அன்புள்ள ஆசிரியருக்கு,
நான் ‘முதற்கனல்’ வாசிக்கும் போது சென்னையில் அக்கினி வெயில் கனன்று கொண்டிருந்தது. அடைமழை பெய்தும் மின்விசிறி கூட போட முடியாத அளவிற்கு (அதுவும் சென்னையில்) குளிர்ந்த நாட்களும் கடந்து செல்லும் போது ‘மழைப்பாடல்’ வாசித்தேன். உள்ளும் புறமும் மழையால் நனைய மழையையும் மழைப்பாடலையும் ஒரே நேரத்தில் ரசிக்க முடிந்தது மழையின் காதலனான எனக்குப் பேரனுபவம். சில நாள் இடைவேளைக்குப் பிறகு மதுரையில் ஒரு பயணத்தை முடித்துக் கொண்டு திரும்பி சென்னை வந்து அச்சிந்தனைகளை மீட்டிக் கொண்டிருக்கும் போதே ‘வண்ணக்கடல்’ தொடங்கிய போது எனக்கே ஆச்சரியம். முதல் அத்யாயமே ‘மாமதுரை’. வெண்முரசு என் சூழலுக்கு ஏற்ப கூடவே வருகிறதா? இல்லை நான் வெண்முரசுடன் என்னை இணைத்துக் கொள்கிறேனா? தெரியவில்லை.
மழைப்பாடல் வாசிப்பனுபவம்:
முக்கண்ணனின் சுண்டுவிரலில் இருந்து தெறித்த துவாபரனால் ஆரம்பித்த தேவர்களின் யுத்தம் அண்டவெளியில் நடக்க அவ்யுத்தத்தின் போக்கு தன்னால் தான் நிர்ணயிக்கப்படுகிறது என்று நினைக்கும் துவாபரன் மேரு மலையில் மோதி மண்ணுலகில் விழுகிறான். இனிமேல் நம் யுத்தம் மண்ணில் நிகழட்டும் என்று தேவர்கள் முடிவெடுக்கிறார்கள். ஆனால் யாரும் தன் முடிவையும் எதன் முடிவையும் நிர்ணயிப்பதில்லை. அதன் போக்கில் எல்லாம் நிகழ்ந்து விடுகிறது. முக்கண்ணனும் துவாபரனும் அனைவரும். ஆனால் போரிடுபவர்கள் அனைவரும் தேவர்கள். விண்ணில் எதிரெதிரில் போரிட்ட சூரியனும் இந்திரனும் மனித இயல்பு களுடன் இனி மண்ணில் போரிடுவார்கள்…
மழைகள் பல விதம். பாலை மழை, அஸ்தினபுரியின் மழை, இமயத்தின் மழை என்று. ஆனால் எல்லாம் சேரும் போது மோதும் போது வருவது குருதி மழை. மழைப்பாடலில் நான் மிகவும் ரசித்தது நிலத்தின் அமைப்புகளின் வேறுபாடுகள் அது போலவே நாம் வாழ்க்கை முழுவதும் எண்ணி ரசிக்கத்தக்க வகையில் மனித மனங்களின் நுண்ணிய ஓட்டங்களையும் நீங்கள் பதிவு செய்திருப்பதையும் தான்.
சத்தியவதி, அம்பிகை, அம்பாலிகை போன்ற அன்னையர்களிடமிருந்து அரசியல் ஆட்டங்கள் தொடங்கினாலும் அம்மூவரும் திடீரென அஸ்தினபுரியின் எல்லா அரசியல்களிலிருந்து வஞ்சங்களிலிருந்து சச்சரவுகளிலிருந்து விலக முடிவெடுத்து கானகம் புகுதலில் மழைப்பாடல் முடிகிறது. இதை யோசித்துப் பார்க்கும் போது வாழ்க்கை அல்லது ஊழ் தன்னை நிகழ்த்திக் கொள்வதற்கு மானுடர்களையும் தேவர்களையும் இவ்வனைத்து இயக்கங்களையும் நடவடிக்கைகளையும் கூட வெறும் கருவியாக மட்டும் பயன்படுத்திக் கொண்டு அவைகளின் இருப்பின் தேவை முடிந்தவுடன் ஊழ் அனைத்தையும் கழற்றி வீசிவிடுவதாகத் தோன்றி மனதில் ஒரு வித பாரத்தை நிரப்புகிறது…
