அன்புள்ள ஜெயமோகன்
உங்கள் வயதடைதல் கட்டுரையில் ‘ஆனால் அறுபது வயதில் தொழிலில் இருந்து ஓய்வுபெற வேண்டியிருக்கிறது.” .
அது சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னுடைய யதார்த்தம். இப்போது அரசுகளே ஓய்வு வயதை தூக்கிக் கொண்டு வருகின்றன. இப்போது பல அரசுகள் ஓய்வு வயதை ஆண்களுக்கு 65ம் பெண்களுக்கு 63ம் ஆக்கி விட்டன. இன்னும் சில ஆண்டுகளின் பிரித்தனில் ஓய்வு வயது 67 ஆகவும், அதன் பின்பு ஓய்வு வயதை முழுவதும் எடுத்து ஒருவர் எவ்வளவு ஆண்டுகள் வேண்டுமானாலும் வேலை செய்யலாம் எனவும் திட்டங்கள் உள்ளன.
இதெற்கு இரு காரணங்கள் உள்ளன. மனிதர்கள் சுவாஸ்தமாக 70, 80 வரை வாழ்கின்றனர். அதனால் அவர்கள் 60 ஓய்வு பெறுவதில் அர்த்தம் இல்லை. மேலும் இன்னும் பலர் வேலை செய்வதனால் அரசாங்களுக்கு வருமான, லாப வரி வருமானம் அதிகரிக்கும். மேலும் பல நாடுகளில் அரசுகள் எல்லா குடிமகஙளுக்கும் குறைந்த பக்ஷ ஓய்வூதியத்தை உத்தரவாதம் அளிக்கிரது, நபர்கள் 70 , அல்லது அதற்கு மேல் வரை வேலை செய்தால் , அவர்களை கவனிக்க வேண்டிய பொறுப்பு அரசுக்கும், சமூகத்திற்க்கும் இல்லை, அரசு சமூக செலவுகள் குறைவாகும்.
இதற்கு மேல் உலகளவில் பெரிய மக்கள்சங்கியை பிரச்சினைகள் முளைத்து வருகிறன. உலகின் எல்லா முக்கிய, பெரிய நாடுகளில் , ஜனத்தொகையில் 65க்கு மேல் உள்ளவர்கள் சதவிகிதம் அதிகரித்து வருகின்றது. இது ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கும், ஜப்பானுக்கும், சீனத்திற்க்கும் பிகவும் பொருந்தும். இன்னும் 20-25 வருஷங்களில் இந்நிலமை இந்தியாவிற்க்கும் பொருந்தும். 65 வயது மேலுள்ள ஜனங்களின் நல்வாழ்வை எப்படி சமூகம் பாதுகாக்க போகின்றது – மக்கள் எவ்வளவு வருஷங்கள் உழைத்து ஊதியம் பெற முடியுமோ , அந்த அளவிற்க்கு அவர்களை மற்றவர்கள் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டாம், அதிக வரி வருமானத்தில் இருந்து அரசு மிக கண்டிப்பாக உதவி செய்ய வேண்டுபவர்களை பார்த்துக் கொள்ளலாம், அதாவது 85 வயது மேற்பட்டவர்கள் போன்ரவர்கள்.
ஜப்பானில் பல ஊர்களில் 65 வயது மேல் உள்ளவர்கள் திகை அதிகம், சிறார் இல்லாமல் பள்ளிக் கூடங்கள் மூடப்பட்டு வருகிறன. சீனாவில் மாசேதுங்கின் உத்தரவினால், 60 வருஷங்கள் “ஒரு குழந்தை கொளைக“யை சீன அரசாங்கம் முரட்டுத்தனமாக அமல் படுத்தியது. அதன் விளைவு சீனாவில் ”கிழவர்கள்” சங்கியை ஒப்பீட்டளவிள் “இளைஞர்கள்” சங்கியை விட அதிகமாகி விட்டது. இன்னும் 20, 30 வருஷங்களில் இது சீனாவிற்க்கு பெரிய தலைவலியாகப் போகின்றது. அதனால் போன வருஷம்தான் அந்த கொள்கையை சிறிதாக தளர்த்தினனர் .
அதனால் வானப்ப்ரஸ்தத்தை இன்னும் 20 வருஷங்கள் தள்ளி வைக்கலாம் :)
மதிப்புடன்
வன்பாக்கம் விஜயராகவன்
ப்ரஸ்ஸல்ஸ்
அன்பு ஜெயமோகன்,
வயதடைதல் உரை நவீனகாலத் தலைமுறைக்கு அவசியமான ஒன்றாகவே எனக்குப் படுகிறது. திட்டவட்டமான, கறாரான வரையறைகளைக் கலாச்சாரம் எனும் பெயரில் சகித்துக் கொண்டிருந்த தலைமுறை காணாமல் போய்க்கொண்டிருக்க.. எதையும் கட்டுடைத்துப் பார்க்கும் நவீனத் தலைமுறை தலையெடுத்து வருகிறது. இப்படியான சூழலில், வயதடைதல் முன்வைக்கும் கருத்துக்கள் சிந்தனைக்கு உரியவை.
சிறு கூழாங்கற்களைச் சேகரித்துப் பாதுகாத்த குழந்தைப் பருவ வாழ்வின் சுவையைச் சொற்களால் பகிர்ந்து கொள்ளவே முடியாது. பதின்பருவத்தைக் கடந்து இளமைப்பருவத்துக்குள் நுழையும் நாட்களோ தொடர்ந்து பெய்யும் சாரல் மழையைப் போன்றவை. சொல்லப்போனால் இருபத்தைந்து வயது வரையிலான ஒருவன் அல்லது ஒருத்தியின் கால்நூற்றாண்டு கொண்டாட்டத்துக்கு உரியதாகவே இருக்கிறது. சமூகம், குடும்பம், உறவு மற்றும் நட்பு என அனைத்துத் தரப்பையும் மனப்பூர்வமாக நம்பி மகிவதும் அக்காலகட்டத்தில்தான். இருபத்தைந்தைக் கடக்கும் ஒருவன் அல்லது ஒருத்தியின் வாழ்வு பெரும்பாலும் துயரமாகவே தொனிக்கிறது அல்லது அப்படியாகவே அவன்(ள்) பார்க்கிறான். மேலும், வாழ்வின் மீதான் நம்பிக்கையும் அக்கறையும் படிப்படியாகக் குறையத் துவங்குகிறது. ”என்ன வாழ்க்கைடா இது?” எனும் ஆதங்கத்தோடுதான் பிற்பகுதி வாழ்க்கையை அவன்(ள்) கழிக்கவும் நேரிடுகிறது.
வாழ்வு எது என்பதே நமக்கான அடிப்படைத் தேடல். குழந்தைப் பிறப்பு, வளர்ப்பு, கல்வி, வேலைவாய்ப்பு, இல்லறம், முதுமை, நிம்மதியான சாவு போன்ற சொற்களைக் கோத்துப் பின்னி இருப்பதே வாழ்வு என நம் பொதுப்புத்தியில் திணிக்கப்பட்டிருக்கிறது. என்னதான் முயன்றாலும், நம்மால் அதிலிருந்து தப்பித்துக் கொள்ள முடிவதில்லை. கூர்மைச்சிந்தனையாளன் எனும் சொல்லிக்கொள்ளும் ஒருவனும் தனிமையில் மேற்கண்ட சொற்கள் தரும் பயத்தில் ந்டுங்கிக்கொண்டுதான் இருக்கிறான். வாழ்தல், பிழைத்தல் போன்ற சொல்லாடல்களைப் புழக்கத்துக் கொண்டு வந்து பம்மாத்து காட்டும் சொல்வீரர்களும் ஒருகட்டத்தில் பயந்துதான் ஆக வேண்டி இருக்கிறது. பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாகத் தொடந்து வரும் சமூகக்கட்டமைப்பில் வாழ்வைச் செயற்கையாகப் பின்னி அதனால் துயருருபவர்களாகவும் நாம் மாறிவிட்டோம். அதனால்தான் இல்லறம் மற்றும் முதுமைப்பருவக் காலங்களில் வாழ்வு பாலைச்சூட்டை நினைவூட்டுவதாக மாறி விடுகிறது.
என்னைப் பொறுத்த மட்டில், வாழ்வு என்பது ஒற்றைத்தளத்தில் ஒருதிசையை நோக்கி நகரும் நதி அன்று; பலதிசைகளிலும் பெயர் தெரியாத மீன்களுடனும், இன்னபிறவற்றுடனும் விரிந்து கிடக்கும் வானம். நதியைக் கொஞ்ச நேரம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தால் சலிப்பு வந்துவிடுவது இயல்புதான். ஏனென்றால், அது நம் வரையறைக்குப்பட்ட எல்லைக்குள் இருக்கிறது. வானமோ எவ்வளவு முயன்றாலும் நம்மால் கணித்துவிட முடியாத தொலைவில் இருக்கிறது. ஆகவே, அதைப் பார்ப்பது நமக்குச் சலிப்பைத் தருவதில்லை. அருகில் இருப்பதாகத் தோன்றினாலும் நம் வாழ்வு வானமே. நதியாக அதை மாற்ற முயல்பவர்க்கு சலிப்பும், துயருமே எஞ்சுகிறது. வானமாக அதைக் காணப்பழகிய்வருக்கு அது தீவிரச்சலிப்பையோ, துயரையோ ஒருபோதும் வழங்கியதில்லை. இதுவும் ஒருவிதமான பார்வையே தவிர, வரையறையன்று.
சுருக்கமாகச் சொல்வதானால், வாழ்வு என்பது நேற்று, இன்று, நாளை எனப் பகுத்துப் புரிந்து கொள்ளப்படுவதன்று. அப்படி இருக்குமாயின் அது வரலாறு. மேலும், அது புறவயமான அணுகுமுறை. வாழ்வோ இக்கணத்துக்கு மட்டுமான ஒன்று அடுத்த கணத்தில் அது இப்படித்தான் என்று நம்மால் விளங்கிக்கொள்வது சாத்தியமே இல்லை. அதாவது, வாழ்வு அகவயமானது. அதைப் புறவயமாகப் புரிந்து கொண்டதுதான் நமது ஆகப்பெரிய சிக்கல்.
முருகவேலன்,
படைவீடு பண்பாட்டு அறக்கட்டளை,
கோபிசெட்டிப்பாளையம்.
