அன்பின் ஜெயமோகன்,
நீண்ட நாட்களாகப் படிக்க வேண்டும் என்ற ஆவல் கொண்ட புத்தகம் விஷ்ணுபுரம். பல வருடங்களாக இணையத்தில் உங்களைத் தொடர்ந்து படித்து வந்த போதிலும், விஷ்ணுபுரம் படிக்கவே இல்லை.விஷ்ணுபுரம் மட்டும் அல்ல, இன்னும் கொற்றவை, பின் தொடரும் நிழலின் குரல், காடு…. என படிக்க வேண்டும். போன மாதம் விஷ்ணுபுரம் வாங்கி, இப்பொழுது படித்து முடித்து விட்டேன். இன்னும் பிரமிப்பு போகவில்லை, ஒரு கனவு உலகத்துக்குள் சென்று வந்தது போல இருக்கிறது.
அவ்வபொழுது வரும் கவிதையான வரிகள் படிக்கும் பொழுது நினைவில் இருக்கிறது. அடுத்த அத்தியாயம் போகும்பொழுது அது மறந்து விடுகிறது. திரும்பத் திரும்பப் படிக்க வேண்டும், நினைவில் நிறுத்த வேண்டும். “பூரணத்திலிருந்து, பூரணத்தை எடுத்த பிறகும் பூரணமே எஞ்சி இருக்கிறது” போன்ற வரிகள் மறப்பதில்லை.
விஷ்ணுபுரம் ஆரம்பிக்கும் பொழுதே, “சேயை அணையும் தாய் போல இந்த ஆறு படித்துறை தோறும் கை நீட்டிச் செல்கிறது”, “இந்த மண்ணுக்கு உரிமைப்பட்ட எதையோ சுமந்து அலைகிறேன் போலும்” போன்ற வாக்கியங்கள் என்னை உள்ளே இழுத்து விட்டது. இரண்டாம் பாகத்தைக் கொஞ்சம் வேகமாகப் படித்தேன் என்றாலும், திரும்பவும் பொறுமையாகப் படித்து உள்வாங்க வேண்டும்.
எங்கள் வீட்டில் ஒரு சின்ன செம்புச் சிலை இருக்கும். இரண்டு கை விரல்களைச் சேர்த்த அளவே உள்ள சிலை. இது எப்படிக் கிடைத்தது என்று கேட்டால் , பாட்டியின் பாட்டி கிணற்றுக்குள் இறங்கி தண்ணீர் எடுத்துக்கொண்டு மேலே ஏறும்பொழுது, மேலிருந்து குடத்துக்குள் இந்த சிலை வந்து விழுந்ததாகச் சொல்வார்கள். அது உண்மையா, பொய்யா என்றெல்லாம் யோசிக்க முடியாது அல்லவா?. தொடரும் நம்பிக்கைகள் தானே, அடுத்த தலை முறைகளுக்கு கடத்தப்படுகிறது.
நாவல் கனவுகளில் மிதந்து கிடப்பது போல இருக்கிறது. நம்மையும் அந்த கனவுக்குள் இழுத்துக் கொண்டு போவது போல இருக்கிறது. நமக்கு முன்னர் வாழ்ந்த மாந்தர்கள், எவ்வாறு அடுத்த தலைமுறைகளில் தொன்மங்களாக மாறி விடுகிறார்கள்.. சித்திரை, திருவடி போன்றவர்கள் அதற்கடுத்த தலை முறைகளில் வணங்கத் தக்கவர்களாக மாறி விடுகிறார்கள். இப்படியே நாம் பார்க்கப் போனால், நம் ஊர்களில் கோயில் கொண்டுள்ள ஒவ்வொரு சிலைக்குப் பின்னும் ஒரு வரலாறு இருக்க கூடும்.
பல்லாண்டுகளுக்கு முன்னர், அப்பம் சுட்டு அடுக்கி வைத்து வருவோர் போவோருக்கு எல்லாம் வழங்கிய ஊரில், இப்பொழுது ஒரு பாட்டி அப்பம் சாப்பிட முடியவில்லை. ஆயிரக் கணக்கான யானைகளும், குதிரைகளும் நடந்த வீதிகள் இன்று வெறிச்சோடிக் கிடக்கிறது. இன்பம்/துன்பம், வெறுப்பு/விருப்பு என்பது போல ஏற்றமும் தாழ்வும் நடந்து முடிகிறது. பாகற்காய் குழம்புக்குள் வெல்லம் போட்ட பின்னர், கசப்பும் இல்லாமல், இனிப்பும் இல்லாமல் ஒரு சுவை கிடைப்பது போல.. எதுவும் தன்னை அணுகாமல் அந்த பெருமூப்பன் அல்லது விஷ்ணு சிலை நீண்டு கிடக்கிறது.
அதிலும் அந்தக் கரிய நாய். எல்லோரையும், எல்லாவற்றையும் உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டே இருக்கிறது. எல்லாவற்றையும் விழுங்கிக் கொண்டு, மெதுவாக அந்தப் பக்கம் நகர்ந்து போகும் அந்த நாய், அது தான் காலத்தின் கரமா?.
அக்னி தத்தன், விஷ்ணுபுரத்துக்கு வந்து இந்தப் பெரிய கோவிலை நிர்வாகம் செய்கிறான். சோனா நதியில், மூழ்க இருந்த அவனை ஒரு பெண் காப்பாற்றுகிறாள். பல தலைமுறைகள் கடந்து அக்னி தத்தனின் வாரிசான, வேத தத்தனும் பிரளய காலத்தில் ஆற்றில் கிடக்கிறான்.. அவனைக் காப்பாற்றப் போகும் பெண் நீரில் அடித்துப் போகிறாள். அக்னி தத்தனின் வாரிசு, பிரக்ஞை இன்றி அப்படியே ஒரு பாறை போலக் கிடக்கிறான். பிரளய காலத்தில், அவன் சோலைப் பைத்தியமாக இருக்க வேண்டும் என்பது முன்பே முடிவு செய்யப்பட்டது அல்லவா?.
இரண்டாம் பாகத்தில் நடக்கும் தருக்கங்கள் மிக நன்றாக ஊன்றிப் படிக்க வேண்டும் போல் இருக்கிறது. அனைத்துப் பிரிவினரும், அவரவர் சார்ந்த பிரிவின் கொள்கைகள் பற்றி விவாதம் செய்யும் பொழுது, “ஞானம் தருக்கத்துக்கு அப்பாற் பட்டது” என்று சித்தன் சொல்லும் இடம் எனக்குப் பிடித்து இருக்கிறது.
விஷ்ணுபுரத்தை முழுமையாகப் படித்து விட்டேனா என்றால், இல்லை என்றே சொல்வேன். முக்கியமாக இரண்டாம் பாகத்தை வேகமாகப் படித்தேன். இன்னும் ஒரு இரண்டு முறை படிக்க வேண்டும் போல இருக்கிறது.
வேறொன்றும் சொல்லத் தோன்றவில்லை. எழுத எழுத வந்து கொண்டே இருக்கும் போல இருக்கிறது. விஷ்ணுபுரம் பற்றி வெளியான விமர்சனங்களை இணையத்தில் படித்த பின்னரே, நாவலைப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.
இவ்வளவு பெரிய நாவலைப் படைத்த தங்களுக்கு என் நன்றிகள்.
அன்புடன்
இளங்கோ
http://www.ippadikkuelango.com/
***
அன்புள்ள இளங்கோ
நன்றி.
உங்கள் வலைப்பூவையும் பார்த்தேன். விஷ்ணுபுரம் பற்றி நிறைய பேசி எழுதி விவாதித்துவிட்டோம் என்று ஒருபக்கம் நினைக்கையில் எங்கிருந்தோ ஒரு விரிவான கடிதம் முற்றிலும் புதிய வாசிப்புடன் வந்திருக்கும். நேற்றும் அப்படி ஒரு கடிதம். புரம் என்ற சொல் புருஷன் என்ற சொல்லில் இருந்து வந்தது. விஷ்ணுபுரம் ஒரு மனிதவாழ்க்கையின் குறியீடு. இளவயதின் கொண்டாட்டம் நடுவயதின் தத்துவத்தேடல் முதுமையின் சரிவு கடைசியில் மரணம் என அது செல்கிறது என்று அந்தக் கடிதம் எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. ஒரு படைப்பு ஒரு கட்டத்துக்குமேல் வாசகர்களால் கூட்டாகக் கற்பனைசெய்து உருவாக்கப்படுகிறது என நினைக்கிறேன். விவாதங்கள் அதன் விளைவுகள்
ஜெ
***
