அன்புள்ள ஜெ.
நான் நேற்று தேவதேவனின் ஜானகியின் அதிகாலை என்ற கவிதையை பார்த்தேன். ஜானகி என் அம்மாவின் பெயர். நான் என் பெயராகவும் அதை நினைத்துக்கொள்வதுண்டு. இந்தக் கவிதை என்னை என்னவோ செய்தது. ஒருவகையான மயக்கநிலையை உருவாக்கியது.
ஏனென்றால் இது என்னுடைய அனுபவம். இந்த கொரோனா காலத்தில் நான் தஞ்சையில் என் பிறந்தவீட்டில் ஆறுமாதம் இருந்தேன். அப்போது வழக்கமாகவே விடியற்காலையில் எழுந்துகொள்வேன். அந்த ஊரில் இண்டர்நெட் ஸ்பீடு இல்லை. ஆகவே ராத்திரி சீக்கிரமாகவே தூங்கிவிடுவோம். அதனால் காலையில் எழுந்தால் புத்துணர்ச்சியுடன் இருக்க முடியும்
ஒருநாள் காலையில் கொல்லைப்பக்கம் நல்ல தெளிவான வானத்தில் சில நட்சத்திரங்களைப் பார்த்தேன். அப்படியே பிரமை பிடித்து நின்றிருந்தேன். என்ன ஆயிற்று என்று சொல்ல தெரியவில்லை. காலம் என்பது இல்லை என்று தோன்றிவிட்டது. எனக்கு வயசாகவில்லை. என் இளமைப்பருவமும் குழந்தைப்பிராயமும் அப்படியேதான் இருக்கிறது. இப்படி என்னென்னவோ. இதெல்லாம் நான் சொல்பவை. அப்போது ஒரு பிரமைநிலைதான் வந்தது. எங்கிருக்கிறேன் என்றே தெரியவில்லை.
அதே அனுபவத்தை தேவதேவன் கவிதையாக எழுதியிருக்கிறார். இந்தக் கவிதையையும் விளக்கமுடியவில்லை. ஆனால் இந்தக்கவிதையை ஒருவர் எழுதமுடியும் என்பதே பிரமிப்பாக இருக்கிறது.
ஜானகியின் அதிகாலை
ஜானகி விழித்தெழுந்தபோது
எதைப் பார்த்திருந்தனவோ நட்சத்ரங்கள்
சொல்ல முடியாத ஒரு வியப்பில் முழித்தன அவை
ஆதரவற்றுத் தன்னந்தனியாக இருந்தது பூமி
சூடான கண்ணீர்த் துளி ஜில் என்று தொடுகையாவது போல்
குளிர்ந்திருந்தது பொழுது
நிலவொளியில் கருகருவென்று மேகங்கள்
பூமியைவிட்டு விலகிச் சென்று கொண்டிருந்தன
பூமியின் மிக மெல்லிதான மூச்சுக் காற்றில்
அதிர்ந்து நடுநடுங்கின
அதன் நாசியில் கூடு கட்டியிருந்த
சிலந்தியின் வலைகள்
மோனத்தைக் கிழித்துப் பயத்தை எழுப்பப் பார்த்தது
தென்னை மரத்தின் மீது துயில் கலைந்து
இடம் மாறிய ஒரு கரிய பறவையின்
ஒற்றைக் குரல் – ’கர்!’
அறியாதவோர் உலகில் நுழைந்து
அறியாதவோர் செயலைச் செய்துவிட்டு
முழிக்கும் சிறுமியைப் போல் ஜானகி
சும்மாவாச்சும் ஆள்காட்டி விரலால் பட்டனை அழுத்தி
இரவு விளக்கை அணைத்தாள்
இரவு முடிந்தது!
தினசரிக் காலண்டரின் மேல்தாளை நீக்கினாள்
நிகழ்ந்தது,
அந்த ஒரே செயலில் ஒரு பேரோசையுடன்
ஒரு நாளின் மரணமும்
பிறிதோர் நாளின் பிறப்பும்!
யாவற்றுக்கும் பின்னாலுள்ளதும்
நட்சத்ரங்கள் பார்த்துக் கொண்டிருந்ததுமான
ஒரு பூதாகரமான வெறுமையைப்போல்
நின்றுகொண்டிருந்தாள் ஜானகி,
ஏதோ ஒன்று அந்த வெறுமையிலிருந்து பொங்கி
அந்த வெறுமைமீதே பொழிவது போல்
திடீரென்று குழாய்நீர் சொரியும் ஓசை
ஒரு குடத்தினுள்ளே அந்நீர் சொரிந்து பெருகுவதுபோல்
கூடிவரும் ஒளி
