கென்யா வந்து வரும் ஜூலையோடு ஒன்பது வருடங்களாகிறது. 2006-ல் ஓசூரிலிருந்து மும்பைக்கு மாறியபோது உடன் வேலை செய்த சேலத்து நண்பர் குடும்பத்தை சேலத்தில் விட்டுவிட்டு கென்யா கிளம்பினார். கென்யாவில் இரண்டு வருடங்கள் வேலை செய்துவிட்டு அடுத்த மூன்று வருடங்களில் உகாண்டாவையும் சவுதியையும் சுற்றி மறுபடி கென்யாவில் அவர் செட்டிலானபோது, மும்பையிலிருந்த என்னை அழைத்து “கென்யா வருகிறாயா?” என்றார்.
அதற்கு முன்பு, ஒரு மும்பை தனியார் மனிதவள நிறுவனத்திடமிருந்து ‘கென்யா கொய்மலர் வளர்ப்பு பண்ணைகளில் வேலைசெய்ய விருப்பமா?’ என்று கேட்டுவந்த இரு மின்னஞ்சல்களுக்கு, மிகுந்த யோசிப்பிற்கு பின் ‘நன்றி; இப்போதைக்கு அந்த விருப்பம் இல்லை’ என பதில் அனுப்பியிருந்தேன். காரணங்களில் முதன்மையானது ’ஆப்பிரிக்க’ நாடுகளில் ஒன்றிற்கு செல்வதற்கு மிகுந்த தயக்கம் இருந்தது. எதனால் இந்த மனப்பதிவு ஏற்பட்டதென்று தெரியவில்லை; கேள்விப்பட்ட, படித்த வன்முறைகள்; குடும்பத்தோடு செல்லும் பட்சத்தில் சமூக சூழல் ஒத்து வருமா என்ற யோசனை. மேலும் முன்முடிவான, வேலைக்கு வெளிநாடு செல்வதென்றால் மலர்த்துறையில் ஐரோப்பிய நாடுகளில் ஒன்று அல்லது ஆஸ்திரேலியாவிற்கு முயற்சிக்கலாம் என்ற எண்ணம்.
2011-ல் சேலம் நண்பர் அழைத்தபோது, போய்தான் பார்க்கலாமே என்று தோன்றியது. பெண் ‘இயல்’ நான்காம் வகுப்பிலிருந்தாள். பள்ளி வசதிகள், குடும்பத்திற்கான மாத செலவுகள், பாதுகாப்பான குடியிருப்பு, மருத்துவ வசதிகள் பற்றி எல்லாம் நண்பரிடம் பேசி விவரங்கள் அறிந்துகொண்டு தெளிந்து கிளம்பியபோதும், புதுநிலம் எப்படி இருக்கப்போகிறதோ என்ற எதிர்பார்ப்புகளும், மெல்லிய தவிப்பும் மனதில் உடனிருந்தன. ஆப்பிரிக்க நாடுகள் சுற்றும் இருசக்கர வாகன நிறுவனத்தின் விற்பனைப் பிரிவில் பணிபுரியும் கோவை கல்லூரியில் உடன்படித்த காந்தியிடம் கென்யா செல்வதாக சொன்னபோது, அவன் தந்த ஒரே ஒரு அறிவுரை “தவறான நேரத்தில், தவறான இடத்தில், தவறான சூழலில் இருப்பதை தவிர்க்கவேண்டும்” என்பதுதான்.
கோவை விமானநிலையத்தில் ஏர் அரேபியா முகப்பில் பயணப் பைகளை எடைபோட்டு உள்ளனுப்பிவிட்டு டிக்கெட்டுகளை வாங்கிக்கொள்ளும்போது உதவி இளைஞன் “சார், கென்யாவுக்கா போறீங்க?; பாதுகாப்பான நாடா அது?” என்று கேட்டான் (புதிதாய் வேலைக்கு சேர்ந்திருப்பான் போலும்). புன்னகைத்தபடி “நண்பர்கள் இருக்கிறார்கள்; முதல்முறை செல்கிறேன்” என்று பதிலளித்தேன். இமிக்ரேஷனில் அழைப்புக் கடிதத்தையும், மஞ்சள் காய்ச்சல் தடுப்பூசி சான்றிதழையும் காட்டச் சொன்னார்கள். காத்திருப்பில் அமர்ந்திருந்தபோது, முதல் வாயில், சென்னை விமானத்திற்கான வரிசையில் அனந்த் வைத்தியநாதனும், டான்ஸ் மாஸ்டர் கலாவும் நின்றிருந்தார்கள்; ஏதேனும் கோவை நிகழ்ச்சிக்கு வந்து திரும்புகிறார்கள் போலும்; இயல் போய் ஹலோ சொல்லிவிட்டு வந்தார்.
ஷார்ஜாவில் விடிகாலை இறங்கும்போது அந்நேரத்திலும் காற்றில் மெல்லிய வெப்பமிருந்தது. விமான நிலையத்தினுள் வரி தீர்வயில்லா கடைகள் வரிசையாய் கலர் விளக்குகளோடு மின்னின. எங்கு பார்த்தாலும் பெரும்பாலும் நீண்ட வெள்ளை அங்கிகள்; கண்கள் மட்டும் திறந்துவிட்டு முழுதும் கறுப்பு நீளுடை அணிந்த பெண்கள். உள்ளேயே மும்பை உணவகம் ஒன்றிருந்தது. காபி குடித்துக்கொண்டிருக்கும்போது, ஏர் அரேபியா அலுவலர் ஒருவர் உள்ளே வந்து “சென்னை…சென்னை…சென்னை பயணிகள் யாரேனும் இருக்கிறீர்களா?” என்று ஆங்கிலத்தில் சத்தமாய் கூவினார். எனக்கு “சிதம்பரம்…மாயவரம்…சீர்காழீஈஈஈ…” ரைமிங் சாயலில் கேட்டது. மேஜை மேலிருந்த மெனு கார்டை புரட்டியபோது இட்லி, நெய் ரோஸ்ட், மசால் தோசையிலிருந்து, பாவ் பாஜி, தாபேலி வரை நம்மின் பெரும்பாலானவற்றின் பெயர் இருந்தது.
வான் போக்குவரத்து நெரிசலால்(!?) நைரோபி விமானம் ஒருமணி நேர தாமதம் என்ற அறிவிப்பு வந்தது. வாயில் முகப்பருகில் காத்திருக்கலாம் என்று பாதுகாப்பு சோதனைக்கு சென்றோம். நீண்ட வரிசை; ஏகப்பட்ட கெடுபிடிகள்; காவலர்கள் அனைவரும் கடுமையான முகபாவத்தோடு; அவர்கள் மொழியே மெல்லிய பதட்டம் தந்தது. ’அர்கோ’-வின் இறுதிக்காட்சி தேவையில்லாமல் எனக்கு ஞாபகம் வந்தது. சோதனைகள் முடிந்து படிகளில் இறங்கி தரைத்தளத்திற்கு சென்றபோது மதுரை பெரியார் பேருந்து நிலையத்தில் நுழைந்தது போல் இருந்தது – மக்கள் கூட்டம். குஜராத்தியும், தெலுங்கும் காதில் விழுந்தன. சக்கர நாற்காலியில் ஒரு முதுபயணியை அழைத்துவந்த ஏர் அரேபியா சிப்பந்தி நாங்கள் தமிழ் பேசுவதை பார்த்து “சார், கோயம்புத்தூர்லருந்து வர்றீங்களா? எங்க போறீங்க?” என்றார். பேசியதில் அவர் ஊர் கும்பகோணம் என்றும், ஷார்ஜா வந்து இரண்டு வருடங்களாகிறதென்றும் சொன்னார்; சம்பளம் குறைவுதான், பெரிதாய் ஒன்றும் சேமிக்க முடியவில்லை என்றார்.
மதியம் ஒரு மணிக்கு விமானம் நைரோபியில் தரையிறங்கியபோது, வெளியில் வெப்பநிலை 25 டிகிரி செல்சியஸ் என்று அறிவிப்பில் தெரிவித்தார்கள். இமிக்ரேஷனில் பணம் செலுத்தி மூன்று மாதத்திற்கான சுற்றுலா விசா வாங்கிக்கொண்டபோது (இரண்டு வருட வேலை விசா இரண்டரை மாதங்கள் கழித்து நிறுவனம் மூலம் விண்ணப்பித்து கிடைத்தது) பெண் அலுவலர் “கென்யாவிற்கு நல்வரவு; உங்கள் கென்ய நாட்கள் சிறப்பாய் அமையட்டும்” என்றார். சோதனையில் காவலர்கள் பயணப்பைகளை திறக்கச்சொல்லி மேலும் கீழும் புரட்டினார்கள். “நண்பர்கள், உறவினர்களுக்கு பரிசுப் பொருட்கள் ஏதேனும் கொண்டு வந்திருக்கிறீர்களா?” என்று விசாரித்தார்கள். முடித்து வெளியில் வந்தபோது, பெயரட்டையை தூக்கிப் பிடித்துக்கொண்டு அழைக்கவந்த ஓட்டுநர் நின்றுகொண்டிருந்தார். மேகமூட்டத்துடன் லேசான தூறல் இருந்தது. அந்த நண்பகலிலும் மெல்லிய குளிர்.
காரில் உட்கார்ந்ததும் “வீடு செல்ல எத்தனை நேரமாகும்?” என்று ஓட்டுநரிடம் விசாரித்தபோது “பொதுவாய் அரைமணி நேரம்தான் ஆகும்; போக்குவரத்து நெரிசல் அதிகமிருந்தால் ஒன்றரை மணி நேரம்கூட ஆகலாம்” என்றார். இருபக்கமும் கட்டிடங்களை பார்த்துக்கொண்டே வந்தோம். “ரேடியோ கேட்கிறீர்களா?; இந்திய சேனல்கள் இரண்டு வருகின்றன” என்று சொல்லி கார் ஸ்டீரியோ குமிழை திருகினார். டிடிஎல்ஜே(DDLJ)-வின் “கர் ஆஜா பர்தேசி தேரா…” பாட்டு ஒலித்தது. வந்த முதல் நாளேவா…நல்ல சகுனம் என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.
நானறிந்த கென்யா, சில கிராமங்களும் சில நகரங்களும் (நைரோபி (தலைநகரம்), நகுரு, நைவாஸா, மோலோ, ஜோரோ ) மட்டுமே; வேறு நிலங்களில் மற்றுமொரு முகம் இருக்கலாம். விரிவாய் எழுத இன்னும் நுண்மையான வாழ்க்கை அவதானிப்புகள் எனக்கு குறைவு; குறுங்குறிப்புகளாய், அறிந்த கென்யாவை ( உள்ளில் பயணித்தது கொஞ்சமே!) பகிர்ந்துகொள்ளலாமென்று.
***
இந்தியர்களில், குஜராத்திகள் மிக அதிகம்; மூன்று/நான்கு தலைமுறைகளாய் கென்யாவிலிருக்கும் குடும்பங்கள் மிகுதி (முதல் தலைமுறை காலனி ஆட்சியின்போது இரயில் பாதை போடும் வேலைக்கு வந்தவர்கள்; இரண்டாம், மூன்றாம் தலைமுறை நல்ல செல்வத்தோடு செழிப்பாயிருக்கிறது); பெரும்பாலும் இளைய தலைமுறை பிரிட்டனிலோ, ஆஸ்ட்ரேலியாவிலோ படிப்பும், வேலையும். வயதான பிறகு கென்யா வந்து செட்டிலாகி விடுகிறார்கள்.
குஜராத்திகளை அடுத்து ஆந்திரா (முதல் முதலாய் மகள் ‘இயல்’-ஐ பள்ளியில் சேர்க்க, நைரோபியில் ஒரு பள்ளிக்குச் சென்றபோது, ஆந்திராவிற்குள் நுழைந்து விட்டோமா என்று சந்தேகமாய் இருந்தது – காதுகள் முழுதும் தெலுங்கு!; அதற்கு அடுத்துதான் கேரளமும், தமிழ்நாடும்.
நானறிந்த கென்யா, குறிஞ்சியும் மருதமும்; அற்புதமான காலநிலை!; முக்கிய தொழில் பயிர் – மலரும், காய்கறிகளும், மக்காச் சோளமும், தோட்டப்பயிர்களும்…; முக்கிய உணவு மக்காச்சோளமும், கீரையும், மாட்டிறைச்சியும்.
கிறித்தவர்கள் அதிகம் (இங்கு வந்த பிறகுதான் கிறித்தவத்தில் இத்தனை பிரிவுகள் இருப்பது தெரிந்தது; ஒரு கிராமத்தில் குறைந்தது மூன்று சர்ச்சுகள்); அடுத்து முஸ்லிம்கள் – சிறுபான்மை (பெரும்பாலும் ‘மொம்பாசா’ போன்ற கடற்கறை நகரங்களில்).
குழு மனப்பான்மை ((Tribalism) மிக அதிகம்; கிட்டத்தட்ட நாற்பத்தியெட்டு இனக்குழுக்கள் (TRIBES); அரசியலும், தேர்தலும், வாக்கு வங்கியும் இதை வைத்துத்தான்; 2007 தேர்தலின் போது, மிகப் பெரும் வன்முறையும், படுகொலைகளும் நிகழ்ந்திருக்கின்றன. ஆப்பிரிக்க நாடுகளில் வன்முறைகளுக்கு காரணம் அங்கே இருக்கும் பல விதமான இனகுழுக்களுக்கு இடையே அரசியல் தலைவர்களால் தூண்டப்பட்டு நிகழ்வது. 2013 – மார்ச்சில், ஜனாதிபதி தேர்தல் நடந்து முடிந்தது. எங்கள் நிறுவனம் இருக்கும் பகுதியில் “கிகுயு” (Kikuyu) இனக்குழு மக்கள் தொகை அதிகம் (மொத்த கென்யாவிலும் இந்த இனக்குழுவே அதிகம்; முதல் ஜனாதிபதி “ஜோமோ கென்யாட்டா’ ஒரு கிகுயு!; இரண்டாவதாக “களஞ்சியன்ஸ்” (kalanjians)). தேர்தல் தொடங்கி முடிவுகள் வரும்வரை, பிற இனக்குழு சார்ந்த அனைவரும் விடுமுறை எடுத்துக்கொண்டு போய்விட்டார்கள், வன்முறை பயத்தினால். ஒரு இனக்குழு, பிற இனக்குழு சார்ந்த அரசியல் தலைவருக்கு கண்டிப்பாக ஓட்டுப்போடாது.
நானும் இங்கு வருமுன் ஆப்ரிக்கா, ஆப்ரிக்க மக்கள் என்றால் எதோ ஒற்றைப் பகுதி போலவும், ஒரு நில மக்கள் போலவும்தான் பிம்பம் கொண்டிருந்தேன். நண்பர்கள் வெவ்வேறு ஆப்ரிக்க நாடுகளில் (உகாண்டா, எத்யோபியா, டான்சானியா, ருவாண்டா) மலர், காய்கறி மற்றும் கரும்புப் பண்ணைகளை நிர்வகிப்பதால், தொடர்பிலிருப்பதால், உண்மையான சித்திரம் மெதுவாய்ப் புலப்படுகிறது.
கென்யாவை விட உகாண்டாவில் எய்ட்ஸ் விழுக்காடு அதிகம்; காரணம் வாழ்க்கை முறை; ஒரு பெண் பல ஆண்களை மணப்பதும், ஒரு ஆண் பல பெண்களை மணப்பதும் சர்வ சாதாரணம். உகாண்டாவில் சேலத்து நண்பர் இரு வருடங்கள் பணி புரிந்தபோது, வீட்டு வேலைப் பெண் அவர் மனைவியிடம் “Only one husband for 15 years???” என்று ஆச்சர்யத்துடன் கேட்டு நம்ப முடியாமல் சிரித்தாராம்.
1963 டிசம்பர் 12-ல், கென்யாவிற்கு சுதந்திரம் கிடைத்தது; உள்ளூர் மொழி “கிஸ்வாஹிலி”யாயிருந்தாலும் (தனி எழுத்துரு கிடையாது; ஆங்கில எழுத்துருதான்), பெரும்பாலும் அனைவருக்கும் ஆங்கிலம் பேசத் தெரியும்.
குடும்பத்திற்கு, குறைந்தது மூன்று குழந்தைகள்; அதிகம் எட்டு/பத்து என்று போவதுண்டு (இங்கு பணிபுரியம் இரு ஓட்டுநர்களுக்கு தலா எட்டு குழந்தைகள்); குடும்பக் கட்டுப்பாடு முன்பு பெரும்பாலும் கிடையாது. தற்போது விழிப்புணர்வு பரவலாகியிருக்கிறது.
ஸ்கூட்டர்கள் மிக மிகக் குறைவு; பெண்கள் பெரும்பாலும் இரு சக்கர வாகனங்கள் ஓட்டுவதில்லை; சைனா பைக்குகள் அதிகம் (TVS, Bajaj – ம் இருக்கிறது). பொதுவாகவே சைனா பொருட்கள் மார்க்கெட்டில் மிக அதிகம் கிடைக்கிறது.
நைரோபியில் இரண்டு ஹிந்தி FM சேனல்கள் ஒலிபரப்பாகின்றன. 15000 ஷில்லிங்கிற்கு, டிஷ் மாட்டி தென்னிந்திய சேனல்கள் தருகிறார்கள்; மாதத் தவணைக் கட்டணச் சேவையில், பெரும்பாலும் ஹிந்தி மற்றும் செய்தி சேனல்கள். பெரிய வணிக வளாகங்களில் மட்டும்தான் திரைப்படங்களுக்கான திரைகள். தனியாக ஏதும் தியேட்டர்கள் கிடையாது. ஹிந்தி திரைப்படங்கள், இந்தியாவில் ரிலீஸ் ஆகும்போதே, இங்கும் ஆகின்றன. தமிழ் படங்கள், தமிழ் கலாச்சார அமைப்பின் மூலம் ஒன்றிரண்டு காட்சிகள் திரையிடப்படுகின்றன.
பெண்கள், குழந்தைகளை, நடந்து செல்லும்போது பெரும்பாலும் முதுகில் கட்டிக் கொள்கிறார்கள், துணியால். குழந்தைகள் வெகு அமைதி; 99%, இந்த ஐந்து வருடத்தில், அழும், அடம் பிடிக்கும் கென்யக் குழந்தையை நான் பார்த்ததேயில்லை. (அழுது ஒன்றும் ஆகப் போவதில்லை என்ற உளவியல் காரணமாயிருக்கலாம்!). நான்கு வயதுக் குழ்ந்தைகள் கூட, தோளில் பையை மாட்டிக் கொண்டு பள்ளிக்குத் தனியே செல்கின்றன.
கீழிலிருந்து, மேல் மட்டப் பெண்கள் வரை, இயன்ற அளவுக்கு, விதவிதமாய்ப் பின்னிய தலை அலங்காரங்களை வாங்கி, மாதத்திற்கு ஒருமுறையோ, வாரத்திற்கு ஒருமுறையோ மாற்றிக் கொள்கிறார்கள். (ரெடிமேட் பின்னல்கள், அங்காடிகளில் 500 லிருந்து 10000 ஷில்லிங் வரை கிடைக்கின்றன). தங்களின் இயற்கை முடி குறித்த ஒருவிதத் தாழ்வு மனப்பான்மை, பெண்களிடம் இருக்கிறது. முடியையும், நிறத்தையும் குறித்து மறந்தும் கூட யாரிடமும் விளையாட்டாய் கூட கமெண்ட் அடிக்காமல் இருப்பது நல்லது; மிக எளிதாய்ப் புண்படுவார்கள்.
மருந்துகள், இந்தியாவை விட மூன்று மடங்கு விலை அதிகம்; மருத்துவர் செலவும் அதிகம்; அறுவைச் சிகிச்சை நிபுணர்கள் குறைவு; இந்தியர்கள், அறுவைச் சிகிச்சை என்றால் (அப்பெண்டிஷைடிஷ், டான்சிலிடிஷ் – க்கு கூட) இந்தியா போய் வந்துவிடுகிறார்கள். துணியும் விலை அதிகம்.
தமிழ் வார, மாத இதழ்கள் கிடைக்கின்றன – ஐந்தரை மடங்கு அதிக விலையில்.
என் சிறுவயதுக் காலங்கள், பூமணியின் (பூமணிக்கு விஷ்ணுபுரம் விருது கிடைத்தபோது அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவேயில்லை) கிராமத்துப் பள்ளிக் கூடங்களாலும் (தந்தை கிராமத்துப் பள்ளி ஆசிரியர்), கிரா-வின் கரிசலாலும், கூளமாதாரியின் பனங்காடுகளாலும், நெடுங்குருதியின் வெயிலாலும் ஆனவை (சொந்த ஊர் மதுரையிலிருந்து விருதுநகர் செல்லும் வழியில் கள்ளிக்குடி சத்திரம் அருகில் ‘ஓடைப்பட்டி’ என்றொரு கிராமம்). மும்பையிலிருந்த போதாவது, அவ்வப்போது பிறந்த கிராமம் சென்று வருவதுண்டு. கென்யா வந்தபிறகு, நினைவுகள் ஏக்கங்களாகி விட்டன.
மத்திய, மேற்கு மற்றும் தெற்கு கென்யாவில் சுத்தமாய் கரிசல் கிடையாது. எங்கும் பச்சைதான். வடக்கு கென்யா மிகவும் வறண்டது; உணவுக்கும், தண்ணீருக்கும் பஞ்சம் வருவதுண்டு; சோமாலியாவின் சாயல் படிந்தது.
போக்குவரத்து பிரிவும், காவல் துறையும் மிகு ஊழல் பிரிவுகள்; Nairobi West Gate வணிக வளாக தீவிரவாத சம்பவத்தில் (கிட்டத்தட்ட முந்நூறு பேர் செத்துப்போனார்கள்; ஊடகம் 75 என்றது!), தீவிரவாதிகள் அனைவரும் தப்பிப் போனார்கள்; பிணைக் கைதிகளைக் காப்பாற்றப் போகிறோம் என்று உள்ளே புகுந்த துணை ராணுவமும், காவலும் அங்கிருந்த எல்லாவற்றையும் சுருட்டிக்கொண்டது!. (பார்லிமென்டில் விஷயம் நாறியது!).
கிராமங்களில் மாட்டு வண்டிகள் இல்லை; கழுதைகள் பூட்டிய மிகச்சிறு வண்டிகள் பயன்படுத்துகிறார்கள்; மலர்ப் பண்ணைகளிலும்; நாங்கள் இரு வண்டிகள் உபயோகிக்கிறோம் – குப்பை அகற்றிச் செல்ல.
தாய் வழிச் சமூகம் தான்; ஆண்கள் திருமணத்தின் போது, பெண்ணின் பெற்றோருக்கு வரதட்சணை தரவேண்டும் – பெண்ணுக்கு அல்ல! (தரவில்லையென்றால் குடும்பத்தில் கெட்டவைகள் நடக்கும் என்ற மூட நம்பிக்கை உண்டு). பெண்ணைப் பெற்றவர்கள் மிகுந்த சந்தோஷம் கொண்டவர்கள் (55 வயதான எங்கள் சமையல்காரருக்கு 7 பெண்கள்; “அவருக்கென்ன, ராஜா – அவருக்கு ஏழு பொண்ணு!” என்று உடன் வேலை செய்யும் மற்றொருவர் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன்). அம்மாவும் குழந்தைகளும் மட்டும் கொண்ட குடும்பங்கள் அதிகம் (Single mothers are more); குழந்தை முக்கியம்; அப்பா முக்கியமில்லை!
2011 – ல், Ol’kalou – ல் பணி புரிந்தபோது, இயலும், மல்லிகாவும் Nakuru – ல் இருந்தார்கள் (நல்ல பள்ளி Nakuru-ல் இருந்ததால்); நான் வாரம் ஒருமுறை Nakuru போய் வந்து கொண்டிருந்தேன். (Nakuru – ல், “செக்சன் 58” ஏரியாவில் வசிப்பது, மல்லிகாவிற்கு மும்பையில் வசித்தது போலத்தான்; ஒரு வயதான குஜராத்தி தம்பதியினரின் வீட்டு காம்பவுண்டிற்குள் இருந்த இன்னொரு வீட்டை வாடகைக்கு எடுத்திருந்தோம்; மல்லிகாவால் தனியாய் எல்லாம் செய்து கொள்ள முடிந்தது – கரண்ட் பில் கட்டுவது, பள்ளிக்குச் செல்வது, கடைகளுக்குச் செல்வது (Nakuru – ல் ஆட்டோ உண்டு; நைரோபியில் குறைவு!).
ஒரு முறை, Ol’kalou – லிருந்து, Nakuru – விற்கு, மட்டாட்டுவில் (Puplic transport – 14 seater) போகலாமென்று முடிவு செய்து (ஒரு மணி நேரப் பயணம் – 150 கென்ய ஷில்லிங்), Ol’kalou நிறுத்தத்தில், ஒரு மட்டாட்டுவில் ஏறி ஒட்டுநர் இருக்கைக்கு அருகில் உட்கார்ந்து கொண்டேன்; பக்கத்தில் இருக்கை காலியாயிருந்தது. பத்து நிமிடம் கழித்து ஒரு பெண் (25/30 வயதிருக்கலாம்) கையில் குழந்தையும் (ஆறு மாதங்களாயிருக்கும்), பைகளுமாய் வந்து ஏற முயன்றார்; ஏற சிரமப்பட்டதால், குழந்தையை நான் வாங்கி மடியில் வைத்துக்கொண்டு (இருக்கையில் உட்கார்ந்தபின் கொடுத்து விடலாமென்று), ஏறச் சொன்னேன்.
குழந்தையை என்னிடம் கொடுத்துவிட்டு ஏறி, அருகிருக்கையில் பைகளுடன் வசதியாய் அமர்ந்துகொண்டார்; உட்கார்ந்தவுடன் குழந்தையை வாங்கிக் கொள்வார் என்று நினைத்தேன்; கேட்கவேயில்லை!!!; குழந்தையும் அம்மாவிடம் போக வேண்டுமென்று அழவில்லை; பக்கவாட்டில் திரும்பி குழந்தையை அவ்வப்போது கொஞ்சுவதோடு சரி; முழுப் பயணத்திலும் குழந்தை என் மடியிலேயே இருந்தது; இறங்கும் போது வாங்கிக் கொண்டார்.
ஏழெட்டு வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்தது – ஐந்து வயதிற்குட்பட்ட எல்லா குழந்தைகளுக்கும், போலியோ சொட்டு மருந்து கொடுக்க அரசு ஆணையிட்டது; கிராமங்களில் மருத்துவ அலுவலர்களை வீடு வீடாகச் சென்று போடுமாறு சொல்லியிருந்தது.
ஒரு “செக்ட்” – ஐச் சேர்ந்த (தலையில் வெண்ணிற டர்பன் அணிகிறார்கள்) கிராம சர்ச்சுகள் (மருத்துவர் மற்றும் மருந்துகள், தங்கள் குழுவிற்கு எதிரானவை என்று நம்புபவர்கள்) அவர்களின் மக்களைக் கூப்பிட்டு, “சாத்தான்கள் வீடு தேடி வருகின்றன; அனுமதிக்காதீர்கள்; பாதுகாப்பாயிருங்கள்” என்று அறிவுறுத்த, அவர்களின் வீடுகளுக்குச் சென்ற மருத்துவ அலுவலர்களுக்கு, சட்சட்டென்று உடனடியாய் பூட்டிக் கொண்ட வீட்டிற்குள்ளிருந்து, பிரார்த்தனைச் சத்தம்தான் கேட்டிருக்கிறது “எங்களைக் காப்பாற்றும்! எங்களின் வீடுதேடி வந்து எங்களை பாழும் நரகக் குழிக்குள் தள்ள நினைக்கும் சாத்தான்களிடமிருந்து எங்களைக் காப்பாற்றும்!”.
ஒருசில இடங்களில் கைகலப்பும் நடந்திருக்கிறது; பின்னர் மருத்துவ அலுவலர்கள், போலீஸோடு போனார்கள்
இரண்டு பெரும் டெலிகாம் நிறுவனங்கள் – Safaricom மற்றும் Airtel; பின்பு எஸ்ஸார், “யு (Yu)” என்ற பெயரில் நுழைந்தது. 2012 இறுதி வரை, சிம் கார்டு வாங்க ஒரு டாகுமெண்டும் தரத் தேவையில்லை; வீதிக்கு வீதி சிம் கார்டுகள் கிடைக்கும் – 100 ஷில்லிங்கில்; 2012 இறுதியில், அரசு உத்தரவினால், டெலிகாம் நிறுவனங்கள் அனைத்து எண்களையும் கண்டிப்பாய் பதிவு செய்யச் சொல்லியது; பதியாத எண்கள் சேவை நிறுத்தப்பட்டன.
எல்லா பெட்ரோல் ஸ்டேஷன்கள், வணிக வளாகங்களில், கேஸ் ஸிலிண்டர்கள் கிடைக்கின்றன; மண்ணெண்ணையும்.
வீடுகளில் தண்ணீருக்கு மீட்டர் உண்டு; மாதம் ஒருமுறை “Kenya Water Board” – ற்கு, உபயோகிக்கும் அளவிற்குத் தகுந்தவாறு, பணம் கட்ட வேண்டும்.
நகரங்களுக்குள் பயணிக்க, சைக்கிள்களும், “போடோ போடோ” எனப்படும் பைக்குகளும் கிடைக்கின்றன.
மலேரியா காய்ச்சல் வெகு சாதாரணம் (கென்யாவை விட உகாண்டாவில் அதிகம்); உள்ளூர் தொலைக்காட்சிகளில், மலேரியா மருந்துகளுக்கு விளம்பரம் வருகிறது!.
வருகை விசா முன்பு கிடைத்தது, விமான நிலையத்தில் (தற்போதைய நிலவரம் தெரியவில்லை). மூன்று மாதத்திற்கு 50 டாலர் ஒருவருக்கு; வேலை செய்ய அரசிடம் விண்ணப்பித்து “வேலை அனுமதி (Work Permit)” பெறவேண்டும். வருடத்திற்கு கட்டணம் 200000 கென்ய ஷில்லிங்.
கென்யா வர “மஞ்சள் காய்ச்சல் (Yellow fever)” vaccine போட்டு, சான்று அட்டை வைத்திருக்க வேண்டும். மும்பையில் Vaccine போட நானும், மல்லிகாவும், இயலும்செண்ட்ரல் ரயில்வே ஸ்டேஷன் அருகிலிருந்த மருத்துவமனை வாக்ஸின் அறைக்கு வெளியே காலை 6 மணியிலிருந்து வரிசையில் நின்றிருந்தோம் (அதற்கு முன்பே இருபது பேர் வந்திருந்தார்கள்!); பத்து மணிக்கு கதவு திறந்து இரண்டு பேருக்கு போட்டபின், ஊழியர் வந்து “Vaccine” மருந்து தீர்ந்து விட்டது; ஏர்போர்ட்டிற்குப் பக்கத்திலிருக்கும் இன்னொரு சென்டருக்குப் போகச் சொன்னார்; அங்கிருந்து ஏர்போர்ட் 15 கிமீ; டிராபிக்கில் சிக்கி போய் சேர்வதற்குள் மூடிவிடுவார்கள்; இன்னொரு நாள் வரலாமா என்று யோசித்து (கிளம்புவதற்கு மூன்று நாள்தான் இருந்தது), சரி போய்தான் பார்ப்போமே என்று அங்கு போனால், மிகப்பெரிய வரிசை!; பார்க்கிங் கிடைக்காமல் அலைபாய (3 floor parking), அங்கிருந்த பார்க்கிங் அட்டெண்டர் விஷயம் கேட்டு, 2000 ரூபாய் ஒரு வாக்சினுக்கு கொடுத்தால் (300 ரூபாய் – மருத்துவமனையில்), உணவு இடைவேளையில், டாக்டர் கார் எடுக்க வரும்போது இங்கேயே போட்டுவிடலாம் என்றார்; அட!!!; பணம் கொடுத்து இரண்டு மணி நேரத்திற்குப் பின்பு, டாக்டர் வர, காருக்குள் சென்று ஒவ்வொருவராய் ஊசி போட்டுக் கொண்டோம்; உச்சம், இயல் ஊசி போட்டுக் கொள்ளும்போது, பெருங்குரலெடுத்து அழ, பார்க்கிங்கில் ஒன்றிரண்டு பேர் திரும்பிப் பார்த்தார்கள்; டாக்டர் பயந்து போனார்!!!.
கிறித்தவத்தின் ஒரு குறுங்குழுவான “மொகரினோ”க்கள்; மற்றுமொரு குழுவான “ஜெகோவா விட்னஸ்” மற்றும் சில “ஏழாம் நாள்” குழுக்கள், வாரத்தின் முதல் நாள் ஞாயிறு என்கின்றன; ஏழாம் நாள் ஓய்வு என்பதால் சனிக்கிழமைகளில் எந்த வேலையும் செய்வதில்லை; அவர்களின் சர்ச்சுகளின் பிரார்த்தனைக் கூட்டங்கள், சனிகளில் தான்.
கென்யாவின் முதல் ஜனாதிபதி ஜோமோ கென்யாட்டா. கென்யாவின் சுதந்திரத்திற்குப் பாடுபட்டவர்; தற்போதைய நைரோபி பன்னாட்டு விமான நிலையம் இவர் பெயரில்தான்.
எய்ட்ஸை விட கேன்சருக்கு அதிகம் பயப்படுகிறார்கள்!
உள்ளூரில் எடுக்கும் திரைப்படங்கள் மிக மிகக் குறைவு (அநேகமாக ஒன்றிரண்டு); நைஜீரியத் திரைப்படங்கள் மிகவும் பிரபலம்.
கடைசி ஈமக் கிரியைகள் (Funeral), இறந்த பின், வாரம் அல்லது பத்து நாள் கழித்து, சர்ச்சில் கேட்டு, தேதி குறித்து, பத்திரிகை அடித்து, சுற்றம், நண்பர்கள் அனைவரையும் அழைத்து நடத்துகிறார்கள்; மிகவும் செலவு பிடிக்கும் காரியம் (எங்கள் நிறுவனத்தில் “Funeral Fund” என்று ஒன்று உண்டு – ஊழியர்களுக்கு); இறந்தபின், கடைக்காரிய நாள் வரை, உடல் பாதுகாக்க, நாள் வாடகை அமைப்புகள் இருக்கின்றன.
உள்ளூர் மக்களின் உணவு முறை எனக்கு மிகவும் பிடித்தமான ஒன்று; மக்காச்சோள மாவில் களி (ஓசூர் பகுதியின் “ராகி முத்தா” (ராகிக் களி உருண்டை) போல), வேக வைத்த அல்லது சுட்ட மாட்டிறைச்சி (மசாலா சேர்க்காத!), சுகுமா எனப்படும் கீரை (நம்ம ஸ்பினாச் மாதிரி), சிவப்பு பீன்ஸ், பாசிப் பயறு, வேக வைத்த உருளைக் கிழங்கும், மக்காச் சோளமும்.
மிளகாயும், மசாலாவும் கொஞ்சமும் உள்ளூர்க்காரர்களுக்கு ஒத்துக் கொள்ளாது; ஒரு முறை, ஒரு உள்ளூர் நண்பரை, பகலுணவிற்கு அழைத்து, சாம்பாரைக் கொஞ்சமாய் சுவைத்துப் பார்க்கச் சொன்னோம்; மிளகாய் போடாத (மல்லிகா மிளகாய் உபயோகிப்பதை நிறுத்தி ஆறேழு வருடங்களிருக்கும்) அந்த சாம்பார் சாப்பிட்டதற்கே, மூக்கிலும், கண்களிலும் நீர் அவருக்கு!; “எப்படிச் சாப்பிடுகிறீர்கள்?” என்றார்!; சமையலில் எண்ணெய் உபயோகிப்பதும் குறைவு. ஆங்கிலேயர் வருகைக்கு முன் இயற்கை உணவுகள்தான் சாப்பிட்டிருக்கிறார்கள்; அவர்கள் வந்தபின் உணவைச் சமைக்க ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள் (மக்காச்சோளம் பயிரிட ஆரம்பித்தது ஆங்கிலேயர்களின் கால்நடைகளுக்காய்!); இப்போது கடந்த நூறு ஆண்டுகளின் இந்தியர்களின் கலப்பால், மசாலாக்கள் புழங்க ஆரம்பித்திருக்கின்றன. (Nakuru-ல் வீட்டிற்கு காய்கறி விற்க வரும் உள்ளூர் பெண்கள் சரளமாய் குஜராத்தி பேசுகிறார்கள்!).
நகரங்கள் தவிர, மற்ற உள் பிரதேசங்களிலும், பண்ணைகளிலும், கிராமங்களிலும், மின்கம்பங்களுக்கு பெரும்பாலும் மரத்தூண்கள்தான். மின்சார உற்பத்தி மிகுதியாக தண்ணீரிலிருந்து; கொஞ்சமாய் தெர்மல், ஜியோதெர்மல் மற்றும் காற்றாலை. அணு உலை இதுவரை கிடையாது.உட்பகுதி கிராமங்களுக்கு சரியான சாலை மற்றும் மின் வசதி கிடையாது.
சந்திப்புகளின் போது கைகுலுக்கி வணக்கம் சொல்வது (ஆண், பெண் இருவருக்கும்) வழக்கம்; முன்பின் அறிமுகமில்லாவிட்டாலும், ஒரு இடத்திற்குச் செல்லும்போது, அங்கிருக்கும் அனைவருடனும் கைகுலுக்கி வணக்கங்கள் சொல்வது மரபு. இரண்டு வருட கென்ய வாசத்திற்குப் பிறகு, ஒரு முறை விடுமுறையில் கோவை சென்றிருந்தபோது, இளங்கலை உடன்முடித்த, சில நண்பர்கள் நண்பிகள், குடும்பத்தோடு, இரவு உணவிற்குச் சந்தித்தோம். ஹலோ சொல்லிக் கைகொடுக்க மஹாவும், சரஸ்வதியும் சிரித்துக் கொண்டே கைகுலுக்கினார்கள்; எதற்குச் சிரிக்கிறார்கள் என்று கணநேரம் யோசிக்க, மல்லிகா காதில் கிசுகிசுத்த பிறகுதான் சுதாரித்தேன்!.
ஆழ்துளைக் குழாய் அமைக்கும் நிறுவனங்களில் பாதி, தென்னிந்தியர்கள்; ஆந்திரா, தமிழ்நாடு (குறிப்பாய் சேலம், ராசிபுரம்).
முன்னணி செய்தித்தாள்கள் – ஆங்கிலத்தில் Daily Nation, The Standard, The Star…; செய்தித்தாள்கள் நம் முன்னால் “ஜூனியர் போஸ்ட்” வடிவ அளவில்தானிருக்கும்; ஆனால் 45/50 பக்கமிருக்கும் தினசரி. உள்ளூர் மொழி “ஸ்வாஹிலியில்” ஒரே ஒரு தினசரிதான் பிரபலம் – “Taifa leo” (meaning ‘Nation Today’). குறைந்த பதிப்பில் “Nairobi Times’ ம், வாரம் ஒருமுறை வரும் “Aian Weekly’”-ம் உண்டு.
தனி எழுத்துரு இல்லாததால் (ஆங்கில எழுத்துக்கள்தான்), உள்ளூர் மொழி “கிஸ்வாஹிலி” கற்றுக் கொள்வது எளிது.
கிருஸ்துமஸ் கொண்டாட்ட மனநிலையும், விடுமுறை எதிர்பார்ப்புகளும் டிசம்பர் முதல் வாரத்திலேயே துவங்கிவிடும். நிறுவனங்களைப் பொறுத்து விடுமுறை 15 நாட்களிலிருந்து ஒரு மாதம் வரை நீளும். அரசு அலுவலகங்களில், டிசம்பரில் ஏதேனும் பணி நிறைவுகள்/முடித்தல் எதிர்பார்ப்பது வீண். நாங்கள் டிசம்பருக்கான பயிர் மருந்துகள், உரங்கள் நவம்பரிலேயே வாங்கிவிடுவது வழக்கம். ஏதேனும் இறக்குமதி செய்யவேண்டியதிருந்தால், டிசம்பரில் ‘Container’ துறைமுகம் (மொம்பாசா) வராமல் பார்த்துக்கொள்வது நல்லது; வந்தால் clear செய்ய மாதமாகலாம். நிறுவனங்கள் கிறிஸ்துமஸூக்கு, பணியாளர்களுக்கு பரிசு கொடுப்பதுண்டு. பெரும்பாலும் ஊதிய உயர்வும், டிசம்பரில்தான் ஆரம்பிக்கும். உள்ளூர் Kenyan சிலபஸ் பள்ளிகள், முழு டிசம்பரும் விடுமுறை. (பள்ளி புது வகுப்புகள் ஜனவரியில் துவங்கும்).
கொண்டாட்டமென்றால், புது ஆடைகளும், மது அருந்துவதும், மாமிசம் உண்பதும்தான் (ஆண்கள் தங்கள் நண்பிகளுக்கு விதவிதமான வித்தியாசமான முடிப்பின்னல்கள் பரிசளிப்பதுண்டு).
மேலதிகாரிகள், ஏன் இயக்குனர்களே வந்தால் கூட, உள்ளூர் கடைநிலைப் பணியாளர்கள் கூட எழுந்து நிற்பதில்லை; உட்கார்ந்துகொண்டேதான் வணக்கம் சொல்கிறார்கள் (வந்த புதிதில் எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது); பெயர் சொல்லித்தான் கூப்பிடுகிறார்கள்; உயரதிகாரி என்றால் பெயருக்கு முன்னால் மிஸ்டர் போட்டுக்கொள்வது. நான் எங்கள் இயக்குநருடன் பேசும்போது சார் தான் உபயோகிப்பது வழக்கம்; என் கீழ் பணிசெய்யும் தொழிலாளர் அறையுள் வந்தால் “Mr.Naren” என்று இயக்குநரை விளிப்பார்; சுவாரஸ்யமாயிருக்கும்!.
வரிக்குதிரைகளும், மான்களும் வெகு சாதாரணமாய் சாலையோரங்களில் மேய்ந்து திரிவதுண்டு – குறிப்பாய் Nakuru – Naivasha சாலை மற்றும் Naivasha – Ol’kalou சாலை; மிக உள் சார்ந்த சில மலர் வளர்ப்பு நிறுவனங்களுக்கு செல்லும்போது ஒட்டகச்சிவிங்கிகளும் தென்படுவதுண்டு. முன்பு வேலை செய்த கம்பெனிக்கு (New Holland Flowers) முன்னால், ஒரு சின்ன கால்வாய் ஓடும் (இங்கு சின்னச் சின்னதான கால்வாய்களை ஆறு என்பார்கள்); கம்பெனிக்குள் வருவதற்கு மரப்பாலம் போட்டிருந்தோம். ஒருமுறை காட்டிலிருந்து கால்வாய் வழியாக நீர்யானை ஒன்று வந்து பாலத்திற்கடியில் நின்றுகொண்டிருந்தது. வேலைக்கு வந்தவர்கள் பயந்துபோய் பாலத்திற்கு அந்தப்பக்கமே நின்றுகொண்டிருந்தார்கள் (இரண்டாய் இருந்தால் பயமில்லை; தனியாய் இருப்பதால் தாக்கும் என்றார்கள்); வனத்துறைக்கு போன்செய்து, ஆட்கள் வந்து கால்வாயோடு ஓட்டிப்போனார்கள்.
உள்ளூரில் இந்தியர்களை “முஹிண்டி” என்றும் வெள்ளையர்களை “முஜூங்கு” என்றும் அழைக்கிறார்கள். உள்ளூர்க்காரர்களுக்கு, இந்தியர்களை விட டச்சுக்காரர்களை மிகவும் பிடிக்கிறது; வெள்ளையர்கள் மரியாதை கொடுக்கத் தெரிந்தவர்கள் என்கிறார்கள். பெரும்பாலான ஆரம்பகால மலர் வளர்ப்பு நிறுவனங்கள், டச்சுக்காரர்களால் துவங்கப்பட்டவை. இஸ்ரேல், ஹாலந்துக்காரர்களும் அதிகமாய் செட்டிலாகியிருக்கின்றனர்; பெரும்பாலான டச்சுக்காரர்கள், கென்யா வந்தபின், தங்கள் நாடுகளுக்குத் திரும்புவதில்லை. கணிசமானோர் உள்ளூர் கென்ய பெண்களை மணந்து, குழந்தைகள், குடும்பமாய் தங்கி விடுகிறார்கள்.
முந்தைய கம்பெனியில், “ரோஸ்” என்று ஒரு பெண் (26 வயதிருக்கும்; பெந்தகொஸ்தே வகுப்பு) கேண்டீனில் சமையல் செய்துகொண்டிருந்தார். (இந்திய சமையல் அனைத்தும் அத்துபடி; 10 வயதிலிருந்து, ஒரு இந்திய மேலாளர் வீட்டில் வேலை செய்து, அனைத்து இந்திய உணவுகளும் சமைக்க பழகியிருந்தார்; தோசையும், சர்க்கரைப் பொங்கலும் அட்டகாசமாய் செய்வார்!).
கொஞ்சம் விவரமாய் பேசுவார்; உள்ளூர் பழக்க வழக்கங்கள் புரிந்துகொள்ள அடிக்கடி ரோஸூடன் பேசுவதுண்டு. இன்னும் திருமணமாகவில்லை. “ஒரு இந்தியரை திருமணம் செய்துகொள்ள விரும்புவாயா?” என்றபோது அவசரமாய் மாட்டேன் என்று மறுத்தார். திருமணத்தைப் பற்றி பிறகு யோசிக்கலாமென்றும், ஆனால் ஒரு பெந்த்கொஸ்தே கென்ய ஆணை மணப்பதற்கு முன், ஒரு இந்தியக் குழந்தை பெற்றுக் கொள்ள விருப்பமென்றார். ரோஸூக்கு இந்திய ஆண் நண்பர்கள் அதிகம்.
“கென்ய ஆணை விட இந்திய ஆண் நல்ல தேர்வு இல்லையா?; உங்கள் கென்யாவில் ஆண்கள் பல பெண்களை மணக்கிறார்களே… மணக்காவிட்டாலும், பல பெண்களோடு…; இந்திய ஆண், மணந்தால் ஒரு பெண்தான்-வாழ்வு முழுமைக்கும்.” என்று சொன்னபோது சிரித்தார். “இந்தியாவில் ஆண்கள் எப்படி என்று தெரியாது; ஆனால் கென்யா வந்தபின்னான இந்திய ஆண்களைப் பற்றி எனக்குத் தெரியும்” என்று சொல்லி மறுபடி சிரித்தார்!
நான் கவனித்த அளவில், பெரும் சதவிகித கென்ய பெண்கள் மிக பலசாலிகள்; உணவு முறையாலும், இயற்கையாலும் உடல் உறுதியானவர்கள்; மனதளவிலும் கூடத்தான் என்று நினைக்கிறேன். தனியாகவே வேலை செய்து குழந்தைகளை வளர்க்கிறார்கள்; குடும்பத்தை நிர்வகிக்கிறார்கள். வேலை செல்லும் பெண்கள் அதிகம் என்பதால், குழந்தைகள் கவனித்துக் கொள்ளும் “Baby Care/Baby Sitting” கலாச்சாரமும் வேரூன்றியிருக்கிறது.
இங்கு வந்த புதிதில் நான் அடைந்த மற்றொரு ஆச்சர்யம் – அன்றாட வேலை செய்யும் பெண்கள், பிரசவத்திற்கு முதல்நாள் வரை கூட வேலைக்கு செல்கிறார்கள்; பெரும்பாலான “Expecting Mothers”-க்கு வயிறு பெரிதாவதில்லை. மற்றவர்கள் செய்யும் அதே அளவு வேலை செய்கிறார்கள். குழந்தை பேறுக்கு ஊதியத்துடன் மூன்று மாத விடுப்பு, அரசாணை; மற்றும் அடுத்த ஆறு மாதத்திற்கு தினசரி வேலை நேரத்தில் ஒரு மணி நேர விடுப்பு – “Breast Feeding”-ற்காக.
ஐந்தாறு மாதம் முன்னால் நடந்தது; ”ஜாய்ஸ்” எங்களின் Greenhouse மூன்றில் வேலை செய்யும் பெண்; அந்த Greenhouse Supervisor-க்கு தெரியாது ஜாய்ஸ் குழந்தைப் பேறின் காத்திருப்பில் இருக்கிறார் என்று. பத்து மணிக்கு லேசாய் தலை சுற்றல் இருப்பதாகவும், “Clinical Officer”-ஐ பார்த்து வருவதாகவும் சொல்லி சென்றிருக்கிறார். (clinic, கம்பெனி உள்ளேயே இருக்கிறது; முதல் உதவிக்கென்று மருத்துவம் படித்த ஒரு அலுவலர் வேலையில் இருக்கிறார்). வழியில், நாலைந்து Greenhouse தாண்டியதுமே, “Labour pain” வந்திருக்கிறது. Greenhouses வெளியில் இருக்கும் இரண்டடி அகல புல் தரையில், அணிந்திருந்த நீள “Dust Coat”-ஐ எடுத்து விரித்து பிரசவித்திருக்கிறார் – தனியாய், யாரையும் உதவிக்கு அழைக்கவில்லை; பிரசவித்த பின், குழந்தையை துணியில் சுற்றிக்கொண்டு, clinic-ற்கு நடந்து போயிருக்கிறார். அலுவலரின் சிகிச்சைக்குப்பின் காரில் வீடு அனுப்பினோம்.நான் வியப்பிலிருந்து நீங்க இரண்டு மூன்று நாட்களானது.
சென்றவாரம் நைரோபி மத்திய நகரத்தில் நண்பகலில் ட்ராஃபிக்கில் சிக்னலுக்காய் காத்திருந்தபோது நண்பர் ஃபோனில் பேசிக்கொண்டிருக்க, பேப்பர் விற்கும் பையன் அருகில் வந்து கத்தியை காட்டி ஃபோனை தருமாறு மிரட்ட, கீசி விடுவானோ என்று பயந்து ஐபோனை பேசாமல் தந்துவிட்டார். கார் ஹைஜாக்கிலிருந்து, பல மாடிக்குடியிருப்புகளிலும் பகலில் பூட்டிய வீட்டில் திருடுவது வரை சாதாரணமாக நடப்பதுதான். கொய்மலர் பண்ணைகளில் நடக்கும் திருட்டுக்கள் டெக்னிக்கல் வகை; பருவத்திற்கு தகுந்தாற்போல் குறிப்பிட்ட கெமிக்கல்கள் திருடுபோகும். உதாரணத்திற்கு மழைக்காலங்களில் பூஞ்சை நோய் தாக்குதல் மலர்களிலும், காய்கறிகளிலும் அதிகரிக்கும். அப்பருவத்தில் அந்நோய்களுக்கு அடிக்கும் மருந்துகள் மட்டும் திருடுபோகும். செக்யூரிட்டிகளை பார்ட்னர்களாக்கி இரவில் டெம்போ எடுத்துவந்து பசுங்குடில் மேல்போர்த்தும் 200 கிலோ எடைகொண்ட பாலிதீன் ரோல்கள் கூட எடுத்துப்போனதுண்டு.
இரண்டு வாரங்கள் முன்பு எங்கள் நிறுவனத்தில் நடந்தது.எங்களின் கொய்மலர் பண்ணை 35 ஹெக்டர் பரப்பு கொண்டது; மூன்று தலைமுறை குஜராத்திகளுடையது. மூன்று இந்தியர்கள் நிர்வகிக்கிறோம். ஒருவர் குஜராத்திக்காரர் – துசார் – பர்சேஸ், ஸ்டோர்ஸ், மெய்ண்டனன்ஸ், பசுங்குடில் அமைப்பதை பார்த்துக்கொள்கிறார். அவருக்கு உதவியாய் ஒரு கேரளத்துக்காரர் (பாலக்காடு) – தாஸ் – வண்டிகள், மோட்டார் பம்ப்புகள் பராமரிப்பது, மெக்கானிக் வேலைகள், சிவில் அவருடையது. நான் மலர் வளர்ப்பையும், தரக்கட்டுப்பாட்டையும், ஆர்டர்களையும், பேக்கிங்கையும் கவனிக்கிறேன்.
அன்று மாலை 4.30-க்கு பணி முடிந்ததற்கான சைரன் ஒலித்ததும் பணியாட்கள் ஸ்டோர் சென்று (ஸ்டோர் அலுவலகத்திலிருந்து இருநூறு மீட்டர் தூரம் பின்னால்) காலை எடுத்த பணி உபகரணங்களை திரும்ப ஒப்படைத்துவிட்டு வெளிச்செல்ல கைரேகை பதியும் கருவிக்கு சென்றார்கள். நான் பசுங்குடிலிலிருந்து அலுவலகம் வந்தேன். துசாரும், தாஸும் அலுவலகத்தில் இருந்தார்கள். மறுநாள் முடிக்கவேண்டிய வேலைகளை பற்றி பேசிக்கொண்டிருந்தோம். ஸ்டோரில் வேலைசெய்யும் ”எநோக்” வயர்லெஸ்ஸில் தாஸை அழைத்து ஸ்டோர் வேலை முடிந்துவிட்டதாகவும் மூட இருப்பதாகவும் தெரிவித்தான். தினசரி ஸ்டோர் மூடும் நேரம் ஐந்தரை ஆகும். தாஸ் சென்று பூட்டுக்கள், ஜன்னல்கள் சரியாக மூடப்பட்டிருக்கிறதா என்று சரிபார்த்து வருவார்.
தாஸ் கிளம்பிப்போன இருபது நிமிடம் கழித்து, எநோக் திடுதிடுவென்று மூச்சுவாங்க அலுவலகத்திற்குள் ஓடிவந்தான்; மிக பதட்டத்துடன் முகமூடி அணிந்த ஐந்து திருடர்கள் துப்பாக்கியோடு வந்து மிரட்டி ஸ்டோருக்குள் புகுந்துவிட்டதாகவும், தாஸை உள்ளே வைத்துக்கொண்டதாகவும், சட்டென்று நழுவி விஷயம் சொல்வதற்காக ஓடிவந்ததாகவும் சொன்னான். என்னை அலுவலகத்திற்குள்ளேயே பூட்டிக்கொண்டு உள்ளிருக்க சொல்லிவிட்டு துசாரும், பேக்கிங் ஜானும், உற்பத்தி பிரிவின் இம்ரானும் அவசரமாய் ஸ்டோர் நோக்கி ஓடினார்கள்.
ஸ்டோருக்கு இரண்டு கதவுகள்; வெளிப்பக்கம் இரும்புக்கதவு; உள்ளே க்ரில் வைத்த கதவு. வாசலில் ஒருவனை கத்தியோடு நிற்கவைத்து, இரும்பு கதவை திறந்தபடி விட்டு க்ரில் கதவை மூடிக்கொண்டு, தாஸை தரையில் குப்புறப் படுக்கச்சொல்லிவிட்டு, உள்ளிருந்த கெமிக்கல் ரூம் பூட்டை எலெக்ட்ரிக் பிளேடால் அறுத்து, கொண்டுவந்த கோணிகளில் கெமிக்கல் பாட்டில்களை நிரப்பிக்கொண்டிருந்திருக்கிறார்கள். அருகில் நெருங்கிய ஸ்டோர் செக்யூரிட்டி கையில் ஒரு கீறல்வாங்கி பின்நகர்ந்து, வயர்லெஸ்ஸில் மெயின்கேட் தலைமை செக்யூரிட்டிக்கும், பண்ணையின் வெவ்வேறு போஸ்ட்களில் இருந்த மற்ற செக்யூரிட்டிகளுக்கும் தகவல் சொல்ல எல்லோரும் ஸ்டோர் அருகில் விரைந்திருக்கிறார்கள். எனக்கு தாஸிற்கு ஏதேனும் ஆகாதிருக்கவேண்டுமே என்பதே பிரார்த்தனையாயிருந்தது.
ஆட்கள் அதிகம் வருவதை பார்த்த வெளியில் நின்றிருந்தவன், உள்ளே பார்த்து “சீக்கிரம்… சீக்கிரம்…” என்று சத்தம்போட பாதி நிரப்பிய கோணிகளோடு கதவு திறந்து வெளியில் வந்து கிழக்கு வேலி நோக்கி ஓடியிருக்கிறார்கள். வெளியில் வரும்போது குப்புற படுத்திருந்த தாஸை முதுகில் ஓங்கி மிதித்திருக்கிறான் ஒருவன். ஓடியவர்களை துரத்திக்கொண்டு செக்யூரிட்டிகளும், இம்ரானும் ஓடி (பயத்தோடுதான்), இம்ரான் வழியில் கிடந்த பசுங்குடில் இரும்பு குழாயை எடுத்து வீச, அதிர்ஷ்டவசமாய் அது ஒருவனை காலில் அடித்து விழச்செய்திருக்கிறது. மீதி நான்கு பேரும் வேலி தாண்டி ஓடிவிட, விழுந்தவனை எல்லோரும் அமுக்கி முகமூடியை எடுத்தால்…அது ”லெவி” – எங்கள் பண்ணையின் கட்டிட செக்சனில் முன்பு வேலைசெய்தவன்.
முன்பக்க சட்டை முழுதும் புழுதியுடன் அலுவலக அறைக்கு வந்த தாஸை கட்டிக்கொண்டேன். “உங்களுக்கு ஒண்ணும் ஆகலயே சார்?” – என்று விசாரிக்க, புன்னகையுடன் “வாழ்க்கையில, முதன்முதலா இன்னைக்குத்தான் சாமிய உண்மையா நினைச்சேன்” என்றார்.
லோக்கல் போலீஸுக்கு போன் செய்து வரவழைத்து லெவியை ஒப்படைத்தோம். மற்ற நான்கு பேரின் பெயர்களையும் லெவி போலீஸிடம் சொன்னான்; எல்லோரும் முன்னாள் பணியாட்கள்தான். திருடர்கள் கொண்டுவந்த நாட்டுத்துப்பாக்கியில் குண்டு கிடையாது. களேபரங்கள் முடிய எட்டு மணியானது.
வெங்கடேஷ் சீனிவாசகம்
