படையல், தீற்றல்- கடிதங்கள்

தீற்றல் [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ

நலம்தானே?

தீற்றல் கதை அளித்த ஒருவகையான ஏக்கமும் சலிப்பும் மிதப்பும் பகல் முழுக்க நீடித்தது. வாழ்க்கையின் தீற்றல் என்றுதான் அதைச் சொல்லமுடியும். இளமையில் அப்படி சில சிறிய விஷயங்கள் இருக்கின்றன. என் இளமையில் நான் இரண்டு கால்களாலும் ஒரே சமயம் பாண்ட் போட்டுக்கொள்வேன். இன்றைக்கு நினைத்தாலே சுளுக்கு வரும். இளமையின் அடையாளமாகச் சில விஷயங்கள் அப்படி நினைவில் நீடிக்கின்றன. நினைவுத்தீற்றல்

அந்தக் கண்ணெழுதும் தீற்றலை நான் பார்த்திருக்கிறேன். நிலைக்கண்ணாடிகளின் அருகில் மைத்தீற்றல் இருக்கும். பெரும்பாலும் அப்படி தீற்ற மாட்டார்கள். ஆனால் மிக அவசரமாம போகவேண்டுமென்றால் அப்படி தீற்றிவிட்டு சென்றிருப்பார்கள். அந்த அவசரமான பெண்ணையே பார்க்கமுடிகிறது

குழந்தைத்தன்மையும் கன்னித்தன்மையும்தான் அவ்வளவு குறுகிய ஆயுள் கொண்டவை. ஆகவேதான் கன்னிகளை பூ என்கிறார்கள் என நினைக்கிறேன்

ஆர்.அருணாச்சலம்

 

ஜெ,

இன்று தீற்றல் படித்தேன் அருமையான கதை சொல்லுவதும் சொல்லாமல் விடுவதும் கண்களின் மை தீற்றல் மூலம்  அழகுற விளக்கம்  சொல்லி முடிக்கும் கதை உண்மையில் மை தீற்றல் என்பதை இந்த கதை சொல்லும்  வரை பெரிய விடயம்  ஆக இல்லை என்றே பலரும் எண்ணி இருப்பார்கள் ஆனால்  அப்படி அல்ல என்பதை அமுதாவைப்போல நாங்களும் உணர்கிறோம் கண் மை மட்டுமல்ல கண்களும் சிரிக்கும் என்று நான் சொன்ன போது நண்பன் நம்பாமல் சிரித்தான்  ஆனால் சிரிக்க வைத்து காடியா போது வியந்தான்  அன்புடன் பாராட்டினான் கண்களின் மை போல  சிரிப்பும் மனதில் தீற்றல் ஆகி கிடக்கிறது ஒரு   நொடி என்றாலும் ஓராயிரம் கதை சொல்லும்  உண்மை  நெஞ்சில் நிழல் ஆடுகிறது காடு சொல்லும் வனமோஹினி …   நினைவு ,,,வருகிறது தொடரும் நினைவுகள் தொடரட்டும்

அன்புடன்

கவிஞர் ஆரா

படையல் [சிறுகதை]

அன்புள்ள ஜெ

படையல். தங்களுக்குள் சில வேறுபாடுகள் கொண்டிருந்தாளும் பொதுவாக இது ஆண்டிகளை பற்றிய கதை. வழிபடும் தெய்வம் வேறு என்றாலும், உச்சரிக்கும் நாமம் பிரிதொன்று என்றாலும் சென்று சேரும் இடம் ஒன்றென உணர்ந்த பிச்சைகார பண்டார துறவிகள். ஒரு  மண்டபத்தில் அமர்ந்திருக்கிறார்கள், அந்த மண்டபம் இந்தியாதான். கதை நடக்கும் காலக்கட்டத்தில்  அது பாழடைந்திருக்கிறது. அங்கு தெய்வத்துக்காக கொலை புரிந்த சிவனடியாரும், கொலை புரிந்த வீரர்களும் வந்து இவர்களை சந்திக்கிறார்கள். அதுவும் அந்த இந்தியாவின் இரு தரப்புகள் தான். முதலில் மண்டபத்தில் அமர்திருக்கும் பிச்சைகார தூறவிகளுக்கு கூட அவர்கள் அப்படி ஆனதற்கு அக்காலகட்டத்தின் ஒவ்வொரு காரணங்கள்.

உங்கள் கதை உலகம் பல அடுக்குகளால் ஆனது. அதில்   மதம் அதன் உட்போக்குகள், ஆன்மீகம், இறையியல் ஆகியவற்றை அடிப்படையாக கொண்ட கதைகள் இன்னும் பல அடுக்குகளால் ஆனது. பண்பாடு, மதம், தத்துவம், ஆன்மீகம், வாழவு என பல விசைகள் திரண்டு வந்து நிற்கும் வரலாற்று காலகட்டத்தை பற்றிய படைப்புகள் விஷ்ணுபுரம் வெண்முரசு போல். யட்சி கதைகள் போன்ற நாட்டார் தெய்வங்களில் உள்ள மானுட உண்மையை பற்றிய கதைகள். தாய் தெய்வம்  அறச்சீற்றம் கொண்ட கொற்றவை பற்றிய படைப்புகள். அழுக்குகளிலிருந்து ஆண்டிகளின் பண்டாரங்களில் மெய்யியலை சென்று தொடும் கதைகள். கிருஸ்துவ மனிதநேயத்தை சென்று தொடும் படைப்புகள். சூஃபி பற்றிய கதைகள். இவளவு பெரிய கதை உலகத்தின் அடியில் உள்ள ரத்தத்தையும் நீங்கள் எழுதியிருக்கிறீர்கள். படையல் அத்தகைய கதை.

கொஞ்ச நாட்களுக்கு முன்னால் தளத்தில் நீங்கள் எழுதிய கட்டுரை ஒன்று வெளியானது. மதத்தின் அடிப்படைவாத பற்று பற்றி. எங்கோ அந்த மூர்க்கமான அடிபடை பற்றுதான் மதத்தின் உயர்தளத்தில் உள்ள உண்ணதங்களை, தத்துவ தரிசனங்களை, ஆன்மீகத்தை காத்து நிற்கிறது. அந்த இறுகிய பற்று நிறைந்த பக்தி கீழே இல்லாமல் ஆனால் நாம் உயர்தளத்தில் உள்ளவற்றை இழக்க நேரிடும் என்பது அக்கட்டுரையின் சாரம்சம் என நான் புரிந்து கொள்கிறேன். நான் தமிழில் வெளியான நித்திய சைத்தன்ய யதி அவர்களின் சில கட்டுரைகளைப் படித்திருக்கிறேன். என் புரிதலும் நினைவும் சரியென்றால் அவர் மதத்தின் மீதான அடிப்படைவாத பற்றை தவறு என்று எதிர்க்கிறார். அவர் சொல்வது எது அவசியம் அவசியமில்லை என்பது பற்றி. நீங்கள் சொல்வது இது எப்படி இயங்குகிறது என்னும் நிதர்சனம் பற்றி. அது அப்படி இருக்க. மக்களிடம் மதத்தின் அடிபடைவாத பற்றும் பக்தியும் இல்லாமல் ஆகும் போது உயர்தளத்தில் தத்துவ, ஆன்மீக செயல்பாடு பாதிக்கப்படுமா, அது பண்பாடு வீழ்ச்சிக்கு இட்டு செல்லுமா, அப்படி என்றால் இந்த பற்று எந்த காலக்கட்டம் வரை நீடிக்க வேண்டும் என்பதை ஒரு யூகமாக (hypothesis) வைத்து, புரிந்துகொள்ள  சிந்தித்து பார்த்துகெள்ளலாம்.

தத்துவமும் ஞானமும் பலி கேட்பதில்லை. ஆனால் அவற்றுக்கு அடிநாதமாக இருக்கும் பக்தி கேட்பது பலிகளை. காரணம் அது மக்களிடம் பரவி பற்றாக வேண்டும். அதற்கு பொருளாதாரம் வேண்டும். அல்லது பொருளாதாரம் வளர்ந்த நிலையில் தான் மக்கள் பக்தியின் பக்கம் செல்ல முடியும்.

சிவனடியார் தன் தெய்வத்தின் உருவத்தின் மீது பற்று கொண்டவர். தன் தெய்வம்மீதான பற்றினால் கொலை செய்தவர்.  அதனால் தான் அவர் அவ்வளவு கடுமையான ரத்த பாதையை கடந்து வருகிறார்.

எறும்பு பாபா அனுநொடியும் அல்லாவை நினைத்திருப்பவர். அவர் தனக்கு எந்த எல்லை வரை அவமதிப்பும் வன்முறையும் நடந்தாலும் எதையும் எதிர்ப்பதில்லை. ஆனால் அந்த பச்சை நிற தொப்பி அவருக்கு அப்படி அல்ல. அது தன்னைவிட அவருக்கு மேன்மையானது. அது வீழ்ந்தால் எடுத்து வைத்துக்கொள்வார். அவர் அங்கு ஒரு Statement ஆக அமர்ந்திருக்கிறார். அதனால் தானோ என்னவோ அவர் அடிபட நேர்கிறது.

கையில் சிமிழி ஏந்திய ஆணைபிள்ளை சாமி பக்தியின் பற்றுடையவர் அல்ல. அவர் ஆண்டி. அவர் முழுக்க கருத்தால் ஆனவர்.

“இனி இனி என்று சொல்லாதீங்க” என்கிறார் ஆணைபிள்ளை சாமி. அப்படி என்றால் இனி என்று ஒன்றில்லை அனைத்தும் ஒன்றே என்று உணர்ந்தவரா அவர்.

“கருனைக்கும் கரவுக்கும் காரணம் அல்லவோ” என்கிறார் ஆணைபிள்ளை சாமி. மெய்மைக்கும் ரத்ததுக்கும் காரணம் அது அல்லவோ, அடுப்பெரியும் விறகுக்கும் ஆள்ளில்லா வீட்டுக்கும் காரணம் அது  அல்லவோ என்று நாம் புரிந்துகொள்ளலாம்.

இக்கதையை வாசிப்பதற்கா இணையத்தில் தேடினேன்

“யானை முதாலா எறும்பு ஈராய”

என்பது திருவாசக பாடல் வரி. பெரியவர்க்கும் சிறியவர்க்கும் பிரசவகால வலி ஒன்றே, நாம் ஒன்றிலிருந்து ஒன்றென தப்பி பிழைத்து எங்கோ சென்றுகொண்டிருக்கிறோம், என தளம் ஒன்று பொருள் சொல்கிறது.

ரத்த அரிசியும், ஆளில்லா வீடுகளும், வெட்டப்பட்ட தலைகளும், ரத்தமூரிய பச்சை முன்டாசும் மெய்மைக்கான படையல்.

அந்த ரத்த அரிசி படையல் உருவகம் இரண்டுக்கானது. ஒன்று, நாம் இன்று அடைந்துள்ள பொருளாதார வளர்ச்சி. இரண்டு, இன்று நாம் அடைந்துள்ள பண்பாட்டு ஞானம்.

அன்று படைத்த படையல் தான் இன்று நாம் உண்பது. ஆனால் அதுவும் அவன் திருபுகழே அவன் பெயராலே.

பகடியாக எதவாவது செல்லி முடிக்க சொல்லும் அளவுக்கு இறுக்கமாக கதை.

நன்றி

பிரதீப் கென்னடி

அன்புள்ள ஜெ,

வணக்கம்

படையல் சிறுகதையை வாசித்தேன்.

செத்தவர்கள் இருக்கப்பட்டவர்களுக்கு அளிக்கும் பேரளியாக ரத்தம் கலந்த அரிசி இருந்தது. பாவா என்னும் நிலைச்சக்தியின் உள்ளூறைவே உலகை இயக்குகிறது. அனைத்தையும் தனதாக்கிக் கொண்டு உலகுக்கு அன்னம் புரக்கிறது. அருமையான கதை.

அரவின் குமார்

மலேசியா