கேளிக்கை எழுத்தாளர் vs சீரிய எழுத்தாளர்

“கேளிக்கை எழுத்தை வாசித்து பழக்கப்பட்டுவிட்ட ஒருவர் தன்னை உடைத்து வார்க்காமல் இலக்கியம் வாசிக்க முடியாது”
-முற்றிலும் நூறு சதம் உண்மை.
அதிலும் ரமணி சந்திரன் நடுத்தர குடும்பத்து பெண்களின் ஒட்டு மொத்த வாசிப்பையும் அழித்து விடுகிறார்.

என்னில் நுகர்வு, பங்கெடுப்பு என இரு மனநிலைகள் உள்ளன.. பொன்னியின் செல்வனில் வந்தியத்தேவனாகக் கற்பனை செய்து பார்த்து ஒரு குழந்தைத்தனமான ஆசையில் அவ்வுலகில் உலவுவேன்.. என் வாழ்கையில் பொழுதுபோக்கு தேவைப்படும் கணங்களில் வாசிப்பது.. வெறும் நுகர்வு மட்டுமே..

ஆனால் ஜே ஜே என்னைப் புரட்டிப் போட்ட புத்தகம். இன்று வணிகத்தில் நான் உழைப்பின் உச்சங்களைத் தொடவேண்டும் என்னும் வேட்கையை உருவாக்கியது.. கடல் புரமும், ஆழி சூழ் உலகும் தந்த தரிசனங்கள் வேறு.. அது போன்ற படைப்புக்களை வாசிக்க வாசகனின் விழிப்புணர்வோடு கூடிய பங்களிப்பு தேவை.. அது அவனை வேறு தளத்திற்கு உயர்த்தி செல்கிறது.. ஒரு நல்ல இலக்கியம் மனிதனின் உயர்ந்த பட்சத் தேடலான “நான் யார்” யாத்திரையைத் துவங்கும் வாசல் வரை அழைத்துச் செல்லும் திறன் கொண்டது என்பது என் அனுபவமாக இருக்கிறது.. மைக்கல் ஜாக்ஸனுக்கும் விவால்டிக்கும் வித்தியாசம் உண்டு தானே?

முத்தையா, இன்னொரு வகையும் உண்டு. சீரியோ கேளீக்கை என்று அதை சான்றோர் சொல்கிறார்கள்
ஜெ

அன்புள்ள சந்தான ராஜ்

ஒரு புதிய அறிதல் எப்போதுமே ஒரு நிலைகுலைவை, அதிர்ச்சியை உருவாக்குகிறது. நாம் ஏற்கனவே நின்றிருக்கும் நிலம் இல்லாமலாவதுபோன்ற ஒரு பதற்றத்தை அடைகிறோம். நடைமுறையில்கூட முதலில் கடல் காண்பது முதலில் யானையை பார்ப்பது எல்லாம் அதிர்ச்சியையும் ஒவ்வாமையையும் அளிப்பதை கவனித்திருக்கலாம். [இதற்கு பௌத்தம் அந்தகரண விருத்தி என்று பெயர் சொல்லும்] அறிவுத்தளத்தில் இது இன்னமும் அதிகம். நாம் நின்றிருக்கும் கருத்து -ரசனை தளத்தை எது சீண்டினாலும் நாம் கோபம் பதற்றம் கொள்கிறோம். அது இயல்பானது. அதற்கு எதிராக ஒரு மனத்த்யாரிப்பு இருந்தால் அது நிகழ்வதில்லை. புதியவை எவையும் நம்மை சீண்டும் என்றும் நமக்கு கற்பிக்கும் எவரும் நம்மை அறைவார்கள் அல்லது அசைப்பார்கள் என்றும் புரிந்துகொண்டல் பிரச்சினை இல்லை. அந்த மனத்தயாரிப்பு நமக்கு உதவும். அந்த மனத்தயாரிப்புக்கு ஏற்கனவே புதியவற்றுக்கான தேடல் இருக்க வேண்டும். அது இல்லாதவர்களுக்கு புதிய எதுவுமே எதிர்விளைவுகளையே உருவாக்குகின்றன. 20 வருடங்களாக இதை நான் தொடர்ந்து பார்த்துக்கொண்டு வருகிறேன். புதியவற்றை பற்றி அறியும்போது அதன்மேல் எரிச்சல் கொள்ளாமல் சொன்னவன் மேல் காழ்ப்பு கொள்ளாமல் அதை நோக்கி கொஞ்சமேனும் மனம் திறப்பவர்கள் இருபதுக்கு ஒருவர் என்ற விகிதத்திலேயே உள்ளனர்.

ஜெ

திரு சந்தானராஜ் சொன்னது போலவே நானும் சுபமங்களா பேட்டிகளைப் படித்துதான் பல்வேறு இலக்கியவாதிகள் பற்றி அறிந்து கொண்டேன். என் கல்லூரிப் பருவத்தில் என் ஆங்கிலப் பேராசிரியர் சுபமங்களா இதழ்களை என்னிடம் தந்தார். அதற்கு முன் பாலகுமாரனின் தீவிர வாசகனாக இருந்தேன். ஒரே மாதிரி ஃபார்முலா வைத்துக்கொண்டு அவர் போன்றவர்கள் எழுதுகிறார்கள் என்று கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத்தான் தெரிய வந்தது. சுஜாதா எழுதியவை எல்லாம் இலக்கியமா என்று தெரியவில்லை. ஆனால் அவர் மூலம் பல வாசகர்கள் நல்ல எழுத்தாளர்களையும், கவிஞர்களையும் அடைந்தார்கள். சீரிய வாசகர்கள் புதிய வாசகர்களை அடைந்தார்கள் என்பதே உண்மை.
இப்போது அந்தப்பணியை நீங்கள் இணையத்தில் செய்து வருகிறீர்கள். மிக்க நன்றி.

ஒரு எழுத்தாளர் படைக்கும் அனைத்தும் சீரிய இலக்கியமாக இருத்தல் அவசியமா? பாலகுமாரன் ஆரம்பகாலத்தில் எழுதிய சில நாவல்கள் (மெர்க்குரிப் பூக்கள், இரும்புக்குதிரைகள் போன்றவை) மேலும் கணையாழியில் வெளியான அவரது சில கவிதைகள் (குதிரைகள் பற்றிய அவர் கவிதைகள்) இலக்கியத்தரமுள்ளவை என்றே நினைக்கிறேன். அவர் வணிக எழுத்தாளர் என்பதாலேயே தமிழிலக்கிய சூழலில் அவற்றுக்குரிய இடம் மறுக்கப்படுவதாகத் தோன்றுகிறது.
ஜெகதீஷ் குமார்.
http://www.jekay2ab.blogspot.com.

அன்புள்ள ஜெயமோகன் சார்,

எனக்கான முக்கியமான கேள்வி தீவிர இலக்கியம் ஒருவருக்கு என்ன செய்கிறது என்பது தான் ? எனக்குத் தெரிந்து தீவிர இல்க்கியம் வாசிக்கிறவர்கள் வெற்றி இல்லாதவர்களாக இருக்கிறார்கள். வசதியற்றவர்களாக வறுமையில் உழல்பவர்களாக .தன் உடலை ,தன் வாழ்க்கையை , தன் குடும்பத்தைப் பார்த்துக்கொள்ள முடியாதவர்களாக இருக்கிறார்கள். எந்த இலக்கியப் பரிச்சயமும் இல்லாத என் மனைவி, வாழ்க்கைப் பற்றிய எந்தக் குழப்பமும் இல்லாமல் தீர்க்கமாக இருக்கிறாள். வாழ்க்கையை உற்சாகமாக அனுகுகிறாள். இலக்கியப் பரிட்சயம் இல்லாத குழந்தைகளும் அப்படியே இருக்கிறார்கள்.இன்னொரு பக்கம் இலக்கியம் படைக்கிற பலர் தந்திரம் நிறைந்தவர்களாக இருக்கிறார்கள். மற்றவர்களை இலக்காரமாக நினைக்கும் திமிர் நிறைந்தவர்களாக இருக்கிறர்கள், நெஞ்சாரப் பொய் சொல்கிறார்கள்,வன்மம் கொண்டு தன்னினும் இளையோரின் வாழ்க்கையை கெடுக்கிறார்கள்? இதில் இலக்கியம் எங்கே யாருக்கு நன்மை செய்கிறது?

http://www.jeyamohan.in/?p=2476 சுவையறிதல்
http://www.jeyamohan.in/?p=7815 சுரேஷ் அவர்களின் நண்பருக்கு
http://www.jeyamohan.in/?p=758 ஒரு மலரிதழை முளைக்கவைத்தல்
http://www.jeyamohan.in/?p=387 மரபிலக்கியம் இரு ஐயங்கள்
http://www.jeyamohan.in/?p=46 கலையிலக்கியம் எதற்காக?
http://www.jeyamohan.in/?p=31 எதற்காக வாசிப்பது?

அன்புள்ள பிரபா மேலே கண்ட சுட்டிகளில் நீங்கள் கேட்ட கேள்விகளை விவாதித்த கட்டுரைகள் உள்ளன, உங்களுக்காக தேடி எடுத்தது, நினைவில் இருந்து

எளிமையான பதிலையே சொல்லலாம். நேர்மையானவர்கள் பலர் வாழ்க்கையில் கஷ்டப்படுகிறார்கள், அயோக்கியர்கள் எளிதாக வெற்றிபெறுவதையும் பார்க்கிறோம். அப்படியானால் நேர்மை எதற்காக? அதை மானுடகுலம் தவறவிட்டுவிடலாமா? உங்கள் கேள்வி இதன் இன்னொரு வடிவமே

நுண்மையான நீதி உணர்வுள்ளவர்கள் அழகுணர்வுள்ளவர்கள் இன்றைய லௌகீக வாழ்க்கையில் தோல்வியடையலாம். ஆனால் அவர்களே நம் வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் அளிக்கிறார்கள். அவர்களே நாமும் பிறரும் வாழும் வாழ்க்கையை உருவாக்கி அளிக்கிறார்கள். நேர்மையற்றவர்கள் வெல்லலாம். ஆனால் நாம் வாழும் இந்த உலகம் நேர்மையாலேயே உருவாகியிருக்கிறது. நேர்மை கொஞ்சம் இழக்கப்பட்டாலும் நாம் எவரும் சாலையில் நடமாட முடியாது.

வென்றவர்களை விட தோற்றவர்களே இந்த உலகை நிர்மாணிப்பதில் பங்களிப்பாற்றுகிறார்கள். கருணாநிதி ஓர் அரசியல் வெற்றி. காந்தி ஒர் அரசியல் தோல்வி

ஒரு சாமானியமனம் வெற்றியை தேர்வுசெய்யலாம், ஆனால் அந்த தோல்வியே மகத்தானது என்றே நுண்ணுணர்வுள்ளவன் சொல்வான்

ஜெ

ஒரு பயணத்தின் போது கல்கியின் விசிறியான நண்பருடன் நீண்ட விவாதம் செய்ய நேரிட்டது. ‘என்ன உங்க சிவகாமி அம்மா சபதத்தை நிறைவேற்றிவிட்டாளா’ என்று அதீத கற்பனை வாசிப்பாளர்களையும் எழுத்தாளர்களையும் கிண்டலடிக்கும் வசனம் ஜெ.ஜெ. சில குறிப்புகளில் உண்டு. அதிலிருந்து துவங்கியது விவாதம். அது வாசிப்பின் ஒரு நிலை என்றும் அதிலிருந்து மேலே இலக்கிய வாசிப்புக்கு வரவேண்டும் என்றும் நான் சொன்னேன். அவனோ அது தாழ்வானது என்றும் மேலேறி இலக்கியத்துக்கு வரவேண்டும் என்று சொல்வதை ஏற்கமுடியாது என்றும் வாதிட்டான். அது வேறு genre என்று வேண்டுமானால் ஒப்புக்கொள்ளலாம் என்றான்… எனினும் ஒரு நாள் நான் சொன்னதை உணர்வான் என்றே நம்புகிறேன்… இணையத்தில் உங்கள் பதிவுகள் பலவும் காடு நாவலும் அவனுக்கும் பிடித்திருக்கின்றன… அந்த வகையில் அவனை வாசிப்பில் வைத்திருப்பதற்கு வணிக எழுத்துகள் பயன்பட்டிருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது…

/வணிக எழுத்து இலக்கியத்துக்கு ஆட்களைக் கொண்டுவந்தது என்பது ஒரு மாயை./

At least in my own experience it is not true.

The first novel I read was “thillana Moganambal” which was published in Vikatan in 60s. I was about 10 yrs old and my father used to shout at me “are you going to become a dancer?’ From this novel, I went to read other novels, finished all Tamil fiction books in the school library, then village library. Since there was no Tamil fiction left, I went to read Tamil science & Russian novels published by Soviet Union, then to history, literature, religion, philosophy, then to english books in that order. Today I do not read or relish reading light novels but even for relaxation only serious books. But what I am today started with “Thillana M…” the first step to a great and long journey.

jas

அன்புள்ள ஜாஸ், நானும்கூடத்தான் கல்கி சாண்டில்யன் அகிலன் வழியாக வந்தேன். தமிழ் வணிகக் கேளிக்கை எழுத்தில் நான் படிக்காத நூல்கள் மிகமிகக் குறைவாகவே இருக்கும். என்ன சிக்கல் என்றால் படித்த எல்லாமே என் நினைவிலும் வேரு இருக்கின்றன))

ஆனால் இந்தவ்ழியாக வராதவர்கள் மேலும் எளிதாக உள்ளே வந்தார்கள் என்பதை கண்டிருக்கிறேன். நான் என்னை ஒரு ‘கல்வியழித்தலுக்கு’ ஆளாக்கிக்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. அதற்கு பலர் வழிகாட்டினார்கள். நேராக இலக்கியத்துக்கு வந்தவர்களுக்கு அந்தச் சிக்கலே இருக்கவில்லை

இது என் குழந்தைகள் விஷயத்தில் இப்போது நான் பார்ப்பது. இருவருமே மகத்தான வாசகர்கள். என்னைவிட சிறந்த வாசகர் என அஜிதனைச் சொல்லலாம். ஆனால் அவர்கள் கொஞ்சம்கூட வணிக கேளிக்கை எழுத்தை வாசித்தது இல்லை. அது அவர்களை நேராக உச்சியில் இருந்த்ே தொடங்கச் செய்கிறது.

அன்புள்ள ஜெ,
புதுமைப்பித்தனை இலக்கியத்தின் உச்சமாகவும் சுஜாதாவினை இலக்கியத்தின் ஆரம்ப நிலையாகவும் தாங்கள் தெரிவிப்பதன் பொருள் எனக்கு விளங்கவில்லை. “கல்கி”யின் திணிக்கப்பட்ட நகைச்சுவையை போல் அல்லாது, புபி மற்றும் சுஜாதாவின் எழுத்துக்களில் அங்கதம் இயல்பாகவே இடம்பெறும்.”அங்கதம், இலக்கியத்தின் இன்றியமையாத தன்மைகளுள் ஒன்று” என நீங்கள் ஒருமுறை சொன்னதாய் நினைவு.இருவருமே-புபி,சுஜாதா- நகைச்சுவயினை மிகையில்லாது தமது எழுத்துக்களில் பதிவுசெய்தனர்.
இருவரின் படைப்புகளுமே கண் முன்னே நடக்கும் சம்பவங்கள்,அதன் சமூக பின்ணணி,அதில் கதாபாத்திரங்களின் பங்களிப்பு எனும் ரீதியிலேயே பயணிக்கின்றன.மனிதனின் ஆழ்மன உணர்ச்சிகளை இருவருமே தமது எழுத்துகளில் வெளிக்கொணர்ந்ததாய் தெரியவில்லை. உணர்ச்சிகளை மேலோட்டமாக கூறிவிட்டு காட்சியமைப்புகளிலேயே தமது திறனை அவர்கள் வெளிக்காட்டுகின்றனர்.கோபம்,தன்னிரக்கம்,கன்ணீர் போன்ற உணர்ச்சிகளின் உக்கிரங்களை தவிர்த்துவிட்டு சமூகத்தின் தினசரிகளின் மீதே தனது கவனத்தினை அவர்கள் செலுத்துகின்றனர்.ஆனால் நிகழ்வுகளின் ஆழம்வரை பயணித்து ,எழுத்தினில் சுவாரசியம் கூட்டியதன் மூலம் அவர்கள் அனைத்து தரப்பு மக்கள்களையும் கவர்ந்தனர்.புபி-தனது காலத்திற்கு பின்னர், சுஜாதா-தனது காலத்தின் போதே…
சுஜாதாவினது எழுத்தினில் இருந்த உற்சாகம் புபியினிடம் இல்லாததற்கான காரணம் அவரது வறுமையாகவும் இருக்கலாம்.இருவருமே இலக்கியத்தினை நன்கு அறிந்தவர்கள்,ஆனால் தவிர்த்திருக்கிறார்கள் என்பது என் கருத்து. இவ்வாறு இருவரது எழுத்தின் அடிநாதமும் ஒன்றாக இருக்க…எதனை மையமாக கொண்டு இவர்களை வேறுபடுத்துகிறீகள்…? காலத்தினை கணக்கீடாக கொள்ள இயலாது,ஏனெனில் காலத்தின் வசம் சிக்கும் படைப்பினை எப்படி இலக்கியமாக கருதமுடியும்?
அன்புடன்: துரோணா

அன்புள்ள ஜெயமோகன்,

கேளிக்கை vs “இலக்கியம்” விவாதங்கள் இத்தனை தூரம் வளரும் என்று எதிர்பார்த்தீர்களோ என்னவோ. :-)

கேளிக்கை எழுத்திலும் இலக்கியம் உண்டு என்றும் அது இலக்கியத்தின் இன்னொரு genre என்றும் கல்கி vs புதுமைப்பித்தன் பதிவில் நான் கேட்ட போது சொல்லி இருந்தீர்கள்.

கேளிக்கை எழுத்திலிருந்து மற்ற இலக்கியத்துக்கு வருவது, இல்லை நேரடியாக வருவது, இல்லை அந்த genre-ஏ போதும் என்று இருப்பது எல்லாம் அவரவரின் தனிப்பட்ட பயணம் இல்லையா? இதை பொதுப்படுத்த முடியுமா? உங்களுக்கு நீங்கள் படித்த கேளிக்கை எழுத்தை எல்லாம் “அழித்து” மீள்பிறவி எடுக்க வேண்டி இருக்கிறது. எனக்கு அப்படி இல்லை. அஜிதன் நேரடியாக வந்துவிட்டார். என் நண்பர்கள் சிலர் சாதாரணமாக கேளிக்கை எழுத்தை படிப்பார்கள், அபூர்வமாகத்தான் “இலக்கியத்தை” படிக்கிறார்கள், அவர்களுக்கும் அதை ரசிக்க முடியத்தான் செய்கிறது. சிலர் வணிக எழுத்து மூலம் வருகிறார்கள், பலர் வணிக எழுத்திலேயே தங்கி விடுகிறார்கள் (வணிக எழுத்தின் nature அப்படி – அகதா க்ரிச்டிதான் உலகின் மிக பிரபலமான எழுத்தாளர் என்று எங்கோ படித்தேன்.) சிலருக்கு வணிக எழுத்தை தாண்டி ஒரு உலகம் இருக்கிறது என்று தெரிவதில்லை (எனக்கு தமிழில் அப்படி ஒரு உலகம் இருக்கிறது என்று ஒரு இருபது இருபத்தைந்து வருஷத்துக்கு முன்னால்தான் தெரியும், ஆங்கிலத்தில்தான் அது வரை இலக்கியத்தை தேடிக் கொண்டிருந்தேன்.) // இரண்டாவதாக, கேளிக்கை எழுத்தை வாசித்து பழக்கப்பட்டுவிட்ட ஒருவர் தன்னை உடைத்து வார்க்காமல் இலக்கியம் வாசிக்க முடியாது. // என்று எழுதுவது உங்கள் அனுபவத்தை பொதுப்படுத்துகிரீர்களோ என்று தோன்றுகிறது. நான் எம்ஜிஆர், ரஜினி, அமிதாப் படம் பார்த்து பழகியவன். எனக்கு அப்ராஜிதொவும் ராஷோமானும் முதல் முறை பார்த்த பார்த்த போதே நான் பார்த்த பத்து சிறந்த படங்களில் இவை இருக்கின்றன என்று தெரிந்தது. நம்மூரில் மசாலா படம் மட்டும் பார்த்து பழகிய பலர் இங்கே வந்து முதல் முறை நல்ல ஜப்பானிய, இரானிய, ஆங்கில, வங்காள டிவிடிகளை பார்த்து புல்லரித்துப் போவதை நான் பல முறை கண்டிருக்கிறேன்.

சரி என் அனுபவத்தை பொதுப்படையாக்குகிறேன் :-) – தெரியாத குறையே “இலக்கியத்துக்கு” வரும் பயணம் தடைப்பட காரணம் என்று எனக்கு தோன்றுகிறது. எது படிக்க வேண்டிய புத்தகம், எது பார்க்க வேண்டிய சினிமா என்று பிறக்கும்போதே ஞானோதயத்தோடா பிறக்கிறோம்? யாரவாது சொன்னால்தானே தெரிகிறது? அலை ஓசைக்கும் சித்திரப்பாவைக்கும் சமுதாய வீதிக்கும் சாகித்ய அகாடமி அவார்ட் கொடுக்கப்பட்டால் அதுதான் இந்த மொழியின் உச்ச இலக்கியம் என்றுதானே நினைப்போம்? சரி சித்திரப்பாவையில் எதோ கொஞ்சமாவது விஷயம் இருக்கிறது, குறிஞ்சி மலரின் லட்சியவாதம் ஓரளவு பரவாயில்லாமல் வந்திருக்கிறது, பெர்னார்ட் ஷா, பெர்டோல்ட் பிரெக்ட் அளவு வர நாளாகும் என்று நகர்ந்துவிடத்தானே தோன்றும்? ஆங்கிலத்தில் இந்த பிரச்சினை இல்லை – கேளிக்கை “இலக்கியம்”, மற்ற “இலக்கியம்” என்பவற்றின் உச்சம் ஒரு பாடப்புத்தகத்தில் கூட தெளிவாக சொல்லப்படுகிறது. போகிற போக்கில் “History of English Literature” என்கிற மாதிரி தலைப்பு உள்ள ஒரு புத்தகத்தை புரட்டினால் ஓரளவு நல்ல ஐடியா கிடைத்துவிடும். அப்படி தேடித் பிடித்து படிக்கும்போது எனக்கு காஃப்கா ஒத்து வராது என்று மெடமார்ஃபாசிஸ் புத்தகம் படிக்கும்போதே தெளிவாக தெரிந்தது. மோபி டிக் எனக்கு சரிப்படும் என்பதும் தெளிவாகத் தெரிந்தது. அப்படி தமிழில் நான் தேடிக்கொண்டிருந்த போது இந்த மாதிரி புத்தகங்கள் பொதுவாக தொல்காப்பியத்தையும், திருக்குறளையும் பற்றி பேசினவே ஒழிய இருபதாம் நூற்றாண்டு புனைகதைகளை பற்றி பேசவே இல்லை.எனக்கு இருபது வயது ஆன பிறகுதான் கணையாழி என்று ஒரு பத்திரிகை இருப்பதே எனக்கு தெரியும். க.நா.சு.வின் “படித்திருக்கிறீர்களா” என்ற புத்தகத்தை படிக்கும் வரை கல்கி, சாண்டில்யன், சுஜாதா தாண்டி தமிழ் புனைகதைகள் மிக அபூர்வம் என்றே நினைத்தேன் (எனக்கு அப்போது தெரிந்த தமிழ் “இலக்கியம்” ஜெயகாந்தன், சாயாவனம், தலைமுறைகள் அவ்வளவுதான்) அவர் சொன்ன புத்தகங்களில் பல இத்தனை நாளாகியும் கிடைக்கவில்லை என்பது வேறு ஒரு சோகம். நீங்கள் ஒரு லிஸ்ட் போட்டிருக்கிறீர்கள், ப. சிங்காரம் என்று ஒரு எழுத்தாளரைப் பற்றி பலரும் கேள்விப்பட்டோம். இல்லாவிட்டால் யாருக்கு தெரியும்? இப்படி இதை படியுங்கள், அதை படியுங்கள் என்று தீவிரமாக சொல்பவர்கள், பதிப்பவர்கள் இல்லாததே தமிழின் “அடுத்த கட்ட இலக்கியங்கள்” வரைக்கும் கேளிக்கை எழுத்தைப் படிப்பவர்கள் வர முடியாததற்கு காரணம் என்று நினைக்கிறேன்.

இலக்கியத்தின் வரையறை என்பதே கொஞ்சம் கஷ்டமான விஷயம். “அடுத்த கட்ட இலக்கியம்” என்பதே அவரவரை பொறுத்தது. எனக்கு காஃபகா சரிப்படவில்லை என்றால் அவர் எழுதியது மற்றவருக்கு இலக்கியம் ஆக இருக்காதா என்ன? நான் படித்த எல்லா புத்தகங்களிலும் எனக்கு மிகுந்த மன எழுச்சியை கொடுத்த புத்தகம் “டு கில் எ மாக்கிங்க்பர்ட்” டால்ஸ்டாயை விடவும், மார்க்வேசை விடவும், பின் தொடரும் நிழலின் குரலை விடவும், புதுமைப்பித்தனை விடவும் அது எனக்கு உயர்ந்த புத்தகம். அப்படி நினைப்பவர்கள் மிக அபூர்வம்! அதனால் என்ன? அதைப் போலவே ரமணி சந்திரனே யாருக்காவது இலக்கியமாக இருக்கலாம். அவர் டால்ஸ்டாயையும் படித்துவிட்டு அந்த முடிவுக்கு வந்திருந்தாள் அவரது ரசனை, வரையறை என்று விட்டுவிட வேண்டியதுதான். ஆனால் அவருக்கு டால்ஸ்டாய் இலக்கியத்தின் உச்சம் என்று கருதப்படுகிறார் என்பது தெரிந்தால்தானே அவர் படிப்பார்?

அப்படி புத்தகங்களை பற்றி க.நா.சு.வும், சுஜாதாவும், இப்போது நீங்களும்தான் எஸ்.ரா.வும்தான் எழுதுகிறீர்கள். உங்கள் கருத்துகள், ரசனை எப்போதும் எனக்கு ஒத்து வருவது இல்லை. குறிப்பாக நீங்கள் கேளிக்கை எழுத்தில் முக்கியமானது என்று கருதுவது பல எனக்கு குப்பையாக இருக்கிறது. ஆனால் எதை முயற்சி செய்யலாம் என்று தெரிகிறது.

அப்புறம் பொன்னியின் செல்வன் ரொமான்ஸ் என்று சொன்னால் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டியதுதான். ஆனால் பாலகுமாரனின் சில கதைகள் – பந்தயப்புறா மட்டுமே இப்போது நினைவு வருகிறது – “அடுத்த கட்ட இலக்கியம்தான்” என்று நினைக்கிறேன். அவர் எழுதிய சில சிறுகதைகள் – தன் குழந்தை இறக்கும்போது பணம் வரும் என்று யோசிக்கும் வேலை இழந்த ஒரு தகப்பன், கதை பேர் நினைவில்லை – நல்ல இலக்கியமே.

திரு ஜாஸ் அவர்களுக்கு,
நானும் கூடக்கல்கி,அகிலன்,நா.பா.,கொத்தமங்கலம் சுப்பு வழி வாசிப்புக்குள் வந்தவள்தான்.
உங்கள் கடிதத்துக்கான பதிலாக ஜெ,எம்மும் அதையேதான் சொல்லியிருக்கிறார் .

அவ்வகை வணிக எழுத்து இலக்கியத்துக்கு ஆளைக் கொண்டு வந்தது மாயை என்றுதான் ஜெ,எம் சொல்கிறாரே தவிர அது வாசிப்புக்கு ஆளைக் கொண்டு வந்தது என்பதை அவர் மறுக்கவில்லை.
வணிக கேளிக்கைப் படைப்புக்களை இலக்கியம் என்ற சொல்லால் அவர் எங்குமே குறிப்பிடவில்லை.மாறாக அவற்றை எழுத்துக்கள் என்றுமட்டுமே அவர் குறிப்பிடுகிறார்.
எழுதப்படும் எல்லா எழுத்துக்களுமே இலக்கியமாகி விடுவதில்லை.

‘மரத்தை மறைக்கும் மாமத யானைகள் ‘ போல் தடைக் கற்களாக நின்றபடி இலக்கியத்துக்கு சென்று சேரும் வழியை அவை அடைத்து விடுகின்றன அல்லது தாமதப் படுத்தி விடுகின்றன என்று அவர் சொல்வதாகவே நான் அர்த்தப்படுத்திக் கொள்கிறேன்.

ஒரு காலத்தில் இக்கால இலக்கிய வரலாறுகளிலும்,திறனாய்வுகளிலும் தமிழ்ப்புனைகதைப் பரப்பை அகலப்படுத்தியவர் கல்கி,ஆழப்படுத்தியவர் புதுமைப் பித்தன் என்று எழுதப்பட்டிருப்பதையே கிளிப் பிள்ளைகள் போல ஆசிரியர்களும், மாணவர்களும் சொல்லிக் கொண்டிருந்ததுண்டு.
அத்தகைய பிரமைகளைத் தகர்த்தாக வேண்டிய காலகட்டத்தில் நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்பதை மட்டும் நினைவுபடுத்திக் கொண்டால் போதுமானது.

இன்றைக்கு இருக்கும் வாசிப்புக்கான சூழலில் இப்படிச் சொல்லலாம். வாசிப்பதை மூச்சாகக்கொண்டிருக்கும் மனிதர்களுக்கானது (மூச்சுக்காற்று சரியான கறார் விகிதத்தில் இருக்கவேண்டும்-) அதாவது வாசிப்பதே வாழ்வு என்கிறவர்களுக்கானதுதான் இலக்கியம். வாசிப்புப்பசி, ..பசியெடுக்கும்போது படிப்பவர்கள், தாகமெடுக்கும்போது படிப்பவர்கள் என அவரவர் தேவைக்கேற்றாற்போல எழுத்துக்கள் இருக்கின்றன.அதைத்தீர்மானிப்பது அவரவருடைய வாசிப்புப்பழக்கமே.நல்ல வாசிப்புப்பழக்கம் சிலருக்குத்தான் கிடைக்கிறது.எனவே வாசகர்களை முற்றிலுமாக குறைகூறமுடியாது.

வாசிப்பை ஒரு மனப்பழக்கமாக்கக்கூடிய கல்வி முறை இல்லை.
சிலர்தான் வாசிப்பை தங்கள் பழக்கமாகக்கொள்கிறார்கள்.அதில் சிலருக்குத்தான் வாசிப்பு என்பது மூச்சுப்போலாகிறது.
அனேகருக்கு தேவை கதைகள். கதை கேட்பதில் எல்லாருக்கும் இன்பம் இருக்கிறது.
முன்பு கதைகளை சொல்லக்கேட்டோம். பத்திரிகைகள் வெளிவந்தபோது கதைகேட்கும் இன்பம் கதை படிக்கும் இன்பமாகிவிட்டது.
அவை எழுத்தில் கதை சொல்லத்தொடங்கின.எழுத்தில் கதை சொன்னவர்கள் எழுத்தாளார்கள்.மிக எளிமையாக சிக்கலில்லாமல் கதை சொல்பவர்கள்தான் வணிக எழுத்தாளர்கள்.அனேகர் கதைக்காக படிக்கிறார்கள் அவ்வளவுதான்.
அனேகருடைய வாசிப்புப்பழக்கம் என்பது இந்தக்கதை படிக்கும் ஆவலால் வளர்ந்தது. அனேகர் வாசிப்புப்பழக்கத்தை அம்புலிமாமாவில் தொடங்கி ஆனந்த விகடன் படித்து வளர்ந்திருக்கிறார்கள்.

வணிக எழுத்துக்களின் இலக்கு வாசிப்புப்பழக்கமில்லாதவர்களை நோக்கியது.அவர்களை கவர்ந்திழுத்து கதை சொல்வது. அதனால்தான் கதைசொல்லும் காட்சி ஊடகங்களின் முன் அது தளர்ந்துபோகிறது.
.
சில எழுத்துக்கள் ஒரு அனுபவத்தை ஒரு வயதுக்குரிய ஒரு பருவத்துக்குரிய சாயலைக்கொண்டிருக்கின்றன. அந்தப்பருவத்துக்கு அவை தேவையாயிருக்கின்றன. காலங்கடந்தபின் அவற்றை நாங்கள் மீண்டும் படிப்பதில்லை.
நல்ல இலக்கியங்கள் ஒவ்வொருமுறை படிக்கும்போதும் ஒவ்வொரு வயதில் படிக்கும்போதும் ஒவ்வொரு அனுபவத்தைத்தரும்.
தொலைக்காட்சியில் போரும் சமாதானமும் என்ற நூலை வாசித்த அனுபவத்தை பற்றிய உரையாடலில். ஒரு பெண் சொன்னார் இளம் வயதில் படித்தபோது அதன் காதல் பாத்திரங்களின் தாக்கம் தன்னை ஆட்கொண்டதென்றார். பிறகு மீண்டும் சிலகாலம் கழித்துப்படித்த போது அது வேறொரு அனுபவத்தை வேறோரு பாத்திரம் மூலமாகத்தந்ததென்றார்.
இப்படி அனுபவத்தை வாசிப்பினூடாகப்பெறவேண்டு மென்றால் வாசிப்பினூடாக கற்பனையுலகம் விரியவேண்டும்.சிறுவயதில் ஏற்படும் வாசிப்புப்பழக்கம் இப்படி இயல்பாக உருவாகிவிடுகிறது.

குழந்தைகளுக்கு வாசிப்புப்பழக்கத்தை உருவாக்கவேண்டும்.வாசிப்பு என்பதை இயல்பாக்கவேண்டும்.எதையுமே வாசிப்பினூடாக விளங்கிக்கொள்கிற ஆற்றலை வளர்க்கவேண்டும். அதற்கு ஜெ இன் இலக்கியமோ எஸ்ராவின் இலக்கியமோ தேவையில்லை.
மொழி மாநாடுகளுக்கு செலவழிக்கப்பட்ட கோடிகள் போதும்.
நல்ல ஓவியங்களோடு பல படிமுறைகளில் தமிழில் சிறுவர் குழந்தைகளுக்கான நூல்கள் அச்சிடப்படவேண்டும்.தினமும் அவர்கள் ஒரு புத்தகத்தையாவது வாசிக்கவேண்டும்.வாசிப்புப்பழக்கம் அவர்களின் இயல்பாகவேண்டும். என்ன நடக்கும்?…..மேலோட்டமான வாசிப்புப்பழக்கமற்றுப்போகும்.கதையை மட்டும் பார்க்கும் கதைகேட்கும் மனப்பாங்கு போய் வாசிக்கும் மனப்பாங்கு வந்துவிடும்.ஒரு காட்சியைப்பார்த்தால் அட இதை ஓவியமாக்கினால் எப்படியிருக்கும் என்று ஓவியப்பழக்கமுள்ளவர்கள் வண்ணமயமாக யோசிப்பதுபோல வாசிப்புப்பழக்கமுள்ளவர்கள் அதை வார்த்தையில் பார்க்க ஆசைப்படுவார்கள்.
இந்த ஆசையுள்ளவர்கள் இன்று குறைவு.
பின்னூட்டங்களைப்படிக்கும்போது இன்றைய வாசிப்பு முறையில் ஒருவர் இலக்கியத்தை அடைய நடுத்தர வயதாகிவிடுகிறது. என்பது . தெரிகிறது.
கல்வி முறையில் வாசிப்பு என்பது ஒரு உப பாடமாக இருக்கும் வரையில் வணிக எழுத்துக்கள் ஈர்க்கும் கொக்கி மாட்டியிருக்கத்தான் வேண்டியிருக்கும்.அந்தக்கொக்கியில்தான் வாசிப்புப்பழக்கம் தொங்கிக்கொண்டிருக்கிறது.
அதற்கான மாற்றுமருந்து சிறுவர் இலக்கியம். வாசிப்புப்பழக்கத்தை சிறுவயதில் ஏற்படுத்துவதுதான்.நீதிக்கதைகளை சொல்லி நல்வழிப்படுத்துவது மட்டுமல்ல அது.
ஒரு பத்து வயது வரை குழந்தை மனம் magical realistic சிந்தனை முறையைக்கொண்டிருக்கும். வாசிப்புப்பழக்கம் எழுத்தோடு கற்பனையைத்தொடுக்கும். எழுத்துகளினூடான மாய உலகம் திறக்கும் கதவின் சாவி அந்தக்காலத்துக்குள்தான் இருக்கிறது.கற்பனையத்தூண்டி சிருஷ்டிக்கும் ஆற்றலைத்தூண்டும். சிறுவர்களுக்கு ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட வாசிப்புச்சூழலை வீட்டிலும் பள்ளியிலும் தமிழில் கல்வி முறையினூடாக ஏற்படுத்திக்கொடுக்கவேண்டும்.
எங்களுக்கு ஒரு ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட வாசிக்கும் சூழல் கிடைப்பதில்லை/கிடைத்ததில்லை. கிடைத்ததைப்படித்து வளருகிறோம்.
அப்படித்தேறியவர்களில் வாசிப்பவர்கள் /தீவிரமாகவாசிப்பவர்கள் எனச்சிலரே எஞ்சுகின்றனர். அந்தச்சிலருக்குள்தான் இந்த உரையாடல் நடக்கிறது.
இந்தச்சிலருக்கு கிடைத்த சூழலைக்கொண்டு அவர்கள் வாசிப்புலகத்துக்குள் வந்து இலக்கியத்துக்குள் காலடி வைக்கக்கூடியதாயிருந்தது.
இலக்கியம் கிடைத்திருந்தால் இலக்கியத்தைப்படித்து தொடங்கியிருப்பார்கள்.
நன்கு வாசிப்பு பயிற்றுவிக்கப்பட்ட சிறுபிள்ளை கிடைத்தால் இலக்கியத்தை மிகவிரைவிலேயே படிக்கத்தொடங்கிவிடும். ஏனென்றால் அது வாசிப்பதற்காக வாசிக்கும் மனத்தைக்கொண்டிருக்கும்.
அப்படி ஆழமானவாசிப்புப்பழக்கமுள்ள தலைமுறை உருவாகிவிட்டால் அங்குதான் நான் இலக்கியம் படிப்பதில்லை பொழுதுபோக்குக்கு கதைகள் படிக்கிறேன் என்பார்கள் இலக்கியத்தை தெரிந்துகொண்டு.

இலக்கியம் மட்டுமல்ல உலகின் பல விடயங்களை விளங்கிக்கொள்வதற்கு ஆழமான வாசிப்பும் அதையொட்டிய சிந்தனையும் தேவை.வாசிப்பு பழக்கத்தை வளர்த்து விளங்காததையும் படித்தறியும் ஆற்றலையும் உருவாக்கியிராத/ உருவாக்கமுடியாத இன்றைய சூழலில்,
எழுத்துக்களை தரம்பிரித்து இது நல்ல இலக்கியம் இது வணிக எழுத்து என்று குரல் கொடுத்துக்கொண்டிருப்பது வாங்கும் ஆட்கள் ஆருமற்ற சந்தையில் இந்தப்பொருள் நல்ல பொருள் என்று கூவிக்கொண்டிருப்பதாக பலருக்குத்தோன்றுவதில் ஆச்சரியமில்லை!
.

ஒரு விஷயம் சரியாக பிடிபடாமல் யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன், இப்போதுதான் தெளிவாக வருகிறது. “வணிக” எழுத்து இலக்கியத்துக்கு ஆள் கொண்டு வந்து சேர்க்கும் என்பது மாயை என்று எழுதி இருந்தீர்கள்; (எனக்கு இசைவில்லாத ஒரு வாதம்). பாலகுமாரனை படிப்பவர்களுக்கு தி.ஜா.வுக்கு, கு.ப.ரா.வுக்கு நகர்வது கஷ்டமா என்ன?

Dear jm dont expect us to compare balakumaran with other writers . Comparing itself is insult to him . He is not a writer . He is The Writter