அன்புள்ள ஜெ
பாலியகாலநினைவுகளை எழுதியிருக்கிறார் என்றுதான் ஆயிரத்தி முன்னூற்றிப் பதினான்கு கப்பல்கள் கதையை வாசித்தேன். எளிமையான சரளமான கதை. மிகவேகமாக வாசித்து முடித்தேன். ஆனால் கதை முழுக்க சாவு என்பதும், சாவின் வழியாக கண்டடையும் வாழ்வு என்பதும் கதை வாசித்து ஒருநாள் கழிந்து யோசிக்கையில் புரிந்தது. அப்படி ஒரு subtle ஆன படைப்பு. வாசகனை நம்பி இப்படி எழுதுவது இன்று குறைவு. இளமைப்பருவ இனிமை என்பது இட்லிப்பூவின் தேன்போல அவ்வளவு சின்ன இனிப்புதான் என்பது ஒரு பிரமிகவைக்கும் image. நான் அந்த இனிப்பை வாயில் வைத்திருக்கிறேன். இனிப்பா இல்லை நம் மனப்பிரமையா என்ற சந்தேகமே வரும். அழகான கதை. கதை என்பது முதலில் அழகாக இருக்கவேண்டும். அதை உணர்ந்தேன்
ரங்கராஜ் ஸ்ரீனிவாஸன்
