திருவெள்ளறை – கிருஷ்ணன் சங்கரன்
அன்புள்ள ஜெயமோகன்,
கிருஷ்ணன் சங்கரன் அவர்களின் “திருவெள்ளறை “கட்டுரை எனக்குள் பல நினைவுகளைக் கிளறிவிட்டது. துறையூருக்கு அருகில் இருக்கும் ஜெயராம் பொறியியல் கல்லூரியில்தான் நான் படித்தேன். திருவெள்ளறையும் அருகில் இருப்பதால், சனிக்கிழமைகளில் நானும் என் நண்பன் வள்ளியப்பனும் அக்கோயிலுக்குச் செல்வது வழக்கம். ஆளோய்ந்த பிரம்மாண்டத்தில் துளியாக கரையும் அந்த அனுபவம் தரும் கிறக்கம் காரணமாகவே அடிக்கடி அங்கு செல்வோம். பிரம்மாண்டமான அந்த மொட்டைக் கோபுரம் அதற்கு மேலே விரிந்திருக்கும் தூய வானம், காற்றில் சொட்டிக்கொட்டிருக்கும் அமைதி, கூடவே பாறைகளைத் தீட்டிக்கொண்டிருக்கும் வெயில்,
அங்கே அமர்ந்து இலக்கியம் குறித்தும் வாசித்த நூல்கள் குறித்தும் பேசிக்கொண்டிருப்போம். 2003 ஆம் ஆண்டு கடைசியாக அங்கு சென்றோம். அதன் பின் இன்றுவரை செல்லவில்லை. பெருமாளின் பெயர் புண்டரீகாக்ஷன், செந்தாமரைக் கண்களைக் கொண்டவர். ராமானுஜர் அக்கோயிலில் சில காலம் தங்கியிருந்தார் என்கிறார்கள். அந்தக் கோயிலில் ஒரு சாளரத்தின் வழியே நோக்கினால் தூரத்தில் திருவரங்கக் கோயிலின் கோபுரம் தெரியும். கிருஷ்ணன் சங்கரன் அதைப் பார்த்தாரா எனத் தெரியவில்லை. இடைப்பட்ட இந்த நீண்ட காலத்தில் சினிமாப் பாட்டுகளை அலறவிடும் திருச்சி தனியார் பேருந்துகள் மட்டும் இன்னும் மாறவில்லை எனத் தெரிகிறது. கிருஷ்ணன் சங்கரன் அவர்களுக்கு நன்றி.
மிக்க அன்புடன்
கணேஷ்பாபு
சிங்கப்பூர்
அன்புள்ள ஜெ
கிருஷ்ணன் சங்கரன் எழுதிய திருவெள்ளறை ஒரு முக்கியமான கட்டுரை. இங்கே ஒருபக்கம் கோயில் அழிக்கப்படுகிறது. தமிழ்ச்சமூகம் வேடிக்கை பார்க்கிறது. மறுபக்கம் சிலர் கோயில்களை காக்க முழுமையாக அர்ப்பணித்துக்கொண்டு செயல்படுகிறார்கள். அவர்கள் அடையாளம் காட்டப்படவேண்டும். அவர்களின் பணி சமூகத்துக்கு முன்னுதாரணமாக அமையவேண்டும். ஆணவத்துக்காக புதிய கான்கிரீட் கோயில்களை கட்டி அவை நாற்பது ஐம்பது ஆண்டுகளில் சிதிலமாகி அழியவிடுவதை விட இது காலத்துக்கும் பெயர் சொல்லும் பணி. அதை நாம் சொல்லியாகவேண்டும்
செல்வக்குமரவேல்
