நோய்:ஒருகடிதம் கட்டுரை அருமையானது. நம்முடைய சமூகத்திலே நாமெல்லாம் பொதுவாகவே ஒரு விட்டேத்தியான மனநிலைக்கு தயாராக வளர்கக்ப்படுகிறோம். வாழ்க்கையை நேசிப்பதும் அனுபவிப்பதும் தப்போ என்று நமக்கெல்லாம் ஒரு குற்ற உணர்வு. கொஞ்சம் சிரித்தாலே நம்முடைய பாட்டிமார்கள் ரொம்ப சிரிக்காதே அப்புறம் அழுவற மாதிரி ஆயிடும்னு சொல்ல ஆரம்பித்துவிடுவார்கள். மகிழ்ச்சியாக இருந்தால் ஏதோ இயற்கைக்கு மாறான விஷயம் என்று நாம் எண்ணுகிறோம். வாழ்க்கையில் உள்ள இன்பங்களை துறப்பது என்பதுதான் துறவு. அதன்மூலம் வாழ்க்கைக்கு அப்பாற்பட்ட இன்பங்களைஅ டைவதுதான் நோக்கம். வாழ்க்கையை விரக்தி அடைவது அல்ல. அந்த உண்மைந் அமக்கெல்லாம் தெரிவது இல்லை. வாழ்க்கையை விரும்ப ஆரம்பிக்கிறவர்களுக்கு வாழ்க்கை இனிமையாகவே இருக்கிறது. அரதி, நோய் ஒரு கடிதம் என்ற இரு கடுரைகளிலும் அதையே அழகாகச் சொல்லியிருந்தீர்கள். இதை ஜெயகாந்தன் ஒரு கதையிலே நன்றாக சொல்லியிஉப்பார்., சிறுவயதில் வாசித்தது. ஒன்றாகப்படித்த இரு வயோதிகர்கள் சந்தித்துக்கொள்வார்கள். ஒருவர் ஒழுக்கத்தை மீறி வாழ்க்கையைக் கொண்டாடிக்கொண்டிருப்பார். இன்னொருவர் வாழ்க்கையை நடித்துக்கொண்டிருப்பார். ஜெயகாந்தன் முதல் கிழவரைத்தன் ஆதரிப்பார்
குலசேகர்
நோய்:ஒருகடிதம்மிகச்சிறந்த ஒரு படைப்பு. வாழ்க்கையை விரும்புவதும் வாழ விரும்புவதுமே நோய்க்கு முக்கியமான மருந்தாகும். வாழ்க்கை அதை விரும்புபவர்களுக்கு எப்போதும் இனிமையானதாகவே இருக்கிறது. அது அளிக்கும் இன்பங்கள் முடிவே இல்லாதவை. எத்தனை கோடி இன்பம் வைத்தாய் என்று பாரதி பாடியது அதைத்தான். பல வரிகளை மீண்டும் மீண்டும் வாசித்தேன். எனக்கே சொல்லிக்கொண்டதுபோல இருந்தது
சிவகுமார்
உங்களை அனைவரும் தங்களில் ஒருவனாக நினைக்க ஆரம்பித்து உங்களது கருத்துக்களையும், ஆலோசனைகளையும் கேட்கின்றனர். எத்தனை நல்ல விஷயம்??
உங்களது மனதிலிருந்து எழும் எழுத்துக்களுக்கு கிடைத்த மரியாதையாய் இதைக்கொள்ளலாம்..
தொடர்ந்து இதேபோல அனைவரும் அணுக முடிந்த நண்பனாய் இருங்கள் என வேண்டுகோள் வைக்கிறேன் ஜெயமோகன்.
அன்புடன்,
ஜெயக்குமார்
ஒரு அருமையான, பயன் மிக்க கட்டுரைக்காக மீண்டும் வாழ்த்துக்களுடன், ரகு
ராஜசுந்தரராஜன்
