அன்புள்ள ஜெமோ ,
இன்று தான் விஷ்ணுபுரம் முடித்தேன் , பல நாள் முயன்று , கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் “நாக ஹஸ்தி” யை போல், இதனை செரிக்க பழகிக் கொள்கிறேன் .
கவித்துவம், தர்க்கம், இலக்கியம்,உன்மத்தம் எல்லாம் இழைந்த நிழல் அடுக்கு சொற்ப கணங்களில் எல்லாம் நிலைகுலைந்து இருள் அடர்ந்த “சூனியத்தில் ” தள்ளி விடுகிறது விஷ்ணுபுரம் .அனைத்து கதை மாந்தர்களும், வாசகன் உள்பட ஒரு பிரளயத்தில் சிக்கி கொள்கிறனர் .கவித்துவம், தர்க்கம், இலக்கியம்,உன்மத்தம் இதில் ஒன்றையேனும் உச்சதில் தொட்ட ஒரு பாத்திரம், சூனியத்திற்கு இழுத்துச் செல்லப்பட்டு , சூனியத்தில் நில்லாமல், அதன் நேர் எதிர் திசையில் மற்றும் ஒரு தரிசனத்திற்குள் தன்னை புகுத்தி கொள்கிறது (புகுத்தி கொள்ள விழைகிறது).
சுடுகாட்டு சித்தனையும் , குழந்தையும் கண்டு மனம் களிக்கிறது .ஏனோ மனம் ரமணரை ஞாபக படுத்துகிறது.
ஆனால் சூனியம் கூட தனக்கான வாரிசாகக் குழந்தையை விட்டுச்செல்கிறது .
எத்தனை நியதிகள், தர்க்கங்கள்,வாழ்க்கைகள், அவரவர்க்கான நியாய தர்மங்கள் .
எங்கள் ஊர் காஞ்சிபுரத்தில் உள்ள வரதராஜப்பெருமாள் , வரத ஹஸ்ததில் “மாசுச” என்று பொறிக்க பட்டிருக்கும். அதன் அர்த்தம் என்ன என்று என் தந்தையைக் கேட்டதற்கு “பெரியவனான உடன், நீயே உணர்ந்து கொள்வாய் ” என்று சொன்னார்.கீதையில் வரும் “மோக்ஷ சயாமி மாசுச”(“எல்லா தர்ம நியாயங்களையும் விட்டு என்னைச் சரணடைக “) , என்பதே விஷ்ணுபுரத்தின் திறவு கோல் . வரதனின் கையில் உள்ளதும் அதுவே . இன்னும் உணர்ந்து/திறந்து கொள்ள வேண்டும்
நன்றி ,
சிவகுமார்
அன்புள்ள சிவக்குமார்,
இன்று விஷ்ணுபுரம் பற்றி நினைக்கையில் ஒரு பழமொழி நினைவுக்கு வருகிறது – அலகில் கொள்ளுவதைத்தான் கொத்த வேண்டும்.
விஷ்ணுபுரத்தின் ஞானதாகிகள் மனித மனதால் கொள்ள முடியாதவற்றை தேடினார்கள். சிக்கிக் கொண்ட பின் அலகுக்கு தக்க அதை வெட்டிக்கொண்டார்கள் என்று தோன்றுகிறது
எனக்கு வயதானதனால் வந்த ஞானமாக இருக்கலாம்
ஜெ