சென்ற இரண்டாண்டுகளில் தமிழில் நான் வாசிக்கநேர்ந்த மிகச்சிறந்த கவிதைகளில் ஒன்று.
ஜெ
ஹரிணி திரும்பத் திரும்பத்
தனது சிறிய காயத்தை
என்னிடம் காண்பித்துக் கொண்டிருக்கிறாள்
தனது புண்களைக் காண்பிக்க
மனிதர்கள் பிரியமானவர்களைத் தேடிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள்
கவி இவ்வுலகில்
காயங்களைத் தவிர வேறு ஏதாவது
காண முடியாதா ?
என்று ஏங்குகிறான்
அவனை
மலையுச்சியில்
எல்லோரும் காணும் தீபமாய்
வைத்திருக்கிறது என்பார் அறிவுடையோர்
ஒளி எதில் ஒளிந்துகொள்ள முடியும்?
