கதைத் திருவிழா-26. எரிமருள் [சிறுகதை]
அன்புள்ள ஜெ
எரிமருள் இதுவரை வந்த கதைகளிலேயே வேறுபட்ட ஒன்று. வெறும் கவித்துவம் வழியாகவே முன்னகர்கிறது. எரிமருள் கதையின் மையம் என்பது ஒரு கணத்தை துண்டுபடுத்திக்கொள்வது. முன்பும் பின்பும் எதுவுமில்லை.அப்படி ஒரு தருணத்தை துண்டுபடுத்திக்கொண்டால் அது முடிவில்லாமல் வளர ஆரம்பிக்கிறது.
கொடியில் ஒரு புடவையை காணும் கணம். வேங்கை மரமாக, வேங்கைப்புலியாக, பெண்ணாக எல்லாம் அக்கணத்தில் அது மாயம் காட்டுகிறது. அதை எங்கும் பொருத்திக்கொள்ளவில்லை. ஆகவே அது இருந்துகொண்டே இருக்கிறது. விரிந்து விரிந்து வாழ்க்கையாகிறது.
ஆனால் வேங்கைப்புலி என மாறி வேங்கைமரம் வழியாக அது அருகணைகிறது. வாழ்க்கையே ஆன அந்த ஒரு கணம் சாவும் ஆகிறது
ராஜசேகர்
***
அன்பின் ஜெ
வணக்கம்.எரிமருள் மிக உள்ளார்ந்த நடை .அப்படியே அதற்குள் என்னை இழுத்துக்கொண்டது.வேங்கையும் காடும் கொன்றையும் இலைகளும் மரங்களும் ஏனவேறு உலகிற்கு சென்று விட்டேன். எனக்கு மிகவும் நெருக்கமான கவித்துவமான நடை .மிக அற்புதமான கதை.இக்கதை தரும் ஒளி அந்தரங்கமானது.
நீங்கள் தற்பொழுது எழுதும் கதை திருவிழா அத்தனை கதைகளையும் வாசித்துக் கொண்டே இருக்கிறேன். நேற்றைய குரு பூர்ணிமா வெண்முரசு உரையாடல்கள் மிக நன்றாக இருந்தது. இத்தகைய மாபெரும் எழுத்து பணியை முடித்து முடித்துள்ளீர்கள்.
என்னுடைய மனமார்ந்த வணக்கங்கள்.
அன்புடன்
மோனிகா மாறன்
கதைத் திருவிழா-25, மலைவிளிம்பில் [சிறுகதை]
அன்புள்ள ஜெ
நலம்தானே?
மலைவிளிம்பில் கதையின் மாயம் என்பது அதை இருபக்கமும் சரி எனச் சொல்லமுடியாது என்று தோன்றுவதுதான். கதையை வாசித்துவந்தபோது அவன் கொல்லாமல் திரும்புவதைக் கண்டு ‘ஆமாம், இதைத்தான் எதிர்பார்த்தேன்’ என்று சொல்லத் தோன்றியது. ஆனால் அவன் திரும்பவில்லை என்று அறிந்தபோது ஆமாம் அங்கேதான் இருப்பான் என்றும் தோன்றியது. நம் மனமே இரு இடங்களிலும் இருந்து இரண்டையும் நடிக்கிறது.
முடிவெடுக்கமுடியாததுதான் வாழ்க்கையின் மிகப்பெரிய துயரம். நான் யோசித்துப்பார்க்கிறேன். என் வாழ்க்கையின் எல்லா முடிவுகளையும் போகிறபோக்கில்தான் எடுத்திருக்கிறேன். யோசித்தால் முடிவெடுக்கவே முடியாது. ஆனால் நாம் எதையாவது யோசித்துக்கொண்டும்தான் இருக்கிறோம்
ஜெயக்குமார்
***
அன்புள்ள ஜெ
மலைவிளிம்பில் கதையின் அழகு என்பது படிப்படியாக விதி அந்த சுருக்கை உருவாக்கி உள்ளே கொண்டுசெல்வதன் சித்திரம்தான். ஐந்தாண்டுகளுக்கு முன்பு நான் வாழ்க்கையின் ஒரு சிக்கலில் மாட்டிக்கொண்டேன். பெரிய இழப்பு. ஆனால் உண்மையில் அந்தச் சுருக்கை நோக்கி நானே சென்றேன். இப்போது யோசிக்கும்போது எல்லாம் சேர்ந்து மிகச்சரியாக அந்தச் சந்தர்ப்பத்தை நுணுக்கமாகத் திட்டமிட்டு அமைத்ததுபோலத் தெரிகிறது.
அந்த கொலை நோக்கி அவன் செல்லும் அந்த பயணம் அவனால் தவிர்க்கவேமுடியாது. கதை open ended ஆக உள்ளது. அந்த முடிவை நாம் கற்பனையில் விரிவாக்கிக்கொண்டால்தான் இந்தக்கதை விரிவாகும். அவன் கொல்வானா கொல்லமாட்டானா? இரண்டுக்கும் சாத்தியம் உண்டு. ஆனால் கண்டிப்பாக கொல்வான். கொன்றபின் ஏன் அதைச் செய்தோம் என்று எண்ணி எண்ணி நொந்துகொள்வான். அப்படி நன்றாகவே தெரிந்ததே, இருந்தும் ஏன் செய்தேன் என்று வியந்துகொள்வான். இதுதான் வாழ்க்கையில் எப்போதுமே நடக்கிறது
ஜி.பாண்டியராஜ்
