அன்புள்ள ஜெயமோகன்,
எனக்குள்ள சிறுகெட்ட பழக்கம் கதையை படிக்கும்போது சிலவரிகளை தவிர்த்துவிட்டு முன்சென்று விடுவேன்.இலக்கிய கதைகளில் அப்படி தவிர்ப்பது அதன் நுண்மையை உணர்ந்துகொள்ள தடையென அறிந்துகொண்டேன், வெற்றி சிறுகதை வந்தபொழுதே படித்தேன். சற்று அதிர்வு தந்த கதை.சமீபத்தில் ராஜா எழுதிய வெற்றி சிறுகதையைப் பற்றிய கடிதத்தை படித்தேன். லதாவை இந்திய நிலமாக உருவகித்து அதன் மீது நடைபெறும் ஆதிக்கத்தை சொல்லியிருப்பது எனக்கு புதுக்கோணம். இலக்கிய விவாதம் இலக்கிய நுண்மையை, விரிவை அறிய உதவும் படிகளென இன்று உணர்கிறேன். நம் இயல்புக்கேற்ப படிகளின் எண்ணிக்கை அமையும். சென்றடையும் உச்சியும் அமையும்.
வெற்றி சிறுகதை என் எண்ணங்கள்:
நேற்றிரவு உறக்கச் செல்லும் முன் லதா தன்னை ஜெயித்ததற்கு ரங்கப்பர் கொடுத்த பரிசுதான் ஐந்துலட்சமென ஏன் சொல்ல வேண்டுமென யோசித்துக்கொண்டே உறங்கிவிட்டேன். அதிகாலை நான்கு மணிக்கு கழிவறை செல்ல எழுந்தபோது மீண்டும் அதே கேள்வி மனதில் வந்தது. லதா ஏன் சொன்னாள்? லதா யாரிடம் சொன்னாள்? நமச்சிவாயத்திடமா? இல்லை என்னிடம். நம்மிடம். அவரிடம் சொல்லுவதுமூலம் அந்த செய்தி அடுத்த தலைமுறைக்கு கடத்தப்படுமென அவள் அறிந்திருக்கிறாள். அதன் மூலம் தன் ஏக்கம் தீர்க்கப்படுமென எண்ணினாள். அவள் சொல்லியது ரங்கப்பர் என்னை ஜெயித்ததற்கு உனக்கு கிடைத்தது ஐந்து லட்சம்.ஆனால் இழந்தது அமுதத்தை தரும் அட்சய பாத்திரத்தை. ஆங்கிலேயர் இந்திய மனதை வென்று பின் நிலத்தை வென்றனர்.இன்று அமெரிக்கா மனதை வென்று கொண்டிருக்கிறது.சரியாய் தெரியு
பின் அவள் ஏன் அந்த இரவு போனாள்? ராயப்பர் தன் மனதை வென்றதால். நிலத்திற்கு உடலும், மனமுமுண்டு. அவர் மனதை வென்றார். அவள் போகத்தானே வேண்டும்.நிலம் அத்தனை எளிதாய் நம்மை கைவிடுவதில்லை.அதனால் நமச்சிவா
அன்புடன்,
மோகன் நடராஜ்
