலங்கள் ஆகிவிட்டோம். போதும் மீண்டும் எனது பெசிமிஸத்தை பிரச்சாரம் செய்வதை நிறுத்திக்கொள்கிறேன். ஆனால் பிரதானமான விஷயம் கலாச்சாரத்தின் மீதும் சமூகத்தின் மீது நமக்கு அக்கறை உள்ளதா என்பது தான். அவநம்பிக்கையும் விமர்சனமும் இந்த அக்கறையின் பாற்பட்டதாக இருந்தால் ஒரு வகையில் அது அவசியமே.

மற்றபடி இலக்கியம் சமூக மாற்றத்தை உருவாக்க முடியும் என்றெல்லாம் தோனவில்லை. அது இலட்சியங்களைத் தோற்றுவிக்க வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பெல்லாம் ரொம்ப அதிகம். போன நூற்றாண்டின் பேரழிவுகளுக்குள் இருந்து எழுதிய கவிஞர்களின் அபிப்ராயம் கூட அது தான். ஏனெனில் கலைக்குள் இயல்பான ஒரு செயலூக்கமற்ற தன்மை இருக்கிறது என தோணுது. பங்குபெறாத ஒருவித பார்வையாளத்தனம். வியாசர் கூட முதலில் குருஷேத்திரப் போரை நிறுத்தத் தானே முயற்சித்தார் . ஆனால் அவரால் முடியவில்லை, அவர் பாரதம் பாடினார். ஏனெனில் அவரால் முடிந்ததெல்லாம் உலக நாடகத்தையும் மானுட மேன்மையையும் கீழ்மையையும் பதிவு செய்வது தான். பலநேரங்களில் அது தான் அனைவருக்கும் சாத்தியம் அதாவது சாட்சியமாக இருப்பது.

*

கே: நிரந்தர மோட்சங்கள், சாரமான அனுபவங்கள் என்பதை விட இனி தற்காலிகமான குதூகலங்கள், தருணஅனுபங்களே சாத்தியம் என்னும் பார்வை உங்கள் கவிதைகளில் ஓடுகிறது. இன்றைய ஸ்திதியில் நமக்கு எல்லாமே கிடைக்கக்கூடியனதான். ஆனால் எதுவும் அதன் சாரத்தில் இல்லாமல் ஒரு பின்னத்தன்மையில், ஒரு நகல் அனுபவம் தான் சாத்தியம் என்னும் பார்வை வெளிப்படுகிறதே?

ப : நிரந்தர மோட்சங்கள் எல்லாம் நமது நோக்கமில்லை. உரையாடல்களின் போது நண்பர்கள் சிலர் எனை சாரம்சவாதி என விமர்சித்ததுண்டு. ஓரெல்லை வரை அதை நான் ஒத்துக்கொள்ளத் தான் வேண்டும். அடிப்படைகளை குறித்த கவனம் இலக்கியத்திற்கு அவசியம். ஆனால் அவற்றைக் நேரடியாகக் கையாள்வது சாத்தியமில்லை. தவிர இப்போது மட்டுமல்ல எப்போதுமே பின்னமான நகல் அனுபவம் தான் மனித இனத்திற்கு வாய்த்துள்ளது. கேவல ஞானம் போன்ற சாராம்ச அனுபவம் நமக்கு வாய்ப்பில்லை. பிளேட்டோ கவிஞர்களை மெய்ம்மையில் இருந்து மூன்றடுக்கு விலக்கி வைப்பது ஒரு விதத்தில் சரிதான். ஏனெனில் அருவத்தைப் பற்றி பாடுவதென்றால் கூட உருவத்தை தான் பயன்படுத்த வேண்டும். நோக்கம் universal ஆக இருக்கலாம் ஆனால் எழுத்தின் பாதை particular இல் தான் இருக்கிறது. அதனால் வெள்ளரிக்காய்களைப் பற்றியும் தீயணைப்பானைப் பற்றியும் வீடு காலி செய்வதைப் பற்றியும் எழுதுவதை வேறொன்றின்றகான ஒரு வாய்ப்பாகத் தான் நான் கருதுகிறேன். வாழ்வு பெரும்பாலும் சிறிய விஷயங்களாலும் அதனூடான மர்மங்களாலும் சில அடிப்படைக் கேள்விலாலும் தான் ஆனது. இதை ஏற்றுக்கொள்ள தயங்க வேண்டியதில்லை. ஆனால் பிரச்சனை நம் சமகாலம் அழுத்தத்தையோ தீவிரத்தையோ இழந்துவிட்டது தான். எல்லாவற்றையும் மேலோட்டத்திலேயே முடித்துவிடுகிறோம்.

பெரிய பிரச்சனை இல்லாதது தான் நமது பிரச்சனை என்பது போன்ற தோற்றம் இருக்கிறது. ஆனால் நிதர்சனம் அப்படியல்ல. பொருளியல் வளமைக்கு நடுவே நாம் உணரும் ஆன்மிக வறுமையை என்ன சொல்வது?மனிதன் எனும் புதிரை நாம் தீர்த்துவிட்டோமா என்ன. சொல்லப் போனால் முன்னேப்போதும் இல்லாத சௌகர்யத்தை நாம் பெற்றிருப்பினும் வாழ்க்கை சிக்கலாகிக் கொண்டே தானே உள்ளது. ஆனால் இந்தக் கேள்விகள் நம்மை தீண்டுவதில்லை. ஏனெனில் இப்போது நம் வீட்டின் எல்லா பக்கங்களிலும் கேளிக்கை சாயம் பூசப்பட்டு விட்டது. தொழில்நுட்பம் தவிர இலக்கியம் அறிவியக்கம் போன்ற தீவிரத்தேடல்களே தேவையில்லை எனும் நிலை நோக்கி போய்க்கொண்டிருக்கிறோம் . உற்பத்தியையும் நுகர்விலும் மட்டும் தான் வேட்கை இருக்கிறது. தேடல் கல்வி உறவு என மற்றெல்லாவற்றிலுமே ஒரு வித மேலோட்டமான அணுகுமுறையை கைக்கொள்ளத் தொடங்கிவிட்டோம். எல்லாவற்றிலும் funny ஆக இருக்க கடமைப்பட்டுள்ளோம். உலகையே ஒரு தீம் பார்க்காக ஆக்கிவிடுவோம் போல. வாழ்வின் பொருளும் நோக்கமும் ஆக எண்டர்டெயின்மெண்ட் தானே முன்வைக்கப்படுகிறது ஊடகங்களில். இதை எல்லாம் கவிதை பிரதிபலித்து தான் ஆகவேணும், உள்ளடகத்திலும் உருவத்திலும். அதனால் தான் சமகாலக் கவிதையில் பெரும்பாலும் அழுத்தம் இல்லாதிருக்கிறது. அதைத் தான் நீங்கள் குறிப்பிடுகிறீர்கள் என நினைக்கிறேன். அது ஒரு விதத்தில் தவிர்க்கமுடியாது தான். அதே நேரம் இலக்கியம் தன் மரபின் தகுதிக்குரிய பெரிய பிரச்சனைகளையும் கண்டுபிடித்தாகவேண்டும். ஏனெனில் கேளிக்கையை முன்னிட்டு வாழப்படும் மேலோட்டமான வாழ்க்கை வாழ்வை தவறவிடுவது தான்.

இந்த இடத்தில் தான் கவிதை போன்ற விற்பனைக்கு லாயக்கில்லாத வகைமை புரட்சிகரமான பாத்திரத்தை வகிக்கமுடியும் எனக் கருதுகிறேன். கலையின் மீது பெரிய நம்பிக்கை உள்ளது. அந்த விஷயத்தில் நான் ஒரு அடிப்படைவாதியைப் போலத்தான். ஏனெனில் கலைச்செயல்பாடானது ஆழமான பற்றுறுதியும் நம்பிக்கையில் இருந்து பிறப்பது. சமகாலத்தின் நடைமுறைவாதத்தாலும் பயன்பாட்டுவாதத்தாலும் உருவான மனநிலை இலக்கியத்தின் மீது மட்டுமன்று அனைத்து மீபொருண்மை அனுபவத்தின் மீதும் மறைமுகமான நுண்ணிய அவநம்பிக்கையை பரவ விட்டுள்ளது நம்மிடம். வாசிப்பவர்களுக்கு மட்டுமல்ல இன்று எழுதபவர்களிடையே கூட படைப்புச் செயல்பாட்டின் மேல் இந்த அவநம்பிக்கை படிந்துள்ளது என நினைக்கிறேன். இன்றைய இலக்கியத்தின் பெரிய பிரச்சனையே இது தான் என்பது என் எண்ணம். நூற்றுக்கணக்கில் கவிஞர்கள் உள்ளனர் இன்று. இது ஒருவிதத்தில் யோசித்தால் மகிழ்ச்சியான விஷயமே. ஆனால் தொன்ம அர்த்தத்தில் கவிஞன் என்பது மிகப்பெரிய வார்த்தை. அதனால் அது அடிப்படையான விஷயங்களை தீவிரத்துடன் எதிர்கொள்வதை எல்லாம் தவிர்க்கக்கூடாது. அதேநேரம் கவிதை பிரபலாமான ஒன்றாக வேண்டும் என்பதிலும் எனக்கு உடன்பாடில்லை. அது தன் விளிம்பில் இருப்பதே அதன் தொழிலுக்கு உகந்ததாக இருக்கும்.

*

கே: மேற்கத்தியதத்துவம், அறிவியல் இவை சார்ந்த ஒரு ஈர்ப்பு குறித்து? கிறித்துவம் ஒரு உள்பிரதியாக கவிதைகளில் அவ்வப்போது வருகிறதே?

ப : நான் படித்தது முழுக்க கிறித்தவ பள்ளிகளில். சுதந்திர மனப்போக்கும் கலாச்சார ஆர்வமும் கொண்ட கத்தோலிக்க பள்ளிகள். அங்கிருந்த அருட்சோகதரர்களுடன் எனக்கு நல்ல உறவும் இருந்தது. ஒன்பதாம் வகுப்பில் எனக்கு கிடைத்த பொடி எழுத்துக்களாலான புதிய ஏற்பாடு அளவிற்கு எனைப் பாதித்த நூல்கள் சில என்றே கூறலாம். அப்போதே நான் எனைக் கவிஞானாக கற்பனை செய்யத் துவங்கியிருந்தேன். ஆச்சர்யமான விஷயம் அந்த வயதில் ஏசு எனக்கு ஒரு கதாநாயகராகவே ஆகிவிட்டார். புரட்சிகரமான கவித்துவம் நிறைந்த ஓர் இளைஞர் ஒரு மாணவக்கவிஞனை கவர்ர்ந்ததில் பெரிய ஆச்சர்யம் இல்லை தான். ஆனால் அந்த வயதில் அளவுக்கு மீறிய சீரியஸ்னஸ்டுன் அதை எடுத்துக்கொண்டேன் எனத் தோன்றுகிறது. இப்போதுள்ள என் கவிதைகளில் கிறித்தவத் தொன்மங்கள் இடம்பெற்றுள்ளன என்பது நிஜந்தான்.

ஆனால் சமீபத்தில் கிறித்தவ தாக்கத்தில் இருந்து சற்று வெளியேறவேண்டும் என்று தோன்றுகிறது. இப்போது யோசித்துப் பார்த்தால் கிறித்துவத் தொடர்பினால் தான் மேலைத்தத்துவம் மற்றும் இலக்கியம் மீதொரு மனச்சாய்வு உருவாகியிருக்கும் என்று படுகிறது. ஒரு விதத்தில் கிறித்தவத்தின் ஆர்வம் தொடங்கிய நாட்களில் தான் எனக்கு மார்க்ஸிய புத்தகங்களும் அறிமுகமாயின. அப்பா அப்போது யூனியனில் ஈடுபாடு கொண்டிருந்ததால் திருநெல்வேலியைச் சேர்ந்த ஏதோ ஒரு பழைய தோழரின் அனைத்து நூல்களும் வீட்டிற்கு வந்ததாக ஞாபகம். கிறித்தவம் மார்க்சியம் இரண்டையும் எளிதாகக் குழப்பிக்கொண்டேன். அதற்கு எவ்வளவோ வாய்ப்பிருக்கிறது தானே. ஏதோ ஒரு விதத்தில் சோவியத் உரைநூல்களில் இருந்து தான் தத்துவம் மீதான ஆர்வம் உருவாகிறது. சரியாக சொல்வதென்றால் அதில் இருந்து தான் அறிவியல் மீதான ஆர்வமும் உருவானது. முதல் பக்கத்திலேயே கருத்து என்றால் என்ன என்று தொடங்குவார்கள். அப்படியே தத்துவமும் அறிவியலும் சேர்ந்து தொனிக்கும் பக்கங்களோடு போய் பண்டம் என்றால் என்ன என்று இரண்டாவது பகுதி தொடங்கும். அது எனக்கு பிடிபடவே இல்லை. இப்போதும் எனக்கு பண்டம் என்றால் என்ன என்று சரியாகத் தெரியாது. ரொம்ப காலத்திற்கு பின் கல்லூரி நாட்களில் தான் மார்க்ஸிய நூல்களை அதன் சமூகப்பொருளியல் தளத்தில் வாசிக்க முடிந்தது.

பள்ளி நாட்களில் சாத்தூரைச் சேர்ந்த முருகன் என்ற ஆசிரியர் மூலம் இயற்பியல் பித்து பிடித்தது. அந்த நாட்களில் அசட்டுத்தனமாக வீட்டு மாடியில் கிடந்து விண்மீன் வரைபடம் தயாரிக்க முயற்சி செய்தது நினைவிருக்கிறது. வானைப் பார்த்தபடி காலங்கழிக்கும் வேலையில் தான் சேரவேண்டும் எனப் பெரிய ஆசை இருந்தது அப்போது. இப்போதும் அது பற்றிய இழப்புணர்வு உண்டு எனக்கு. ஆனால் இயற்பியல் பற்றிய முக்கியமாக வானியல் பற்றிய பாப்புலர் அறிவியல் நூல்களை இப்போதும் பின் தொடரத்தான் செய்கிறேன். முதன்முதலாக ’ப்ளாக் ஐ’ பால்வீதியின் படத்தை நண்பனின் கணினித்திரையில் பார்த்தது மறக்கமுடியாத அனுபவம். அதிசயிப்பது இயற்கையை கவனிப்பது இவை எல்லாம் கவிதைக்கு இயல்பான பண்புகள் தானே. சமீபத்தில் குவாண்டம் இயற்பியல் பற்றிய ப்ரையன் கிரீனின் புத்தகம் பெரிய மனஎழுச்சியை உண்டாக்கியது. ஒட்டுமொத்த நுண்பிரபஞ்சமும் நமது வாழ்வை போலவே நிச்சயமின்மையும் குழப்பமும் உடையது தான் என அறிய வருகையில் எத்தனை அசாதாரணமான விடுதலை உணர்ச்சி.

தத்துவம் மீது எனக்கிருக்கும் ஆர்வம் ஒரு எழுத்தாளனுக்குரியது அவ்வளவு தான். தத்துவத்தின் கேள்விகளளிலும் பிரச்சனைகளிலும் நான் பங்கேற்கிறேனே ஒழிய அதில் துறை சார்ந்த ஆர்வம் எல்லாம் எனக்கில்லை. பிளேட்டோ, மார்க்ஸ், கீர்க்ககார்ட், நீட்ஷே போன்ற வெகுசில ஆசிரியர்களின் ஒரிஜினல் பிரதிகளை மட்டும் தான் வாசித்திருக்கிறேன். சமீபத்தில் ஷோபன்ஹேகர். இவர்கள் வாசிப்பதற்கு சற்று எளிமையானவர்கள் தெளிவானவர்கள் என்பது மட்டுமில்லை கலைவிசாரங்களில் தொடர்புடையவர்களும் கூட. இது தவிர தனிப்பட்ட ரீதியில் எனக்கு மதங்கள் மீதும் உளவியல் மீது எனக்கு பெரும் ஈடுபாடு உண்டு.

இவையெல்லாம் எனது சொந்த ஆர்வங்கள் இவை என் கவிதையில் எப்படி தொழிற்படுகிறது என்பது பற்றி எனக்கு பெரிய ஐடியா இல்லை. ஆனால் கட்டாயம் அறிவியல்கவிதை தத்துவக்கவிதை ஆன்மிகக் கவிதை போன்ற வகைமைகளில் எல்லாம் எனக்கு நம்பிக்கை கிடையாது. எனது தேடல்களில் அடைந்தவை எனக்குள்ளே சேகரமாகின்றன;பின் நான் கவிதை எழுதுகிறேன் அவ்வளவு தான். இதுவொரு ஆர்கானிக் ப்ராஸஸ். நெருதா ஓரிடத்தில் அழகாக சொல்வார் ‘எனக்குத் தெரிந்த எல்லாவற்றையும் கவிதையோடு இணைக்க விரும்புகிறேன்’என.

*

கே: இன்றைய அறிவியல் தொழில்நுட்பவாய்ப்புகள் பொதுவெளியிலேயே அதீதமான அறிநிலைச் சாத்தியங்களை ஏற்படுத்தியுள்ளன. சூக்கும நுண் உலக இயக்கங்கள் எல்லாம் சாதாரணமாக இணையவெளிகளில் திறந்துவைக்கப்பட்டுள்ளது. மரபணு இயக்கங்கள், அணுக்களின் குவாண்டம்மெய்மை, பேரண்ட இயக்கங்கள் எல்லாம் காட்சிநுகர்வுக்கு வந்துவிட்டன. நாம் புழங்கும் போதஉலகுகுளின் மறைவுலகான இந்த நுண்மைகளின் அபோத சவநிலை பீதியூட்டுகிறது. நுண்மையிலிருந்து முடிவின்மையின் பெருவெளிகள் வரையான வெளிச்சத்தில் மனிதனை ஒன்றுமற்ற , ஒருமுக்கியத்துவமற்ற வஸ்துவாக்கும் எல்லாம் நிகழ்ந்துகொண்டுள்ளன. வரலாறு என்னும் மனிதப்பொருண்மை, முடிவின்மை என்னும் இயற்கைப்பொருண்மையின் வெறிப்பின் முன் பெறும் இடம்… இந்ததளம் நோக்கிய ஒருதிறப்பு, உங்கள் கவிதைகளில் ஓர் இடம் உண்டா?

ப: இருக்கலாம். நவீன அறிவியல் பிரக்ஞை ஒருவகையில் சமகாலப் பொதுப்புத்திக்குள் கூட ஊடுருவியுள்ளது. ஆனால் இந்த மனநிலை என்னளவில் முழுமையாக நேர்மறையான விதத்தில் இயங்கவில்லை என்றே படுகிறது. சமகாலத்தில் அறிவியலை விட தொழில்நுட்பமே பாதிப்பை உருவாக்குவதாக உள்ளது. தொடக்கம் முதலே இலக்கியம் தொழில்நுட்பத்தின் தாக்குறவை எதிர்மறையான ஒன்றாகவே கருதிவந்துள்ளது. சோவியத் காலத்தின் ஃபுயுச்சரிஸ்ட்கள் மட்டும் தான் விதிவிலக்கு என நினைக்கிறேன். ஒருவகையில் கவிதை நவீன தொழில்நுட்பத்திற்கு நேரெதிரான புள்ளியில் நிலைகொண்டுள்ளது எனக்கூடச் சொல்லலாம். தாஸ்தேய்வ்ஸ்கி பற்றி எழுதிய சமீபத்திய கட்டுரை ஒன்றில் இதைப் பற்றி எழுதியிருந்தேன். நவீன அறிவியலின் வெற்றி இயற்கையை புரிந்துகொண்டதில் அல்ல மாறாக அதைப் பயன்படுத்தக் கற்றுக்கொண்டதில் தான் என. ஆனால் பாருங்கள் ஒன்றை பயன்படுத்த முடிவது என்பது அதைப் புரிந்துகொண்டதாக ஆகாது. மாறாக கவிதை ஒருவகை receptive மனநிலையை பேணுவது. இயற்கை அனுபவத்தை விவரிக்கவே அது விரும்புகிறது. அதனால் கவிஞனாக இயற்கையைப் பொறுத்தளவில் எனது மனநிலை பெரும்பாலும் நவீன அறிவியலின் போக்கிற்கு எதிரானது என்றே நம்புகிறேன். அதேபோது மாறாக சில நேரம் இயற்கை மூச்சுமுட்டச் செய்யும் ஒரு உணர்ச்சியற்ற பொருட்தொகுதியாகவும் பஸ்கால் சொன்னது போல அதில் மனிதன் ஓர் அற்பமான சிந்திக்கும் புல் மட்டுமே எனத் தோன்றுவதுண்டு. இயற்கையை முற்றாக புனிதப்படுத்துவதும் தொழில்நுட்பத்தின் அணுகலைப் போன்றே ஒருவகை எக்ஷ்ட்ரீமிட்டி தான்.

இந்திய மரபு இயற்கையை நேர்மறையாகவும் எதிர்மறையாகவும் தெய்வீகப்படுத்தியுள்ளதைக் கவனிக்கவேண்டும். எப்படிப் பார்த்தாலும் எதோ ஒரு கருணையில் தான் நாம் இங்கே உயிர்த்திருக்கிறோம், அதை மறந்து விடக்கூடாது. அப்படிப் பார்த்தால் மனிதன் முக்கியத்துவமற்ற வஸ்து என்பதை ஒப்புக்கொண்டாக வேண்டும் ஆனால் எனக்கென்னவோ ஓர் உள்ளுணர்வு மனிதன் இயற்கை அன்னையின் நூதனமான ஒரு பரிட்சார்த்தம் என்று. ஆனால் ஒரு கழுதையும் அவ்விதம் கருதினால் என்ன செய்வது?

*

கே: உங்கள் கவிதையில் ஒரு செவ்விய உணர்வுச்சமனிலை தென்படுகிறது. ஒரு முடிவின்மை வெளியில், நன்மை தீமை, இன்பம் துன்பம் போன்ற எந்த தனிச்சிறப்பும் அற்று மனிதநடவடிக்கைகள் அப்படியே வைக்கப்பட்டுள்ளது போன்ற விலகிய தோரணை உள்ளது. ஒரு முடிவற்ற பிரவாகத்தில் ஏற்கனவே நிகழ்ந்துவிட்டதான சம்பவங்ளையே மனிதன் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பது போன்ற ஒரு பிரமை தொனிக்கிறது. இங்கு சொல்லவோ கேட்கவோ ஒன்றுமில்லை என உணர்ச்சிகள் சமன் செய்யப்பட்ட ஒரு வெற்றிடம் இருப்பது போல தெரிகிறதே. ?

ப: இதை ஒரு பாராட்டாக எடுத்துக்கொள்ளலாம் என நினைக்கிறேன். அதேநேரம் இந்த நோக்குடன் நான் செயல்படவும் இல்லை என்பதைச் சொல்லியாக வேண்டும். செவ்வியலில் உணர்வுச்சமநிலை லட்சியமாக வைக்கப்பட்டிருந்தது போல கற்பனாவாதக் காலத்தில் உணர்வெழுச்சி முன்வைக்கப்பட்டது. நவீனத்துவம் இயல்பாகவே அதை எதிர்த்துத் தோன்றிய ஒன்று தானே. ஒருமுறை தேவதச்சன் என் கவிதைகளில் ஒரு வித indifferenceம் அமைதியும் இருப்பதாகக் கூறினார். இதைக் கேட்கும் போது அது தான் என் நினைவிற்கு வருகிறது.

ஒவ்வொரு கவிதையிலுமே இந்தச் சமநிலை உள்ளதா என்று தெரியவில்லை. ஆனால் ஒரு நூலாக என் தொகுப்புகள் இத்தகைய ஒருநிலையைக் கொண்டிருக்க வாய்ப்பிருக்கிறது. நான் முன்னமே சொன்னதைப் போல நேரெதிரான உள்விசைகளின் இழுபாடு இதற்கு காரணமாய் இருக்கலாம். நான் இதைக் கவனித்திருக்கிறேன். ஒரு கவிதை இன்னொரு கவிதையை மறுக்க முயல்வதை அல்லது முற்றாக நிராகரிப்பதை. இதனால் ஒரு வித இறுதி வெற்றிடம் சாத்தியம் ஆகலாம் இல்லையா. இந்த நேரெதிர் ஊசலாடகள் சில நேரம் கவிதை குறித்த அபிப்ராயங்களிலும் உருவாகிவிடுவதுண்டு. சிலநேரம் subjective ஆன கவிதைகளை எழுதநினைப்பேன் சில நேரம் கவிதைகள் objective ஆக இருக்கவேண்டும் என தோன்றும். இன்னும் சில வருடங்கள் கழித்து கேட்டால் நான் இதே கேள்விகளுக்கு முற்றிலும் வேறான பதில்களை அளிக்க வாய்ப்புள்ளது.

யாருக்குத் தெரியும் அடிப்படையில் நானொரு குழப்பமான முதிர்ச்சியற்ற கவிஞன் தான் போல. இந்த குழப்பத்தில் ஒரு நல்லது உள்ளது, அது உங்களை எப்போதும் திறந்த நிலையில் இருக்கச் செய்கிறது. இந்தச் சமனிலையின்மையும் அப்படித்தான். மனித இயல்பின் உள்ளார்ந்த சமநின்மை தானே அவனை செயல்படத் தூண்டுகிறது, சமூகத்தின் சமநின்மை தானே வரலாற்றை இயக்குகிறது. யுங்கின் கருத்து ஒன்றை ஓர் எழுத்தாளனாக நான் எனது மோட்டோவாகவே கருதுகிறேன்:அக்காலகட்டத்தின் அகச்சமநிலையை மீட்க முயல்வது தான் கலையின் நோக்கம்.

*

கே: உங்கள் பரவலான கவிதைகளில் ஓர் உள்ளார்ந்த, சன்னமான ஒரு பகடி…எள்ளல் தொனி உள்ளது. அது அவ்வளவு வெளிப்படையான அம்சம் என்றும் கூற முடியவில்லை. ஆனால் நடந்து கொண்டிருக்கும் எல்லா காலக்கூத்துகள் மீதுமான எதிரொலிப்பு என்பது வலிநிலையில் இருந்து அந்நியமாகிவிட்ட ஒரு வேடிக்கைக்குரலாக உள்ளது. இதுபற்றி…

ப: எனக்கு பகடியை விட அங்கதமே நெருக்கமான ஒன்றாக உள்ளது. சமூகம் இடம் பெறும் கவிதைகளில் பகடியை முற்றிலும் தவிர்ப்பது அசாத்தியமான ஒன்றாக மாறிவிட்டது இப்போது. இலட்சியவாதங்களின் hangover ஆக இருக்கலாம். ஓரெல்லையில் பகடி மீது எரிச்சல் கூட உண்டு எனக்கு. ஆனால் நகைச்சுவை அப்படி இல்லை. வாழ்வு எனும் நிகழ்வின் மையத்திலேயே ஒரு சிரிப்பு இருக்கு. அதே போல சமூகம் குடும்பம் போன்ற அமைப்புகளின் மையத்திலும் ஏன் மனித மூளையின் மையத்திலுமே கூட ஒரு சிரிப்பு இருக்கு. அதைக் கைப்பற்ற வேண்டும் என்ற ஆவலுண்டு எனக்கு. ஆனால் அதைக் கைப்பற்ற முடியாது அது தானே வாய்க்க வேண்டிய ஒன்று, ஒரு விபத்தை போன்ற ஒரு பரிசு அது. அத்தகைய அரிய வாய்ப்புகளை நான் இதுவரை பதிவு செய்யத் தவறியதில்லை என்று கூறுவேன்.

*

கே: அதே சமயம் கவிதையை எந்த நிலையிலும் தளர்த்திவிடாது தொடர்ந்து , கட்டுக்கோப்பும் இறுக்கமும் நோக்கிக் கொண்டு செல்லும் முனைப்பும் தென்படுகிறது. கவிதை இன்று பழக்கப்பட்ட சட்டகங்கள், எளிய உரையாடல், சகஜபாவம் என அதிவெளிப்படைத்தன்மை அடைந்துவரும் நிலையில் கொஞ்சம் மர்மமும் ரகசியமும் வேண்டியிருக்கிறதல்லவா. மீண்டும் ஒரு தீவிரநிலையை, இருண்மையை, ஒருசீரியஸ்தன்மையை கவிதைக்குள் தொடர்ந்து நாடுகிறீர்கள்…

ப: கவிதை சீரியஸ்ஸான விஷயம் தான். எல்லா எழுத்தாளர்களுக்கும் அடிப்படையான சில கேள்விகள் இருக்கும் என்று நம்புகிறேன். அந்தத் திசையில் தான் பெரும்பாலும் அவர்கள் தூண்டப்பெறுவார்கள். ஆன்மிக வறுமையும் ஆழமான அறச்சிக்கல்களும் தான் ஒரு கவிஞனாக எனை பெரும்பங்கு கிளர்த்தும் கேள்விகள். இந்த சீரியஸ்ஸான விஷயங்களில் தேடல் உள்ள போது நான் அப்படி எழுதி தானே ஆகவேண்டும். தமிழ்க்கவிதையில் இப்போதுள்ள எளிமையோ சிறிய விஷயங்களோ பிரச்சனையே இல்லை. ஆனால் ஒட்டுமொத்தமாக நமக்கு கவிதையாக்கத்தில் ஒரு sophistication உருவாகியுள்ளது. அது தான் சிக்கல். இதைக் குறித்த சுயவிமர்சனம் இல்லை என்றால் நாம் இந்த sophisticated ஆன வடிவத்திலும் அணுகுமுறையிலும் எழுதிக் குவிக்கலாம். சின்ன ஐரணி கிடைத்தால் ஒரு கவிதையை எழுதிவிடலாம். அதற்கு இணையாக அல்லது விளைவாக வாசிப்பு பலமடங்கு தோராயாமாகியுள்ளது. இவை எல்லாம் சேர்ந்து கவிதை எனும் வடிவத்தின் மேலான அவநம்பிக்கையை இன்னும் கூட்டுகிறது. மாறாக நாம் கவிதையை விலைமதிப்பற்றதாக்க முயலவேண்டும். இன்னொரு விஷயம் மர்மங்கள் தானாக அல்லது தற்செயலாக உருவாகுபவை. அவற்றை திட்டமிடமுடியாது அப்படி செய்தால் கவிதையாக்க முறைக்கு இடைஞ்சலாகத் தான் இருக்கும். படைப்பூக்கத்தின் இயல்புநிலை அறுபடக்கூடும். ஒருவேளை என் கவிதையாக்க முறையில் ஞாபத்திற்கு உள்ள இடத்தால் கூட இது உருவாகலாம் என்று படுகிறது. இப்படி எல்லாம் யோசித்துப் பார்த்தால் கவிதையாக்க முறையே எவ்வளவு மர்மமானது என்ற வியப்பு வருகிறது. யுங் அந்த செயல்முறையை ஒரு புதிர் என்கிறார்.

*

கே: சொற்களைப் புதுக்கிச் செறிவூட்டி கையாள்வதில் நேர்த்தியும் அதீத கவனமும் கவிதைகளில் தென்படுகின்றன. புதிய சொல்லாட்சிகள் நோக்கிய தீவிரம் தெரிகிறது. நவீனகவிதை பெரும்பாலும் கைவிட்டுவிட்ட பழமையான தமிழ்சொற்கள், தொனிகள் (உ-ம்உடுக்கள், அந்தோ, மாந்தருசி…, ) கிளர்ச்சியுடன் தொடர்ந்து ஆளப்படுகின்றன. சொற்களில் இந்த செவ்விய சாயலின் நாட்டத்திற்குக் காரணம் என்ன ?

ப: ஒவ்வொரு கவிதைக்கும் ஒரு வெப்பநிலையும் அழுத்தமும் உள்ளது. அது தான் அக்கவிதையின் மொழியையும் சொற்தேர்வையும் நிர்ணயிக்கிறது. சில கவிதைகள் காவியார்த்தமான அல்லது அதுபோன்ற தொனியில் எழுவதால் அதற்கு பழைமையான மொழியில் பயன்படுத்த வேண்டியுள்ளது. அர்த்தமண்டபம், தன்னிரக்கம் எனும் பேரழகிக்கு போன்ற கவிதைகளை வழக்குமொழியில் எழுதினால் சரிப்படாது. சொல்லப்போனால் அந்த கவிதைகள் தத்தமது மொழியிலேயே தான் கருக்கொள்ளவும் செய்யும். அதேநேரம் பழம் வார்த்தைகளை பொருத்தமில்லாமல் சொருகினால் அது கவிதையில் ஒருவகை உணர்ச்சிவிகாரத்தை உண்டாகிடலாம். ஆனால் எது பழைய வார்த்தை. இதில் ஒரு விஷயத்தைக் கவனிக்க வேண்டும். தமிழ் மட்டுமல்ல பல பிராந்திய மொழிகள் விபரீதமான வேகத்தில் தம் மொழிக்களஞ்சியத்தை காலி செய்துகொண்டிருக்கும் உலகமயக் காலம் இது. ஒரு வார்த்தை பேசப்படவோ எழுதப்படவோ செய்யும் வரை தான் உயிரோடிருக்கும். ஆக கவிஞர்களாக நமக்கு அந்த ஒரு பெரிய பொறுப்பும் இருக்கிறது. அதற்காக பழைய வார்த்தைகளை அறிமுகப்படுத்தும் களமாக கவிதை ஆகிவிட முடியாது. ஏனெனில் நவீனக் கவிதை நவீன வாழ்வின் புழங்கு மொழியில் தான் மையம் கொள்ளவேண்டும். தொழில்நுட்பத்துடன் புது அறிவுத்துறைகள் பல புகுந்துள்ள சமகால வாழ்வை அந்த மொழியிலேயே எதிர்கொள்வதற்கு தமிழ் இன்னும் கூடுதலாக நவீனத்தை உள்வாங்கியாக வேண்டும் என்பது என் எண்ணம். அத்தகைய முயற்சிகளை நாம் கொஞ்சம் புரிந்துணர்வோடு அணுக வேண்டும். பெரும்பாலும் தமிழ்க்கவிதையின் சொற்களன் சிற்றிதழ் மொழி மற்றும் மத்தியவர்க்கத்தின் வரவேற்பறை மொழி ஆகியவற்றின் கலவையாகவே நின்றுவிடுகிறது. தவிர அரசியல் ஆர்வத்தைத் தவிர்த்துவிட்டால் பெரும்பாலான கவிஞர்களுக்கு இவை தவிர வேறெதிலும் பெரிய தேடல் இல்லை. நேர்த்தியும் அதீத கவனமும் என் கவிதைகளில் தென்படுவது நல்ல சகுனம் தான். கண்டிப்பாக நான் கச்சிதமான கவிஞன் கிடையாது என்று எனக்குத் தெரியும். விரிந்து செல்லும் சரளமே என் பாணியாக உள்ளது. பெரிய விஷயங்களை சுருக்குமாகச் சொல்லும் கலையாக கவிதையைக் குறித்த பொது அபிப்ராயம் உண்டு. ஒருவேளை அது உண்மையாகக் கூட இருக்கலாம். ஆனால் என்னால் அதற்குள் பொருந்த முடிவதில்லை. விட்மன் தாகூர் மிலோஷ் போல பல கவிஞர்ள் இது தொடர்பான குற்றவுணர்ச்சியையும் என்னிடம் குறைத்து விடுகிறார்கள்.

*

கே : உங்கள் கவிதைகளின் எடுத்துரைப்பு முறையில் ஒரு மொழிபெயர்ப்புத்தன்மை வெளிப்படுகிறதே. (2000 த்திற்குப் பிறகான பலரது கவிதைகளில் இது பரவலான ஒரு பொதுஅம்சமாகவே இருக்கிறது. ) ஒருநிகழ்வு இங்கே இப்போது என்பதாக அல்லாமல் , எங்கோ தொலைவில் என்னும்பாங்கு, குறிப்பிட்ட பண்பாட்டு நிலக்குறிகள் அற்ற ஒரு தொலைவான அந்நியபரப்பில் நிகழ்வது போன்ற தொனி உள்ளது. சொற்களின் நுட்பமான கூர்தீட்டல்கள் , மந்தகதியான ஓர் உறைநிலைமயக்கம் ஆகியன இத்தொனியை உருவாக்குகின்றன. இதுகுறித்து?

ப : இப்போது மொழிபெயர்ப்பு தன்மை உள்ளது போலத் தோன்றும் மொழி இன்னும் சில வருடங்களில் நார்மலைஸ் ஆகிவிடும் என நினைக்கிறேன். ஏனெனில் தமிழில் கூட முன்னமே இது பல தடவை நடந்துள்ளது. எந்த ஒரு புதியதுமே துவக்கத்தில் ஒரு அந்நியத்தன்மையை ஏற்படுத்தும் தானே. கொஞ்ச காலத்திற்கு பின் அது சகஜபாவத்திற்குள் கலந்துவிடும். தமிழின் பல கவிஞர்களைப் போல கண்டிப்பாக எனக்கும் அயல்மொழிக் கவிதைகளின் தாக்கம் உண்டு. சொல்லப்போனால் அவற்றின் பெரும்பான்மையை நான் ஆங்கிலத்தில் தான் வாசித்திருக்கிறேன் தமிழ் மொழிபெயர்ப்பினூடாக அல்ல. நவீனக் கவிதை என்பதே ஒரு உலகளாவிய நிகழ்வு என்பதை மறுக்க முடியாதே. எப்போதுமே ஒரு உயிரோட்டமுள்ள மொழி பல மொழிகளின் நடுவே தான் வாழ்ந்து வந்துள்ளது.

அதுவும் நம் காலகத்தில் கேட்கவே தேவையில்லை. தமிழ் போன்ற இலக்கிய மரபு உடைய பண்பாட்டில் மொழித்தூய்மைவாதம் ஒருவகையில் அவசியம் தான் அதேநேரம் சமகாலத்தின் புதிய சந்தர்பங்களுக்கு மொழியானது தயாராகவும் வேண்டும். அப்படி இல்லாது போது மொழித்தூய்மைவாதம் எதைப் பாதுகாக்க முயல்கிறதோ அதற்கு தானே ஆபத்தாக வாய்ப்பிருக்கிறது. எல்லாவற்றிலும் போல இதிலும் ஒரு சமநிலையே தேவை என்பேன். நீங்கள் சொல்வது போன்ற தனிப்பண்பாட்டுக்குறிகள் அற்ற தன்மை என் முதல் தொகுப்பில் அதிகம் உள்ளதென நினைக்கிறேன். வாலில் நிலைமை மாறியிருப்பதாகவே என் கணிப்பு. உலகமயக்காலத்தில் எந்த பண்பாட்டின் புறவய இருப்பும் குழப்பான ஒன்றாகவே இருக்கமுடியும். ஒரு கிராமத்து குச்சு வீட்டின் உச்சியில் ஒரு டிஷ் ஆண்டனாவைப் பார்க்கிறீர்கள். அது எவ்வளவோ குழப்பத்தை உண்டுசெய்வதற்கான சாத்தியமுடைய உபகரணம் இல்லையா.

இணையம் அலைபேசி போன்றவை எல்லாம் சாதரண தொழில்நுட்ப விஷயங்கள் அல்ல. பண்பாட்டின் மட்டுமல்ல மனித இயல்பின் போக்கையே உருமாற்றும் சக்தி கொண்டவை. எனவே கலாச்சாரப் புலம் என்பது குறிப்பாக அதன் புறவய அம்சம் முன்னெப்போதையும் விட துரிதமாற்றத்திற்கு ஆளாகிக்கொண்டிருக்கும் நேரம் இது. அதை எதோ ஒரு விதத்தில் நாம் பிரதிபலிக்கத்தான் வேண்டும். ஆனால் எனக்கென்னவோ நான் அடியில் ஓர் ஆழமான கீழைத்தேய மனோபாவம் கொண்டவன் என்பதே என் ஊகம். தவிர எந்த எழுத்தாளனும் பொதுவான ஒரு புறவெளியை மட்டும் எழுதுபவன் இல்லையே. பெரும்பாலான கலைஞர்கள் தமக்கேயான ஒரு புறவுலகை வடிமைத்தவர்கள் தான். இப்புறவுலகம் கட்டாயம் முழுதாக அந்தரத்தில் மிதப்பது அல்ல. அதேநேரம் அதை பொது அனுபவத்தை மட்டும் வைத்து அறியமுடியாது. யார் சொன்னது நினைவில்லை தாஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் பீட்டர்ஸ்பர்க் உண்மையான பீட்டர்ஸ்பர்க் இல்லை என்று. கூட என் கவிதையாக்கத்தில் ஞாபகத்திற்குள்ள பங்கும் இதற்கு ஒரு மறைமுகமான காரணமாக இருக்குமென நினைக்கிறேன்.

*

கே: உங்கள் கவிதைகளின் புறமான வடிவம் குறித்து…. அதாவது தமிழ் நவீனகவிதையின் பொதுவான கச்சிதமான நீள அகலத்தை மாதிரியாகக் கொண்டால் அதன் சிற்றெல்லை பேரெல்லை வரம்புகள் உங்கள் தொகுப்புகளில் விரித்து செல்லப்படுவதை பார்க்கமுடிகிறது. சித்தரிப்பில் மிகச்சாவதானமான ஏகாந்தப் போக்கை பார்க்கமுடிகிறது. தமிழ்நவீனகவிதை பொதுவாக தனது அகலம் நீளத்தில் மிகவும் சுருங்கிக்கொள்ளவே விழைகிறது. பக்கவாட்டில் இவ்வளவு நீண்டுசெல்லும் கவிதைகள் தமிழ்சூழலில் ஒரு விசித்திரம்தான் . அதே போல நெடுங்கவிதைகள் இயல்பாக இரு தொகுப்புகளிலும் தனித்துவமாக அமைந்துள்ளன. நெடுங்கவிதைகள் தமிழில் ஒரு பரிசோதனை என்ற வரம்பிலேயே எழுதப்பட்டுள்ளன . அளவில் அகன்று நீண்டு கிடக்கும் கவிதைக்கான மனநிலை என்ன?

ப : நவீனத்துவம் கச்சிதத்தை வலியுறுத்தியே தோன்றியது. கவிதையை செதுக்கக் கூறியது. ஆனால் முன்னமே சொன்னதைப் போல அது என் குரலுக்கு ஒத்துவரவில்லை. நீண்ட அகன்ற வரிகள்… தெரியவில்லை ஒருவேளை அத்தகைய புற வடிவமைப்பு எனக்குப் பிடித்துள்ளதோ என்னவோ. எனக்கு கவிதையின் இடஅமைவியல் (டோப்போகிராபி) குறித்த அப்ஸஷன் உண்டு. பலநேரம் எழுதுவதற்கு முன்னமே கவிதையின் புறஉருவம் மனதில் சென்று அமர்ந்திருப்பதைப் பார்த்திருக்கிறேன். மேலும் உரைநடைத்தன்மைக்கு நீளமான வரிகள் தான் பொருத்தமானவையாகப் படுகிறது. அதை ஒடித்து போடவேண்டும் என்ற அவசியத்தை நான் உணரவில்லை. ஆனால் கவிதையின் இந்த வரியமைப்பு குறிந்து ஒவ்வொரு கவிஞனுக்கும் சில அபிப்ராயமும் பல தர்க்கககாரணிகளும் இருக்கும்… அந்த வகையில் நான் வழமையான வரிமடிப்புகளை பல இடங்களில் கையாளவில்லை என நினைக்கிறேன். அது ஒருவேளை வாசிக்க இடைஞ்சலாகக் கூட இருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது.

நீள்கவிதைகளைப் பொறுத்தளவில் அதனடியில் உள்ள கனவு தான் எனை ஈர்க்கிறது. நீள்கவிதை என்பது காவியம் எனும் மாதிரியை, நாவல் எனும் அதற்கு நெருக்கமான வகைமையின் எழுச்சிக்குப் பின், கவிதை தன்வயப்படுத்த நடத்திய முயற்சி. அதனால் அது பெரும்பாலும் சிதறுண்டதாக தொகுப்புத்தன்மை கொண்டதாக இருக்கும் அதே போல ஒரு வரலாற்றின் புள்ளியையோ, ஒரு தொன்மக்கதையையோ, ஒரு பண்பாட்டையோ, ஒரு காலகட்டத்தையோ ஒட்டுமொத்தமாக காணமுயலும் எத்தனிப்பு அதன் அடிப்படை உந்துகையாக இருக்கும். புனைவம்சத்தையும் சாராம்சவாதத்தையும் தவிர்க்கமுடியாது அங்கு. அதனூடாக ஒரு மையச்சரடு ஓடிக்கொண்டும் உள்ளே ஒரு ரகசியமான உருமாற்றம் நடைபெற்றுக் கொண்டுமிருக்கும். அப்படிப் பார்த்தால் தமிழில் சில நீள்கவிதைகளை நீளமான கவிதைகள் என்று தான் சொல்லக்கூடும். என்னளவில் பிரமிள் தேவதேவன் இருவரும் தமிழின் சிறந்த நீள்கவிதைகளை எழுதியுள்ளார்கள். சி. மணியின் நகரமும் கலாப்ரியாவின் எட்டயபுரம் விக்ரமாதித்யனின் நவபாஷாணமும் முக்கியமானவை. கலாப்ரியா தன் எட்டயபுரத்துக்கு குறுங்காவியம் எனப் பெயரிட்டுருந்தாரென ஞாபகம். பொருத்தமானது தானே அது. தமிழில் நீள்கவிதைகளுக்கான ரசனை பெரிய அளவில் உருவாகவில்லை என்பது என் எண்ணம். எப்போதாவது நீள்கவிதைகளைக் குறித்து விரிவாக எழுதவேண்டும். அதேநேரம் நான் நிறைய சிறிய கவிதைகளையும் எழுதியிருக்கிறேன். சிலருக்கு அவை தான் பிடித்திருக்கிறது. வால் தொகுப்பில் உயிர்த்தெழுதலின் கீதங்கள் எனும் நீள்கவிதையும் சில தொடர் கவிதைகளும் சில நீளமான கவிதைகளும் உள்ளன.

*

கே: நவீன தமிழ்க்கவிதை மிகவும் உரைநடைத்தன்மை கொண்டு, தன் இசைமை மற்றும் பாடல் தன்மையை இழந்து விட்டது குறித்து விமர்சனங்கள் உண்டு. உங்கள் தொகுப்புகளில் உரைநடை அம்சம் மிக்கிருந்தாலும் ஒரு மொத்த தொனியில், நீண்ட கவிதைகள் உள்ளிட்டவற்றில் ஒரு பாடல்தன்மை நோக்கிய முனைப்புகள் தென்படுகின்றதே. மேலும் இரங்குதொனி, மிகுநவிற்சி, தன்னுணர்ச்சி என ஒரு ரொமாண்டிக் அம்சமும் கூட…இது ஒரு புதிய விருப்பம் எனலாமா?

ப: வால் தொகுப்பு குறிப்பிடத்தக்க அளவில் lyric poemsகளை கொண்டிருந்தது . அத்தொகுப்பில் மற்ற கவிதைகளிலும் கூட இந்த lyric தன்மை கொஞ்சம் உண்டு என சொல்லலாம். இதுவும் நவீனத்தமிழில் முன்னரே எழுதப்பட்டது தான். என்னளவில் தமிழின் பல சிறந்த lyric poems சுகுமாரனால் எழுதப்பட்டுள்ளன. இன்னொரு விஷயம் எல்லாபருவத்திலும் எல்லாவித கவிதைகளும் இருக்கும் . ஒருவேளை narrative அம்சம் மிகலாம் அல்லது lyric தன்மை அதிகமாகலாம் சித்தரிப்பு கவிதைகள் கூடலாம் அல்லது மொழிக்கவிதைகள் எழலாம். பொதுப்போக்கானது என்ன விதமாகவும் மாறலாம். ஆனால் எல்லா நேரங்களிலும் எல்லா விதமான கவிதைப்பாணிகளும் இடமிருக்கும்.

கவிதைகளின் காலகட்டம் எல்லாம் ஒரு விமர்சன வசதி கருதி செய்யப்படும் பகுப்புகள் தான். ஒரு காலகட்டம் முடிந்தவுடனே அக்காலகட்டத்தின் இலக்கியமும் அது தொடர்புடைய சிந்தனைகளும் முடிந்தவிடும் என நினைப்பது அபத்தம். உணர்வுச்சமநிலையோ உணர்வெழுச்சியோ அறவியல் அழுத்தமோ அழகியல் நுட்பமோஒவ்வொரு காலக்கட்டத்திற்கும் தகுந்தாற்போல முன்னிலைப் படுத்தப்படலாம். ஆனால் இவையெல்லாம் மானுட இருப்பின் நிரந்தரமான விஷயங்கள். காலம் முழுக்க கற்பனாவதிகளை எதிர்த்து கட்டுரை எழுதிய எலியட்டைப் பற்றி சிந்தியா ஓசிக் ஓர் அபாரமான கட்டுரை எழுதியுள்ளார் அதன் பெயர் ‘கடைசிக் கற்பனாவதி’. ஏனெனில் கவிஞனின் ஆழ்மனம் என்பது அக்காலகட்டத்தின் பொதுக்கருத்துக்களினாலும் எதிர்பார்ப்புகளினாலும் வரையறுக்க இயலாத சுழிப்புகளை உள்ளடக்கியது. எலியட்டின் விஷயத்தைப் போல அவனது சொந்த நனவுச்சுயத்தாலேயே கூட வழிக்குக் கொண்டுவர முடியாது அதை. தேவதேவன் ஒரு சாலையில் முளைத்துள்ள புல்லைக் கண்டு அடைவது, வெளியே இருந்து பார்த்தால் மிகையுணர்ச்சி தான். ஆனால் அத்தகைய கரையறுத்துச் சீறும் ஒளி மிக்க தருணங்கள் இல்லையா என்ன நம் வாழ்வில். நான் மீண்டும் மீண்டும் அதிகாலையைப் பற்றி எழுதுவது அத்தகைய மனநிலையில் தான். ஆத்மாநாம் ஒரு நூறு சதவீத கற்பனாவாத கவிஞரைப் போல அறிக்கையிடுகிறார் என்னை அழித்தாலும் என் எழுத்தை அழிக்க இயலாது என. இவை எல்லாம் எப்போதுமே சாத்தியம் ஓரெல்லை வரை அவசியமும் கூட. உண்மையில் சமீபமாக நான் இத்தகைய நவீனத்துவ மனத்தடைகளை வேண்டுமென்றே உதிர்த்துக்கொண்டேன் என்று சொல்லலாம். முன்னமே சொன்னதைப் போல ஒரு கவிஞனின் சமகாலம் என்பது நீண்டது. அதுவும் தமிழ் போன்ற ஒரு தொன்மையான மொழியில் அப்படி இருப்பது தான் இயல்பானது. அதேநேரம் அசட்டு செண்டிமெண்டாலிட்டியை நாம் நியாயப்படுத்தமுடியாது. பாடல்தன்மையைப் பொறுத்தளவில் வால் தொகுப்பில் நிறைய கவிதைகள் அப்படி உள்ளன. காரணம் முன்னமே சொன்னதைப் போல அவை லிரிக் கவிதைகள்.

*

கே: கவிதை எழுதும் செயல்பாடு என்பது ஒரு நித்தியத்துவத்தை நோக்கியதா, ? இப்போது, சங்கரராமசுப்பிரமணியன், பாலைநிலவன், ஸ்ரீநேசன், ராணிதிலக் போன்றோர் தமது காலம் , சூழலுடனான ஒரு எதிர்வு என்ற நிலையில் தொடங்கினாலும் , இப்போது அவர்கள் தத்தம் கவிதைகளில் இன்று தன்னிறைவான ஒரு மாற்றுமெய்ம்மையை உருவாக்கியுள்ளார்கள். நம்பிக்கைவாத ஓர் மெய்த்தளம் அவற்றில் உள்ளது. நித்தியாமான மதிப்புகளை கவிஞன் உருவாக்கவேண்டுமா?

ப : நித்தியமான மதிப்புகள் என எதைச் சொல்கிறீர்கள் எனத் தெரியவில்லை. தனிப்பட்ட கவிஞனால் அவற்றை உருவாக்கமுடியுமா என்றும் தெரியவில்லை. ஆனால் பெரும்பாலான கவிதைகள் ஒரு வித பொதுமையான மதிப்புகளின் மீது தான் கட்டப்படுகிறது. நீங்கள் இன்று ஒரு கவிதை எழுதுகிறீர்கள் அது வாழ்வின் நித்யத்தை மறைமுகமுகாக பகடி செய்கிறது என வைத்துக்கொள்வோம். ஆனால் சாதலும் புதுவது அன்றே என எப்போதோ எழுதப்பட்டு விட்டது. நிலையாமைக்கென என ஓர் அதிகாரமே ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது. அவ்விதத்தில் பெரும்பாலும் கவிதைகளை சில நிரந்தரமான அடிப்படைக்களின் மீது தான் எழுப்பமுடியும் என்றுகூட சொல்லலாம். அல்லது கவிதைகள் அத்தகை வெகுசில இழைகளில் தான் நடையிட முடியும் எனலாம். மற்றபடி தன்னிறைவான உலகம் கலைஞனுக்கு ஆபத்தானது எனச் சொல்கிறார் தார்க்கோவ்ஸ்கி. ஏனெனில் அவனுக்கு அங்கு வேலை இருக்காது இல்லையா. அதே நேரம் கலைக்கு ’இல்லை’ மட்டுமன்றி ’ஆம்’ சொல்லவேண்டிய கடமையும் உள்ளது. எதார்த்தமாகப் பார்த்தால் ஒரு குறிப்பிட்ட காலம் எழுதும் நல்ல படைப்பாளிகள் எல்லோருமே , முழுதாக இயலாவிடினும், தமதென சொல்லிக்கொள்ள ஏதோவொன்றை உருவாக்கியிருப்பார்கள் என்றே நினைக்கிறேன்.

***