இருளில், எரிசிதை – கடிதங்கள்

அன்புள்ள ஜெ

இருளில் கதையை வாசிக்கையில் அந்த உச்சகட்ட அனுபவம் போல ஒன்று இல்லை என்றாலும் பெரும்பாலானவர்களுக்கு அந்த வகையான ஒரு மிஸ்டிக் அனுபவம் நடந்திருக்கும் என்று தோன்றுகிறது. அதாவது வாழ்க்கை முழுக்க மறுபடி தேடினாலும் மீண்டும் நடக்க முடியாத ஒரு நிகழ்ச்சி. அதை தேடுவதிலிருந்து நாம் மீளவே முடியாது. அது நம்மை முழுக்கவே மாற்றிவிடும்

1982 பக்கமாக நடந்த சம்பவம். நானும் ஒரு நண்பரும் காரில் செல்கிறோம். இடம் கர்நாடகத்தில் பெல்காம். மிக ஒதுக்குபுறமான சாலை. இருபக்கமும் வயல்கள். நல்ல இருட்டில் செல்கிறோம். நள்ளிரவு கடந்திருக்கும். திடீரென்று ஓர் இளம்பெண் அலறிக்கொண்டே சாலையை கடந்து குறுக்காக ஓடினாள். டிரைவர் வண்டியை நிறுத்தவில்லை. நிறுத்து நிறுத்து என்று கத்தினோம். அவன் நிறுத்தாமல் நெடுந்தூரம் வந்துவிட்டான். அதன்பின் அவனை சத்தம்போட்டோம். அவன் திரும்பிப்போகவும் மறுத்துவிட்டான். அப்படியே வந்துவிட்டோம். போலீஸில் சொல்லவில்லை. எங்களுக்கு தெரியாத ஊர்

அதன் பின் அந்த ஊர் செய்தித்தாள்களில் தேடினேன். ஆனால் பொதுவான எடிஷன்களில் செய்தி ஒன்றும் இல்லை. அவள் என்ன ஆனாள்? உயிருடன் இருக்கிறாளா? இன்றைக்குவரை அந்தக் காட்சி மறையவில்லை. அவள் கொல்லப்பட்டிருந்தாலோ கற்பழிக்கப்பட்டிருந்தாலோ நாங்கள் பழிபாவத்தில் பங்காளிகள். இல்லை அது புருசன் பெஞ்சாதி சண்டை அந்தமாதிரி ஏதோ என்றால் ஒன்றுமில்லை. அந்தப்புதிரை இன்றுவரை கடக்கமுடியவில்லை. காலம்போகப்போக அது பெரிதாகி இன்று கனவில் எல்லாம் வர ஆரம்பித்துவிட்டது. என் வாழ்க்கையின் பார்வையையே சிதைத்துவிட்டது.

ஆர். ஆர்

***

அன்புள்ள ஜெ

இருளில். வலம் இடம் போன்ற கதை உலகம். பொவதுவாக நினைப்பது போல் வாழ்க்கையின் மறுபக்கம் அல்லது உண்மை வேறு எங்கோ இல்லை அது நம் அருகாமையில் உள்ளது. மரபுகள் உருவாக்கிய பாதைகள் வழியாக தன்னை அதற்காக தயாரித்து கொண்டு  உண்மை காணப்படும் அதே சமையம்  மறுபுறம் சிலரை உண்மை வந்து கண்டுவிடுகிறது.

அப்துல் அவர்கள் சொல்வது போல் நாம் வாழ்க்கையை நமக்கே ஆன சிறுசிறு தீப்பெட்டிகளாக ஆக்கிகொள்கிறோம். நமக்கு சமீபத்தில் உள்ள அந்த ஓங்குதாங்கான உண்மையை எதிர்கொள்ளும்போது நம் தீப்பெட்டி அதை தாங்குவதில்லை. அந்த மறுபக்கத்தை பிரம்மாண்டத்தை ஒரு கேப்சூல் வடிவ அனுபவமாக எதிர்கொள்ளும் போது மனம் பித்தாகிவிடுகிறது. அதை புரிந்துகொள்ள கருவிகள் இல்லை என்பதனால் பிரமை பிடித்துவிடுகிறது. சென்று சேரும் இடத்திற்கான  சாலைகள் குண்டும் குழியும் இல்லாமல் சாலையே முழுமையாக வந்து நிலைகுலைய செய்துவிடுகிறது.

அடர் இருளில் வாகனத்தில் தூங்கியபடி நீண்டுஉயர்ந்த மலைதொடரை  ஏறி,  பகலில் இறங்கும்போது மலையை பார்க்கும் அனுபவத்தை இதன் எளிய வடிவம் என்று சொல்லலாம்.

அப்துல் அவர்கள் ஓங்கு தாங்கான அந்த சாலையில் இருபத்தைந்து முறைக்கு மேல் தூங்கி சரியான சமையத்தில் எழுந்து உயிர் பிழைத்திருக்கிறார். அத்தனை முறை அந்த பிரம்மாண்டத்தின் முழுமையில் மயங்கி அழிந்து போகாமல் அந்த ஜின் அவரை மீட்டு இருக்கிறது, அது மீட்காமலும் போக அந்த ஜின்னுக்கு ஆணை உண்டு என்பது அவருக்கு தெரியும். அப்படி விளக்குகள் பொருத்தப்பட்ட இருபுறம் பெருவெளி நீண்ட அந்த  பிரமாண்டமான நெடுஞ்சாலையில் வாகனம் ஓட்டி செல்வது எப்படி இருக்கும். பிரமாண்டத்தின் மிது நாம் வண்டி ஓட்டுகிறோமா அல்லது அது நம்மை ஓட்டுகிறதா என்று அதிர்வான எண்ணங்களுக்கு இட்டு செல்லும். அப்துல் வழிவழியாக அந்த முழுமையை பார்க்க பழகியபடி இருக்கிறார். அதன் மகிமையையும் மயக்கத்தையும் ஓரளவு அறிந்தவர் அவர். அவருக்கு ஆசான்களும் உண்டு. ஆனால் தருண் அந்த முழுமையை  ஒரு மின்னல் வெட்டில் காண்கிறான். அதை  முற்றிலும் எதிர்பாராது மிக அருகே கண்டுவிட்டான். அப்துல் நீலம் என்றால் தருண் கரு நீலம் என்கிறான். தருணை  ஜீன் காப்பாற்ற வேண்டும். ஆனால் அவனிடம் எந்த ஸ்டீயரிங்கும் இல்லை. அதை தெய்வத்திடமே விட்டுவிட்டார் அப்துல்.

நன்றி

பிரதீப் கென்னடி