கணக்கு [சிறுகதை]
அன்புள்ள ஜெ,
புனைவு களியாட்டின் கணக்கு சிறுகதையை வாசித்தேன். இந்த வாரம் சுக்கிரி குழுமத்தில் அக்கதைக்கான கலந்துரையாடல் நிகழ்ந்தது. கதை குறித்த என் வாசிப்பை பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகிறேன்.
உள்ளுணர்வுக்கும் தர்க்கத்திற்குமான உறவாகவே கணக்கு கதை எனக்கு திறந்தது. காளியன் புலையன் சாதியை சார்ந்த அரை பழங்குடி தன்மை கொண்ட தன் பாரம்பரிய திறனோடு உள்ளுணர்வின் துணை கொண்டு இயங்குகிறார். காளியை நாம் உக்கிர உணர்வில் நிற்பவளாக காண்கிறோம். உள்ளுணர்வின் திறப்பு நிகழ்கையில் நாமும் உணர்ச்சி நிலையிலேயே இருக்கிறோம். அங்கு தர்க்கங்கள் எழுவதேயில்லை. காளியன் கடைசி பந்தயத்தில் தோற்கையில் அதுபோலவே இருக்கிறார். அவருள் கேள்விகளே இல்லாத தன் திறன் தன்னை கைவிட்டு சென்றதை நம்ப முடியாமல் உணர்ச்சி கொந்தளிப்புடன் திரும்பி செல்கிறார்.
விஷ்ணுவின் ஆயிரம் நாமங்களில் ஒன்று அச்சுதன். அதற்கு அசையாதவன், மாறாதவன், வீழ்ச்சியடையாதவன் என்று பொருள். அச்சுதன் அண்ணா முற்றிலும் தர்க்கமானவர். இன்றைய மானுட அமைப்பின் பிரதிநிதியாகவே நிற்கிறார். அவர் வென்றதை என்னால் அத்தனை எளிதாக எடுத்துகொள்ள முடியவில்லை. அது என்னை சீண்டியது. அங்கிருந்தே தர்க்கம் ஏன் உள்ளுணர்வின் துணை கொண்டு செயல்படும் திறனை வெல்கிறது என்ற கேள்வி எழுந்தது. அதை நோக்கி செல்கையில் அறிந்தேன். நாம் அறிவென ஆக்கி வைத்துள்ளது அத்தனையும் தர்க்கமெனும் இழையறுபடாத சரடால் இணைக்கப்பட்டவை. ஒன்றின் மேல் ஒன்றென சீரான ஒத்திசைவு கொண்டவை. உள்ளுணர்வோ வளரும் இளந்தளிரை போன்றது. ஏற்கெனவே இருக்கும் பழைய அமைப்பு புதியவற்றின் மேல் எப்போதும் ஐயம் கொள்கிறது. அதன் பொருட்டு தன் ஆற்றலால் அதை ஒடுக்குகிறது. இவற்றை மீறி எழுதலே அதன் தேவைக்கு சான்று. ஒழுங்கின்மையில் ஒழுங்கை கொண்டுள்ள இயற்கையும் அவ்வாறே இயங்குகிறது.
அந்த உரையாடலில் எழுந்த இன்னொரு கருத்து என் கேள்வியை வெறொரு கோணத்தில் திறந்து கொள்ள உதவியது. காளியனின் பாட்டனிடமிருந்தது கணக்கு செய்வதற்கான ஒரு கருவி. அச்சுதன் அண்ணா வீட்டாரிடமிருந்தது இன்னொரு கருவி, பணப்பலகை. மாடன் புலையனுக்கு வெறும் பலாபழத்தை கொடுத்து ஏன் அனுப்பிவிட்டனர். அவர் இவர்களின் வேலையை எளிதாக்கி இருப்பாரே. அங்கு தோன்றியது மாடனிடமிருப்பது உள்ளுணர்வு பங்காற்றும் ஒரு திறன். எல்லோருக்கும் அது அமைவதில்லை. அதற்கென்றான வாழ்க்கை சூழலும் முறையிலும் வெளிப்படுவது. ஆனால் நமக்கு யாதும் ஊரே யாவரும் கேளீர், வசுதைவ குடும்பகம் என ஈராயிரம் தொடர்ச்சியுள்ள மரபு உள்ளது. அது மானுடனை ஒற்றை தனிமனிதனாக அல்ல, ஒட்டுமொத்தமாக கண்டது. மானுடம் என்றது. நானென்று அல்ல, நாம் முன்னேறுவோம் என்றது. எந்தவொன்றும் புறவயமாகுங்தோறும் எல்லோராலும் அணுக முடிவதாகிறது. அதில் ஏறி திறனுள்ளவர்கள் அகவயமான உச்சங்களை தொடலாம். அதன் பொருட்டே அறிவை நாம் முதல் தளத்தில் தர்க்கமாக்கி கொண்டோம் என நினைக்கிறேன்.
கல்லூரிக்கு செல்லும் காளியன் மகனால் அவன் தந்தையின் திறனை அடைய முடியுமா என்ற கேள்விக்கு இல்லையென்றே நினைக்கிறேன். பள்ளி என்னும் அமைப்பே நாம் ஆக்கி வைத்துள்ள அத்தனை தர்க்கத்தையும் குழந்தைக்குள் ஏற்றுவது தான். அதை மீறி எழுகையிலேயே அவர்கள் அரிதானவர்களாகிறார்கள். அதேபோல காளியன் அதை திரும்ப முயற்சிப்பாரா என்பதற்கு வேலியில் மின்சாரம் பாய்ச்சி பயம் காட்டப்பட்ட பசுவை போன்றவர் தான் அவர். ஆகவே அது ஒருவேளை நடக்கலாம் என சொல்லலாம்.
அச்சுதன் அண்ணாவிடமுள்ள அந்த மீறலும் சுரண்டலுமான அம்சம் ஏன் காளியனிடம் இல்லை. காளியனின் உள்ளுணர்வுடன் கூடிய திறன் நேர்வழியில் மட்டுமே ஏன் செல்கிறது. எத்திசையிலும் வழியில்லாது முட்டிமுட்டி திரும்புகையில் வெளிப்பட்டு நம்மை துணைக்கும் இயற்கை ஆற்றல் காளியனுடையது. காட்டில் முடிவிலியை நோக்கி பசித்திருந்து உணவுண்ணும் நிறைவு அது. நாம் இழந்த அந்த இன்பத்தை நிகர் செய்யும் பொருட்டு தான் இந்த சுரண்டலையும் மீறலையும் உருவாக்கி கொண்டோமோ.
அன்புடன்
சக்திவேல்
