அன்புள்ள ஜெ
கவிஞர் விக்ரமாதித்தன் அவர்களுக்கு விஷ்ணுபுரம் விருது அளிக்கப்பட்டது மனநிறைவை அளிக்கிறது. நான் அவருடைய கவிதைகளில் தொடர்ந்து வாசித்து வருகிறேன். அதாவது அவருடைய தொகுப்புகள் எதையும் நான் வாசித்ததில்லை. இணையத்தில் விக்ரமாதித்தன் என்று தேடி வரக்கூடிய கவிதைகளை வாசிப்பது என் வழக்கம். என்னுடைய டைரியில் எனக்கு பிடித்தமான கவிஞர்களின் வரிகளை எழுதி வைப்பேன். பலருடைய கவிதைகளை நான் எப்பொழுதுமே சேமித்து வைத்திருக்கிறேன் அதில் முக்கியமான கவிதைகள் எல்லாமே விக்கிரமாதித்தன் அவர்கள் எழுதியவை.
விக்ரமாதித்தன் அவர்களை நேரில் சந்திக்க வேண்டும் என்ற ஆசை எனக்கு இருந்தது. இப்போதும் அந்த ஆசை உள்ளது .விஷ்ணுபுரம் விருது விழா நிகழ்வின் போது அங்கு வந்து அவரை வணங்கி வாழ்த்தும் பெற வேண்டும் என்று நினைத்திருக்கிறேன்.
விக்ரமாதித்யன் அவர்களின் கவிதை எனக்கு இலக்கிய இன்பம் அளிக்கும் கவிதையாக நான் நினைக்கவில்லை .கவிதையில் இருக்கும் இன்பம் என்ன என்பதை எல்லாம் அறிய வழியிருக்கும் ஒரு வாழ்க்கை எனக்கு இதுவரை அமையவில்லை. நான் ஒரு சிறிய தொழில் செய்து கொண்டிருக்கிறேன். இந்த தொழிலில் எனக்கு பல பிரச்சினைகள் இருக்கின்றன. அது பணப் பிரச்சினைகளை உருவாக்குகிறது .அந்த பணப் பிரச்சனைகள் மன பிரச்சினைகள் ஏற்படுகின்றன .பணம் இல்லாமல் இருந்தாலே உறவுகள் பயங்கரமான சிக்கலாக ஆகிவிடுகின்றன. இந்த மாதிரியான தருணங்கள் வாழ்க்கையில் வரும்போது அதைப்பற்றி நான் சிந்திப்பதற்கான ஒரு தொடக்கமாக உள்ளே கவிதை எனக்கு தேவைப்படுகிறது
எனக்கு இலக்கியம் பற்றி அதிகமாக ஒன்றும் தெரியாது கவிதை பற்றி பேசுவது கடினமாக ஒரு விஷயம். இருந்தாலும் இதை எழுதுகிறேன். விக்கிரமாதித்தன் அவர்கள் கவிதை பற்றி பேசியிருப்பதை நான் படித்து இருக்கிறேன் இந்த கடிதத்தில் நான் கவிதை எழுதி என்ன நினைக்கிறேன் என்று தான் சொல்ல வேண்டும் அல்லது கவிதையிலிருந்து எனக்கு என்ன கிடைத்தது என்று சொல்லலாம் என்று தோன்றுகிறது .கவிதை பற்றி எல்லாரும் பேசக்கூடிய விஷயங்கள் எனக்கு தெரியவில்லை நான் கவிதையை என்னுடைய வாழ்க்கையை புரிந்து கொள்வதற்கான விஷயமாகவே பார்க்கிறேன் அதற்கு விக்ரமாதித்தன் அவர்களின் கவிதைகள்தான் எனக்கு உதவின. அவை எளிமையாகவும் நேரடியாகவும் இருக்கின்றன. அவற்றை புரிந்துகொள்வது எளிமையாக உள்ளது. அவர் பூடகமாக ஒன்றும் சொல்வதில்லை.
விக்ரமாதித்யன் அவர்கள் வாழ்க்கையின் முக்கியப் பிரச்சினைகளை கவிதையாகப் பேசுகிறார். அவர் எப்பொழுதுமே அந்த பிரச்சினைகளை சுருக்கமாகவும் ஓரிரு வரிகளில் சொல்லும் கவிதைகள் எழுதியிருக்கிறார். அந்த வரிகள் எல்லாமே மிக ஆழமானவை என்று எனக்கு தோன்றும் .நான் அந்த வரிகளை அடிக்கடி யோசித்துக்கொண்டு இருப்பேன். அந்த வரிகளில் இருந்து தனக்கான சிந்தனைகளை உருவாக்க வேண்டும் என்று நினைப்பேன். இந்த காலத்துக்குரிய திருக்குறள் வரிகளை அவர் எழுதிக் கொண்டிருக்கிறார்
விக்ரமாதித்தன் கவிதைகளில் துக்கத்தையும் அலைச்சலையும் எழுதுகிறார்.ஆனால் அவருடைய கவிதைகளில் வருத்தம் இருந்தாலும் மனிதன் வாழ்க்கையில் இன்பங்களையும் அழகுகளையும் அவர் பேசுகிறார். இங்கே எப்படியும் மனிதவாழ்க்கை நடந்தேறிவிடும் என்னும் நம்பிக்கையை அளிக்கிறார். என்னைப்போன்றவர்கள் அவர் கவிதைகளை வாசிப்பது அதனால்தான். அவருடைய கவிதைகளில் மனிதர்கள் இருக்கிறார்கள். கடவுள்களும் இருக்கிறார்கள். அவர் பேசும் கடவுள்கள் நம்முடைய வாழ்க்கையுடன் நெருக்கமானவர்களாகவே இருக்கிறார்கள். வேறு எங்கோ வானத்திலே இருப்பவர்களாக இல்லை. கடவுள்களும் திருமணம் செய்துகொள்கிறாகள். கடவுள்களும் சண்டை போடுகிறார்கள். அன்பாக இருக்கிறார்கள்.
விக்ரமாதித்யன் கடவுள்களிடம் பிரார்த்தனை செய்வது கிடையாது. கடவுள் மனிதனுக்கு உதவி செய்வார் என்று அவர் நினைக்கவில்லை. அவ எழுதிய கடவுள்கள் மனிதர்களுடன் சேர்ந்து இங்கேயே இயல்பாக வாழ்கிறார்கள். நான் கோவிலுக்கு செல்லும் போதும் கடவுளே என்னைக் காப்பாற்று என்று வேண்டிக்கொள்வதில்லை. கடவுள்கள் மனிதர்களால் உருவாக்கப்பட்டவைதான். மனிதர்கள் தங்களைப் பார்த்து தங்களுடைய உயர்ந்த வடிவமாக கடவுள்களை உருவாக்கினார்கள். அந்த தெய்வங்களை பார்த்து நாம் நம்முடைய மனதை உயர்த்திக் கொள்ள வேண்டியதுதான். விக்ரமாதித்யனின் கவிதைகளை வாசித்தபிறகுதான் நான் கோயிலுக்கு போக ஆரம்பித்தேன். அதற்கு முன் நான் நாத்திகன். அந்த அர்த்தத்தில் விக்கிரமாதித்தன் அவர்களைத்தான் இன்றைய பக்திக் கவிஞர் என நினைக்கிறேன் .
வேட்டுவ வள்ளியின்
விழிப்பார்வைக்கும் எச்சில் முத்தத்துக்கும்
யாசித்து நிற்கும் வடிவேலன்
என்றுதான் அவர் முருகனைப் பற்றி எழுதுகிறார். புட்டார்த்தி அம்மனாவது புரிந்துகொண்டால் சரி என்ற வரியை நான் நூறுமுறை சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறேன். சாமிக்கே அந்த வேண்டுதல்தான் இருக்கிறது.
பிரம்மஹத்தி தோஷம் பிடித்த
சிவனைப் போல
அலைந்து கொண்டிருக்கிறான் இவனும்
அன்னபூரணியின் திருக்கை பார்த்து
இருக்கட்டும்
பக்தி என்பது இப்படித்தான் இருக்க முடியும் .கடவுள் நமது தலைக்கு மேலே இருக்கிறார் என்றும் நாமெல்லாம் அவளை கும்பிட்டு அருள் பெற்றுக் கொள்ளலாம் என்றும் சொல்லுவது பழைய நம்பிக்கை. நமக்கு சிலசமயம் அதெல்லாம் தேவைபப்டு. ஆனால் நாம் அனைவரும் உயரமாக நினைக்கக்கூடிய ஓரிடத்தில் கடவுள் என்று சில உருவங்கள் இருப்பது நம்மை உயர்ந்த விஷயங்களை நோக்கி போகவைக்கிறது. கடவுள் நமக்கு ஒரு வீட்டில் பெரியவர்களை நாம் முன்னுதாரணமாக நினைப்பதுபோல அல்லது ஒரு பெரியமனிதர்போல. விக்ரமாதித்யன் எழுதும்போது தெய்வங்கள் அப்படி ஆகிவிடுகின்றன. அவர்களும் சாமானியர்களாக ஆகிவிடுகிறார்கள்
சாமானியர் என்றால் சாதாரணமானவர்கள் அல்ல. அவருடைய கவிதைகளில் இருக்கும் மனிதர்களையும் தெய்வங்களையும் நான் தொடர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். சாமானியர்கள் என்றால் அது ஒரு பெரிய விஷயம் என்று நினைக்கிறேன். நெடுங்காலமாக கவிதையின் விளக்கம் எல்லாம் வாழ்க்கையில் உயர்ந்த விஷயங்களை பற்றி பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். மாபெரும் மனிதர்களைப் பற்றி பேசுகிறார்கள். உலகம் என்பது உயர்ந்தோர் மாட்டே என்று கூட நான் பள்ளிக்கூடத்தில் படித்து இருக்கிறேன் ஆனால் சாமானியர்களால்தான் இந்த உலகம் இயங்குகிறது. சாமானியர்கள் சாதாரணமாக இருக்கலாம். ஒவ்வொருவரும் தனித்தனியாக பெரிய இடம் இல்லாமல் இருக்கலாம். ஆனால் ஒட்டுமொத்தமாக இந்த உலகமே சாமானியர்களால் தான் உருவாக்கப்படுகிறது. மணல் மாதிரி. மணல் சாதாரணமானது. ஆனால் அதெல்லாம் சேர்ந்துதான் மண். அதுதான் இந்த பூமியே
தமிழ் இலக்கியத்தில் எப்போதுமே ஒரு மேட்டிமைத்தனம்தான் இருக்கிறது. ஒவ்வொருவருக்கும் எந்த மேட்டிமைதனம் தேவைப்படுகிறது. ஆகவேதான் எழுதுவது. அதற்காக தான் படிக்கிறார்கள். யாரும் தன்னை குறைவாக நினைக்ககூடாது என்றுதான் கவிதை படிக்கிறார்கள். ஆனால் விக்ரமாதித்யன் அவர்கள் சாமானியர்களில் சாமானியராக வாழ்ந்து எழுதிக்கொண்டிருக்கிறார். சாமானியர்களின் மனசையும் துக்கத்தையும் எழுதிக்கொண்டிருக்கிறார். அவருக்கு விருது கொடுப்பதில் மகிழ்ச்சி
இரா. மாணிக்கம்
